De weg naar een beter leven ...

Update 2013 : Op 1 juni veranderde ons leven. Luc kreeg een zware hersenbloeding die avond. De eerste zeven erg onzekere weken na dit gebeuren staan dag per dag beschreven in het dagboek van het Monkey-nest. Het vervolg zal ik, Sabine, hier proberen weer te geven.

30/12 : Er valt nog zoveel te vertellen over de voorbije laatste tijd ... Maar nu even niet. Omdat er eentje jarig is ;-) 47 is Luc er geworden. Bart moest en zou gisteren de douchekraan geïnstalleerd krijgen. Het is hem gelukt ! Zorgde hij hiermee voor een fantastisch verjaardagscadeau. De kamer is nog niet helemaal af maar er douchen kan sinds vandaag dus wel ;-) Straks gaat Luc uit eten met VIJF vrouwen. Wordt hij eventjes verwend ;-) En nu efkes serieus : het is een klein wonder dat we zijn verjaardag kunnen gaan vieren. En net voor we vertrekken, zorgt Câline voor haar eigen klein presentje. Ze is loops ;-) Luc mag weldra naar Denemarken !

23/12 : We zijn terug van een zeer innemend weekend en daar wil ik later nog mijn verhaal over kwijt. Voor nu iedereen op de hoogte brengen dat wij dit jaar geen kerstkaart hebben. De mensen die mij kennen, weten dat ik altijd werk maak van onze bestewensenkaart. Ik had er wel één gemaakt maar alle narigheid van dit jaar deed mij beslissen om hem niet te laten drukken. Ik wil iedereen een gelukkig nieuw jaar kunnen toewensen en dat is niet mogelijk dit jaar. Daarom hier het ontwerp die niet verstuurd zal worden.

18/12 : Deze middag wezen lunchen in het restaurant waar ik, toen mijn vader ziek was, samen met hem iedere week naar toe ging. Ik herinner het me zo goed dat hij er graag op vadertjesdag ook heen wou maar toen hij wou reserveren, werd ons verteld dat er enkel nog 's avonds een tafel vrij was. Mijn papa excuseerde zich dat hij in bermuda zou moeten komen omdat hij niet meer in zijn broeken paste door zijn gezwollen buik. Hij was er verschrikkelijk door gegeneerd en begon te huilen. Mijn trotse papa, och wat was dat een hartverscheurend moment. Vadertjesdag was trouwens de laatste keer dat we er kwamen. Zette er nadien nooit geen stap meer binnen. Tot mijn mama kwam te overlijden. Ik koos ervoor om in dat restaurant de rouwmaaltijd te houden. Soort van symbolische afronding. En nu neem ik me voor om er wekelijks met Luc te gaan eten. Vorige woensdag zijn we van start gegaan en het beviel ons beiden heel erg. Voor mij is het pure ontspanning. Geen koken, geen afwas ;-) en voor Luc is het een stap naar de buitenwereld. De zaakvoerster is op de hoogte van Lucs situatie. Er wordt met hem rekening gehouden zodanig dat hij heel comfortabel kan tafelen. Deze middag hoorden we de vrouw aan de tafel naast ons in haar gesprek 'maar' zeggen. Het viel op omdat ze nogal luid sprak. Luc kon het niet laten en aapte haar vrolijk na. 'Maarrrrrr' klonk het en direct erna 'oei' met een beschaamd handje voor zijn mond ;-)

17/12 : Eigenlijk heb ik tijd tekort ... Het lukt mij niet om deftig Lucs dagboek up te daten. Hoofdreden : Luc zelf ;-) Heel langzaamaan maakt hij vorderingen op vlak van taal. Meestal als spontane reactie maar daar moeten we ons aan recht houden. Geestelijk is Luc goed mee met alles. Zo is hij een perfecte, bijna te perfecte, co-piloot. Werkelijk alles heeft hij gezien en attent zoals hij is, houdt hij mij voortdurend op de hoogte. Ik leer er mee leven ;-) en probeer het hoofd koel te houden wanneer hij ondertussen ook te kennen heeft dat ik van vierde naar vijfde moet schakelen. Leve de lange afstanden die ik op eenzelfde versnelling kan rijden ;-) Zijn smartphone intrigeert hem. Hij zoekt zelf dingen uit en soms gebeurt het dat hij iemand opbelt. Laatst de politie van Damme. Kreeg de agent van dienst zijn welbekende 'godverdomme' te horen en Bibi mocht het achteraf gaan uitleggen ;-) 

Aiko en Gun-Gun zijn de twee honden waarvan Luc al goed hun namen van kan uitspreken. Danske blijft een hele moeilijke. Wil niet lukken hoe hard hij ook oefent. 'Danse' heet ze tegenwoordig. Super dat hij gemotiveerd blijft om telkens opnieuw te proberen. Zo hoort Aiko wel 30 keren haar naam op een dag ;-) Vorige week zijn we voor het eerst even alleen met Danske en Câline op stap geweest. Kregen ze elk een blinde, een markeer en twee te zoeken dummy's. Luc kon voor zijn hersenbloeding al niet gooien dus waarom zou hij het nu wel kunnen ;-) Danske liep kaarsrecht naar de valplaats en kwam in één strakke lijn terug naar Luc. Héhé opgelucht dat ze toen niet Monkey Dans was maar gewoon Danske. Bij het zoeken, stuurde Luc haar uit met 'Go'. Heeft hij nog nooit als commando gebruikt maar ze ging wel ;-)

Luc heeft best een druk programma. Omdat naast de kinésessies in het ziekenhuis er nu ook een kinesist twee maal per week aan huis komt. Luc kampt met gewrichtspijnen aan zijn schouders. De kiné thuis heeft als doel daar iets aan te verhelpen. Voeg daar nog wekelijks 5 logopediemomenten bij. Het is iedere dag schipperen om het evenwicht te vinden tussen rust en wat beweging, lees wandeling met onze honden. Vooral omdat het in deze periode van het jaar zeer vroeg donker is.

Zaterdag ging ik op jacht in België. Ook zoiets moet minutieus voorbereid worden daar Luc niet een hele dag alleen thuis kan zijn. Megatof dat ik er eens van tussenuit kon. Luc had ook lol. Met Florre. Die twee hebben gezellig geluncht en zijn samen op stap gegaan in het bos opdat Danske en Gun-Gun hun energie kwijt konden maar volgens Luc wist Florre niet goed de weg ;-) Hoe dan ook, hij had het hartstikke naar zijn zin en ik ook ! Toch streven we ernaar dat Luc volgend jachtseizoen gewoon mee kan.

Marc en Bart doen dapper verder. Beetje bij beetje geraken ze aan de eindafwerking. Bart heeft nog 4 stukken tegels te doen en dan kan er gevoegd worden. Juij ! Heel de kamer wordt getransformeerd. Marc is het slaapkamergedeelte aan het schilderen in afwachting dat de badkamer de naam badkamer kan dragen. Bed is geleverd, televisie is aangekocht, de nachtkastjes staan nog in de winkel maar ik weet al wel in welke winkel ;-) De verdere decoratie zit perfect in mijn hoofd. Marc zorgde eerder al voor domotica. Straks kan vanuit het bed (en zelfs vanuit de living) alle licht aan en uit via afstandsbediening. Luc vindt het nu al ongelofelijk plezant. Al zeg ik het zelf, het wordt een mooie geriefelijke kamer !

06/12 : 'Free Nelson Mandela'. Madiba is niet meer. Als er één beroemde persoon was van wie ik graag de hand had willen schudden, dan was hij het. Ontzaglijk veel respect heb ik voor die charismatische man. Ik ben diep geschokt. Niet omwille van zijn sterven. Hij had de leeftijd en sukkelde al maanden met zijn gezondheid. Nelson Mandela werd kort na Luc opgenomen in het ziekenhuis en mocht kort voor Luc naar huis. Neen, ik ben verdrietig, heel erg verdrietig om Henny Ha. Want hij is minstens een even fijne mens als Nelson Mandela. Met dat verschil dat Henny Ha blank, niet wereldberoemd en een heel pak jonger is. En dat ik Henny's hand wel al heb mogen schudden. Dinsdag kregen we te horen dat Henny Ha pancreaskanker heeft in een stadium waar niets meer aan te doen valt. 9 november brachten we nog de dag samen door toen het Love-nest hun eerste verjaardag vierde en nu, over hier en een paar maanden, zullen Luc en ik met zijn vrouw Corrie treuren om zijn heengaan. Hoe vreemd en hoe onwerkelijk dit nieuws aanvoelt. Op 17 mei dit jaar mailde ik met Corrie en schreef letterlijk dat mocht Henny komen te gaan, ik ook om hem zou huilen. Niet overdreven lang maar toch een beetje ;-) Dit naar aanleiding van het overlijden van Henny's broer. Corrie reageerde erop dat ik de uitslag van de echo van Yara (Bailey's dochter) pas zou krijgen als ik beloofde wat langer te huilen. Ik antwoordde : 'Henny en ook jij zitten op een goed warm plekje in mijn hart. Tuurlijk zou ik verdrietig zijn maar ik zou vooral lachend aan hem terugdenken, is zoveel mooier dan al huilend. Huilen is niet het bewijs van 'heel graag hebben gezien'. Ik hoef niet te huilen om iemand te herinneren en daar gaat het hem uiteindelijk om. Dus ik krijg meteen verslag van de echo ;-)' Nog geen twee weken later wordt Luc door een hersenbloeding getroffen en zindert de correspondentie met Corrie wrang na. Een half jaar later dit verschrikkelijk gegeven. Wil helemaal nog geen afscheid van Henny Ha nemen ! Ik ben zo kwaad dat wederom prachtvrienden zo'n drama moeten meemaken. En nog meer wordt er op mijn gemoed ingehakt. Mijn marraine, de zus van mijn mama, weet sinds gisteren dat ze darmkanker heeft. Stopt het dan werkelijk nooit ?  

05/12 : We hebben het erop gewaagd. Zondagnamiddag vertrokken Luc en ik, samen met Bailey, Danske en Câline naar Mancy in Frankrijk. Mancy is een piepklein dorp in de champagnestreek. Wij vonden er vorig jaar een stek waar we heel graag komen. Vertrouwd voor Luc, daar was het mij om te doen. Kwamen er toe om half6, nog iets gegeten en dan wou Luc meteen gaan slapen. Ik maakte gebruik om Bailey, Danske en Câline apart uit te laten. De rust van het dorp deed deugd. Nog een babbel van anderhalf uur met de gastvrouw gehad en ook dat gaf mij een goed gevoel. Heb, hoe stom ook, mijn hart eens kunnen luchten. Alle frustraties van mij af kunnen schudden op een spontane manier. Want er zijn al zoveel druppels die de emmer al zoveel keren deed overlopen. Wij waren daar voor een reden. Luc en ik zouden de volgende dag op jacht gaan. De mannen in Anthenay waren zelf met het voorstel gekomen. Zij zouden ervoor zorgen dat Luc het rustig aan zou kunnen doen en we zouden wel zien wat hij aankon en wat niet. Niets hoefde. We stonden er met een sterk team vrienden. Dat was ook de opzet. Nathalie, Geert, Math, Luc en ik. En petite comité. Luc werd hartelijk onthaald en ik zag dat het hem geweldig goed deed om terug present te kunnen zijn op een plaats waar hij graag zijn botten afdraait ;-) Luc werd gesoigneerd. Hij mocht telkens mee in de auto van de geweren en werd iedere keer afgezet tot heel dicht bij de plaats waar hij op post moest staan. Dit hadden we vooraf natuurlijk besproken maar wat knap dat ze hem die mogelijkheid gegeven hebben ! Kreeg als reactie dat het geheel normaal was dat ze dit voor Luc doen.

Zes maanden na zijn hersenbloeding stond Luc terug op jacht. En hoe ! Hij werkte àlle driften af. Zeven in totaal. Een tableau van 480 vogels. En tuurlijk ging het niet even vlot of voorheen maar Danske werkte opnieuw voor haar baas. Samen sterk die twee ;-) Gigantische bewondering heb ik voor hen beiden. Want ook voor Danske is het wennen aan een niet vocale baas. Het was kicken voor iedereen die dag om Luc bezig te zien. Mijn streven was om ooit Luc met Danske naast Math met Lex (Monkey Proof) op post te zien staan. Lex is nog te jong nu en heeft op jacht voorlopig niets verloren maar ik weet nu wel dat ik dat beeld nog zal te zien krijgen. Aan tafel 's middags vroeg Sylvain aan Luc of hij nog wat vlees wou. Deed hij logischerwijze in de taal van Molière. Luc antwoordde met 'non'. Een gouden moment. 

Luc met Danske en Math met Troy (broer van Bailey). Volgend jachtseizoen gegarandeerd eentje van Danske met haar zoon Lex ;-)

Gelukkig had Nathalie wel het idee om foto's te maken ;-)

27/11 : In sé houdt Luc dapper stand maar realiteit is dat hij iedere dag minstens één maal huilt. Het is hartverscheurend en ik heb niet iedere keer de energie om vrolijk en monter op zijn wanhoop te reageren. Een mens mag niet klagen om wat hem gegeven wordt nadat alles hem werd afgepakt. Bullshit. Luc is er nog en voor de buitenwereld waauw prima hé maar ik word dagelijks geconfronteerd met het gevolg van die hersenbloeding. Zoveel om over in te zitten, om aan te denken, om voor te zorgen. Mijn hoofd zit propvol en heb geen uitlaatklep. Ik wil soms verschrikkelijk graag hardop vloeken of keihard janken maar dat mag niet. Is niet eerlijk tov Luc. Hij heeft het al lastig genoeg, ik wil hem niet nog meer schuldgevoel aanmeten. Hij zit nu al zo hulpeloos te staren als ik weer niet weet waar eerst gelopen en hij mij niet kan helpen. Frustraties alom. Voor hem. Voor mij. Omdat we gevangen zitten in die situatie. Er is geen uitweg. Ik leef helemaal in teken van Luc. Neen, hij heeft hierom niet gevraagd dus kan ik hem niets kwalijk nemen maar wat vervloek ik mijn leven op dit moment. Luc kan zijn tanden poetsen maar eer hij daar aan toe is, moet ik zorgen dat de tandpasta op de tandenborstel geraakt. Luc kan soms zijn linkersok aandoen maar nooit zijn rechter. Luc kan de linkermouw van zijn hemd niet dichtknopen. Luc kan zich niet scheren. Luc kan de veters van zijn bottines niet vastmaken. Luc kan zijn eten niet snijden. Luc kan niet altijd overweg met de televisie. Luc vindt soms de lichtschakelaars niet. Als ik in de bureau bezig ben, komt hij duidelijk maken dat hij het niet leuk vindt om alleen te zijn. En blijft hij in het deurgat staan tot ik meega naar de living. Anderstalige televisieprogramma's kunnen ook niet meer. En dit zijn maar enkele pietluttige details ... 

13/11 : In de voorbije week heeft Luc weer het één en ander mogen beleven. En het gaat hem goed af ! Hij is een kanjer van formaat ! Zaterdag zagen we een deel OPP'ers terug tijdens het verjaardagsfeest van de Lovertjes door Anick, eigenaar van Lovebabbie Badu, ineengestoken. Luc straalde de hele dag. Een autorit van bijna anderhalf uur enkele reis, een wandeling van praktisch een uur door het bos, een lekker bord stoverij met frietjes gevolgd door een dame blanche, het kon niet op. Thuisgekomen dacht ik dat Luc meteen ons bed zou induiken maar neen, eerst nog wat televisie kijken en bekomen van alle indrukken van de dag. Grandioos weerzien met alle aanwezigen. Allen nog maar eens erg verwonderd over hoe knap Luc zich handhaven kan. Ik sta er zelf elke keer versteld van. Natuurlijk is Luc moe na zo'n dag maar iedereen is dat ;-) Zondag hebben we het rustig gehouden. Maandag gingen we de grens over zoals vele Belgen. Naar Cadzand-bad. Gelukkig voor ons waren we voor deze ene keer niet alleen aan de radartoren. Op de zompige weide reed ik de auto vast ... Het huilen stond mij nader dan het lachen. Een paar mannen hebben geholpen om ons weer op het droge te krijgen. Luc wou niet onderdoen en heeft mee staan duwen. Ongelofelijk. Had wel weerslag op de wandeling die we van plan waren te maken. Maar na regen komt zonneschijn. Vandaag naar het strand van Zeebrugge. Beton waar geparkeerd kan worden. Ideaal herfstweer. En deze wondermooie foto als statement. Vorige woensdag kwamen we als per toeval Sabine en Luc tegen en vandaag de andere Sabine die we kennen met zoon Bjarne en dochter Britt en Monkey Tribute, Mirko. Een slungel van een aapje ;-) Hij lijkt heel erg veel op onze Monkey Dans, zijn mama maar neigt ook naar zijn papa Flynn. Die twee maakten mooie kindjes samen.

Gun-Gun, Aiko, Câline, Danske en Bailey met in hun midden baas Luc.

08/11 : In 'Het Nieuwsblad' vandaag : Het Universitair Ziekenhuis in Jette is aan een uniek project bezig. Op initiatief van Danny Verbiest, de geestelijke vader van sprekende hond Samson, gaat het ziekenhuis een afdeling bouwen waar patiënten kunnen omgaan met hun huisdieren. ‘Villa Samson’ moet eind 2016 af zijn.

07/11 : Luc staat 'vanaf 9h' aan de deur te wachten. Ik wist dat hij dat zou doen. Jammer genoeg reed de auto die hem naar het ziekenhuis brengt pas om 9h35 de oprit op. Dat half uur bracht Luc door met achter, voor, in de voordeur te staan. Opdat Luc klaar zou zijn 'vanaf 9h' hebben wij om 7h30 op te staan. Het is nu 10h15 en ik ben al weer zo moe als een beer die aan zijn winterslaap toe is. Zal eens proberen vanavond vroeg te gaan slapen. Want morgen staat Bart hier om 8h. Werkt hij een hele dag verder aan de opbouw van de nieuwe kamer. De wandtegels die voorzien waren om dinsdag geleverd te worden, wel die komen pas morgen. En een deel ervan pas 19/11. Het goede nieuws is dat de tegels die in het douchegedeelte komen bij de eerste levering zitten. Maar de mannen zijn nog niet aan betegelen toe ;-) Misschien heel misschien kan Luc zich morgenavond al een beeld vormen van wat er nu daar allemaal gaande is want voor hem is die ruimte voorlopig onverstaanbaar.

06/11 : Maandagochtend werd Luc stipt om 9h opgehaald. Hij was terug om 12h10. Bracht de ochtend in 'de zaal' door. Naar wat ik kon uitmaken, zag hij veel bekenden terug. 's Avonds hadden we voor het eerst de logopediste over de vloer. Eerst was Luc niet opgezet dat hij nog aan de slag moest. Tot hij de logopediste zag. Zacht uitgedrukt : ze valt in zijn smaak ;-) Het is niet de bedoeling dat ik er bij blijf zitten maar vond het interessant om de training te volgen. Had het ook Luc gevraagd of hij dat vervelend zou vinden. Ik heb toelating om zo nu en dan eens mee te luisteren ;-) 6 kaarten met elk een prent op afgebeeld. Een bord, een kopje, een glas, een vork, een mes en een lepel. Dan 6 kaarten waar de woorden 'bord', 'kopje', 'glas', 'vork', 'mes' en 'lepel' in letters op geschreven zijn. Meer is er niet nodig om een half uur te vullen. Deze voorwerpen werden nog eens in twee groepen opgedeeld. Een groep met het bestek en een groep met de andere drie objecten. Luc had het woord 'mes' bij de tekening van het mes te leggen waarbij hij dus keuze uit het mes, de vork en de lepel had. En moest ook het woord proberen uit te spreken. Daarna hetzelfde met de woorden 'lepel' en 'vork'. Op zo'n momenten zijn de gaten waar Geert het over heeft erg groot ... Megamoeilijke opgave. Vooral als daarna de opdracht wat ingewikkelder wordt. In de trant van : 'Neem de lepel.' Of : 'Geef mij de vork.' En nog : 'Draai het mes om.' Maar Luc de woorden horen uitspreken, was als muziek in mijn oren !

Vreemd vind ik het dat 'zoiets simpel' hem zo zwaar valt. Omdat hij op andere momenten heel lucide is. Bv. deze middag vond ik het een gepast moment om nog eens te proberen naar het strand te gaan. Het regende wel maar de wind was ons gunstig. Eenmaal we aan stappen toe waren, keek ik op mijn gsm om te zien hoe laat het was (om de tijdsduur in de gaten te houden). Had ik een sms gekregen. Van Sabine en Luc of ze deze avond eens langs mochten komen en dat ze op het strand aan het wandelen waren. Belde ik ze op. Ja, ze waren dichtbij ! Ze keerden terug en kwamen ons tegemoet. Na twee minuten troffen we elkaar. Wat een superleuk toeval ! Met ons vieren een wandeling van een uur gemaakt. Inderdaad ! Luc was nog eens zoveel gemotiveerder om zijn grenzen te verleggen. Komt vast door de immer opgewekte babbel van onze vriend Luc ! We waren aan de praat en ineens ging het over wat we zaterdag van plan zijn. Luc en ik zien namelijk zaterdag o.a. Petra, Corrie, Angelito en Henny Ha - onze lieve vrienden uit het 'Hoge Noorden' ;-) - terug. Luc reageert hierop door op zijn Hollands 'Nou' te zeggen. Dat bedoel ik nu met hoe lucide Luc ook kan zijn.

05/11 : Het is aan Luc te merken dat hij het fijn vindt om thuis te zijn. Ook al was het hier van 't weekend nogal hectisch. Vrijdagmorgen 9h stond Bart al paraat om er een tweetal uren in te vliegen in wat 'the master bedroom' moet worden. In de namiddag gingen Marc, vergezeld van twee van zijn zonen, Laurens en Jonas, aan de slag. Zaterdag waren zowel Marc als Bart hier. Zo kon ik wel naar Ardooie om deel te nemen met Gun-Gun aan de clubkampioenschap Gehoorzaamheid van Will to Please in de puppyklasse. Deze wedstrijd wou ik niet aan Gun-Guns neus laten voorbijgaan. Ze is maar éénmaal in haar leven pup en kan bijgevolg slechts éénmaal deelnemen als pup. Gun-Gun is trouwens clubkampioene geworden. Ze behaalde de 1e plaats met een totaal van 98/100. Had na deze overwinning graag nog wat in de club blijven hangen maar repte mij plichtsbewust meteen naar huis om Luc het leuke nieuws te kunnen vertellen. En toen was de blijdschap over. Kon mijn verhaal niet aan hem kwijt. Luc mokte heel erg omdat ik te lang weggebleven was. Vier uren heb ik hem 'alleen' gelaten ... Zondag was het slecht weer maar ik wou Luc toch tot wat beweging aanzetten. We zijn naar het strand van Zeebrugge getrokken. Inderdaad, gezien het weer, geen al te best idee ;-) Desalniettemin kranige man ! Trotseerde de harde wind en stapte dapper een eind ertegenin. Ondanks alles hebben we heel hard gelachen toen we ons omdraaiden en het ineens véél gemakkelijker leek met de wind in de rug. 's Avonds kwam Marc nog wat verder doen en is blijven eten ook. Heb ik zo toch over Gun-Guns prestatie wat kunnen vertellen hopend dat Luc er iets van meegekregen heeft. Globale overschouwing van het weekend : we zijn er zonder al te veel kleerscheuren door gesparteld.

31/10 : Luc is thuis ! Voorgoed ! Of daar gaan we toch voor. Want hij blijft de rest van zijn leven een risicogeval. Ik had om 16h afspraak met de neurologe. Heb mij nog maar eens moeten haasten om alles rond te krijgen tegen dan. Maar zo ben ik nu eenmaal : ben altijd net op tijd op tijd ;-) Dubbel gevoel om definitief afscheid te moeten nemen van het competente team die voor Luc gezorgd heeft al die maanden. Stuk voor stuk zijn het mensen die we niet kennen maar waar Luc en ik een sterke band mee hebben opgebouwd. Vreemd te beseffen dat zij niet onder de categorie 'vrienden' vallen en dat we hen dus niet meer zullen zien. We weten uiteindelijk niets van hen persoonlijk. Terwijl ze zo'n belangrijke, wellicht de belangrijkste, episode uit ons leven van zo dichtbij hebben meegemaakt. Ik weet zeker dat ze Luc zullen missen. Beroepshalve moeten ze afstand houden maar ze hadden allen absoluut een boontje voor Luc. Luc moet pas op 14 januari terug naar het ziekenhuis voor 'medisch onderhoud'. Intussen neemt onze huisdokter het over. Ik zal erover waken dat hij iedere maand op controle gaat. Wil geen verrassingen van dat genre meer meemaken. De MRI die maandagavond plaatsvond, verbaasde de neurologe. Luc is er veel slechter aan toe dan dat ze vermoed had. Heel veel letsel waarneembaar in zijn hersenen. Hij blijft voor de rest van zijn leven ontegensprekelijk invalide. Daar bestaat geen twijfel over. Motorisch zal Luc niet meer verbeteren, we mogen geen mirakels verwachten. Hij zit op zijn limiet. Qua begrip en taalvaardigheid hoopt ze dat hij nog progressie mag maken maar ze twijfelt heel sterk. Een tweede RTMS sessie valt te overwegen als er over een maand geen verbetering wordt vastgesteld. Maar ik wil hier even niet aan denken en nu gewoon genieten van het feit dat Luc, mijn Lucksken, terug thuis is. Ik heb in mijn eentje een kleine fles champagne gekraakt. Luc had er geen zin in. Nochtans mag hij met mate alcohol maar vanavond niet, schat. Ik vond dat we reden hadden om zijn thuiskomst te vieren. Ben lichtjes beneveld ;-) De kurk met capsule bewaar ik. Heeft een plaats naast de kurk met capsule van de laatste fles die we met mijn papa soldaat hebben gemaakt. En zo heeft alles een begin en een einde.

30/10 : Mijn ouders een bezoekje gebracht vandaag. Sinds Lucs hersenbloeding was ik niet meer tot bij hen geraakt. Het was aangenaam om te ontdekken dat er iemand, ik vermoed mijn jongste tante, voor een mooie border bloemen heeft gezorgd. Eigenlijk de vaste plant die mijn moeder het liefst zag. Dank je wel, tante Anita. Ik hou niet van die dagen waarop iedereen het nodig vindt om naar het kerkhof te gaan. Too crowded. Ik heb meer aan de dankbare stilte die een begraafplaats biedt de rest van het jaar. Maar ter goeder trouw leg ik elk jaar chrysanten op hun graf. Heb ze verteld dat ze een beetje beter hun best moeten doen daarboven. Kreeg geen antwoord terug dus ga ik ervan uit dat ze dat zullen doen. 

Toen ik deze avond bij Luc aankwam, had hij net alle kaarten van zijn muur gehaald. Enkel de magneten hingen er nog aan. Overdonderde hij mij nog maar eens. En niet omdat hij deze klus alleen geklaard had. Het zal moeilijk zijn om te doorgronden wat Luc wel en niet kan, wat Luc wel en niet weet, wat Luc wel en niet begrijpt. Geert formuleerde het vrijdag als : er zitten gaten in Lucs hoofd. Is juist en niemand weet waar exact die gaten zitten. Want terwijl ik trots stond te wezen, ging hij aan het huilen. Wat gaat er door zijn hoofd ? Zwaar om tegelijk te verlangen naar huis maar het vertrouwde en het veilige van vier maanden op deze afdeling te moeten opgeven ... Het was Gun-Guns laatste keer in het ziekenhuis. Het was mijn laatste rit alleen naar huis. Morgen wordt alles anders. Niet beter of niet slechter maar anders. We nemen de volgende bocht op onze weg naar een beter leven ...

29/10 : Gisteren hadden Luc en ik vóór 9h in het ziekenhuis te zijn. Had tegelijk ook een afspraak met de logopediste. Met haar nog de laatste dingen overgelopen die van nut kunnen zijn voor wanneer Luc permanent thuis is. De regeling is gemaakt met de logopediste die vanaf maandag naar huis zal komen. Gekozen voor een dagelijkse (niet tijdens het weekend) begeleiding tot minstens het einde van het jaar. Luc heeft er alle belang bij om nu zoveel mogelijk getraind te worden. Er worden 480 halve uren terugbetaald van het ziekenfonds. Erna is het voor eigen rekening. Lijkt veel 480 halve uren maar dat is het niet. Daar patiënten zoals Luc jaren revalidatie op logopedisch vlak nodig hebben ... Ik had een fijn contact met Christelle Vanmaele gedurende al die maanden. Ook Luc kan het goed met haar vinden. En zij vond de samenwerking met Luc erg aangenaam. Kreeg van haar te horen dat Luc een prachtige mens is. En ze wenst dat Luc nog een groot stuk mag evolueren. Ik wil maar al te graag haar wens in vervulling zien gaan.

Deze namiddag afspraak met de sociale assistente. Ook met haar de laatste zaken besproken waar zij mij nog bij kan helpen. Het echte paperassenwerk moet echter nog beginnen maar ik mag haar alsnog bellen als ik met iets zit. Marianne Moerman, gelukkig dat zij er was. Want het is een groot kluwen aan papieren die erbij komt kijken. Alsof leed en angst niet genoeg is om met je neus op de feiten gedrukt te worden. Toen ik het ziekenhuis binnenstapte deze middag stond Dr Deblauwe aan de ingang folders uit te delen. Dr Deblauwe is de neurologe die ervoor zorgde dat Luc zijn hond mocht zien op de kamer. Het is vandaag de 'Dag van de Beroerte'. Ze duwde me de flyer in mijn handen met de zin : 'Jij weet wel hoe je een beroerte herkennen kan hé.' Jammer genoeg wel. Maar weten jullie dat er in België elke dag 52 mensen getroffen worden door een beroerte ? Dat dat er 19000 per jaar zijn ? Dat er daarvan 9000 binnen het jaar overlijden en er 6000 blijvend invalide geraken ? Waanzinnige cijfers. Om heel stil van te worden. Beroertes vallen onder neurologie en, helemaal niet grappig, ik kende iedereen die info aan het geven was of die bloeddruk zat te meten of die de voorbijgangers aan het sensibiliseren was. En ze zaten er met veel aan de lange tafels in de inkomhall van het ziekenhuis ...

Deze avond opnieuw naar het ziekenhuis. Deze keer naar Luc. Ik kan het nog niet vatten dat ik dit slechts nog twee keren hoef te doen. Vijf maanden lang was ik, op één dag na (voorbije vrijdag), iedere dag in het hospitaal. Weet niet hoe ik dat volgehouden heb. Oerkracht. Dat moet het zijn. Het lijkt vanzelfsprekend dat je dat doet voor je partner. Maar dat is niet vanzelfsprekend. Verre van. Zoals het ook niet vanzelfsprekend is dat Luc al die tijd trouw vrienden op bezoek kreeg. Er kwamen er veel, om de week of om de twee weken of sommigen zelfs twee keren kort elke week. En niet allen daarvan wonen dichtbij. Echt niet. Ik kan jullie hiervoor nooit genoeg erkentelijk zijn. Dank aan alle mensen die voor de welkome afleiding zorgden. Of dat nu één keer was omdat jullie uiteindelijk Luc niet eens zo goed kennen maar toch sympathiseerden of dat nu ettelijke keren was en dat al die maanden. MERCI ! Lucs muur hangt vol met kaartjes, leuke foto's en prenten. Het is in menige kamer anders ...

Ondertussen thuis : 'de werf'. Vanaf morgen kunnen we weer gaan opbouwen. Marc en Bart vormen een goed team. Waar de ene over twijfelt, weet de andere raad en omgekeerd. Garage ligt vol met isolatieplaten, pannelatten, vezelplaten en nog meer van die stuff waar ik geen naam van ken. Daar pannelatten ook wel niet de exacte benaming zal zijn ;-) Heb het ook maar van horen zeggen.

Lucs badkamer to be ;-)

28/10 : Kreeg donderdagavond laat te lezen dat Math toch niet op de jacht aanwezig zou zijn. Wat nu ? Ik gunde het ze alle drie zo om te werken. Dan maar beslist om ze alle drie mee te nemen. Zo zou ik er twee 's morgens voorjagen en twee in de namiddag en zien wie diegene zou zijn die de hele dag zou mogen apporteren. Maar eenmaal na het hartelijk weerzien van de jachtheer, -opziener en -helpers kregen Geert en ik te horen dat er aan één stuk doorgejaagd zou worden. Zonder uitgebreide middagpauze. Van 9h tot 15h en daarna pas zou het jachtgezelschap aan tafel gaan. Dus heb ik zowel Bailey als Danske als Câline naast me op post gehad. En ik moet zeggen : het ging goed ! Alle drie waren verrukt om terug te mogen doen waarvoor ze in de wieg gelegd zijn. Danske kwispelt niet zo snel maar wanneer er op de hoorn geblazen wordt, om aan te geven dat de drift start, begint haar staart van links naar rechts te zwieren. Dit tot de eerste vogel valt. Vanaf dan is ze één en al concentratie. Op de eerste drift was het nazoeken afgeblazen. Kwamen tegelijk Bailey en Câline nog met een stuk aandraven. Terwijl het Danske is die in nazoeken uitblinkt. Heeft ze vrijdag toch weer eens bewezen. Deed deugd om ze alle drie in hun element te zien. Ik heb ervan genoten. Was wel stikkapot op het einde van de dag maar dat is andere vermoeidheid. Dat is vermoeidheid die het waard is om beleefd te worden. Het tableau : 624. Dat wil zeggen dat het jachtgezelschap bestaande uit 8 geweren, elk een persoonlijke lader, voor een buit van 624 vogels gezorgd hebben. Wat wil zeggen dat de aanwezige honden 624 vogels geapporteerd hebben.

Zaterdagochtend nog maar eens vroeg uit de veren. Om eerst met de honden naar het strand te gaan voor een fikse wandeling. En om op de terugweg Luc op te pikken. Ik vertelde Luc dat we bij een badkamerspecialist langs zouden gaan op weg naar huis. Of hij niet mee naar binnen wilde ? Heeft hij gedaan maar het duurde te lang en het was hem te druk. Luc wou in de auto gaan zitten wachten. Daar duurde het hem blijkbaar ook te lang ;-) want stond hij opnieuw bij me in de winkel na een tijdje. Hiermee wil ik aangeven dat hij zich zelfstandig op vreemd terrein wist te handhaven. Kleine details waar ik in de verste verte niet op had durven dromen maar die Luc bewijst aan te kunnen. Zo trots op hem ! Bij deze is 'de badkamer' besteld en wordt alles maandag 4/11 geleverd. Bart gebeld in de namiddag. Kijk, dat is nu een vriend die zich niets aantrekt van deze site en van computers in het algemeen en dus niet weet dat ik hulp nodig heb maar een kwartier later stond hij hier. Om te kijken wat er nog moet gedaan worden. Marc verwittigd. Ook hij kwam af. Die twee hebben het één en ander overlegd en straks beginnen ze de vloer uit te breken. Dinsdagavond en woendsdagavond zetten we ook nog door. Hopelijk hebben we dan bijna alles rond om volgende week aan de afwerking te kunnen beginnen. Ook Jonas, zoon van Marc en ik zullen ons steentje bijdragen. Ik dan eerder als manusje-van-alles die liefst niet in de weg lopen zal ;-)

Zowel zaterdag als zondag hebben Luc en ik een wandeling gemaakt. Zaterdag mochten Aiko en Gun-Gun mee. Zondag Danske en Câline. Luc heeft zaterdag de hele wandeling Aiko aan de lijn bij hem gehouden. Is best moeilijk daar dit een combinatie is van verschillende handelingen samen. Maar het ging hem goed af. En we stapten 40 minuten zonder rustpunt in te lassen. KNAP ! Zondag liepen Danske en Câline vrij. Het slechte weer maakte het wat lastiger om te wandelen. Ook omdat de ondergrond bezaaid lag met tamme kastanjes en beukennootjes. Toch gingen we weer voor een 40 minuten wandeling. Bewondering heb ik voor hem. Immense bewondering. Kreeg tranen in mijn ogen toen Luc opeens Danske wenkte door met zijn linkerhand tegen zijn been te slaan. Ze speelde zo super mee ! Monkey Dans snelde zich bij Luc 'aan de voet'. Luc stapte met zijn linkerbeen weg waarbij Danske dan te volgen heeft. Deed ze. Luc stopte. Waarop Danske ook stopte en ging zitten. Luc zwaaide met zijn rechterbeen vooruit. Dan is Danske verondersteld te blijven zitten en niet te volgen. Deed ze. Hij was zo content. En ik was zo ontroerd om hem met zijn Danske bezig te zien. Hij gaf haar erna vrij met een armbeweging en met ... 'hup' ;-)

24/10 : Zo, heb de tegels gevonden die qua prijs en kwaliteit naar mijn goesting zijn. Prijs mag altijd minder maar ja, tegeltjes kosten nu eenmaal duur. Probleempje : zaterdag gaat de winkel dicht voor een week. Bestelling moet dus morgen geplaatst worden opdat wand-en vloertegels 5/11 geleverd kunnen worden. Nu, er is nog van alles te doen eer we aan betegelen toe zijn ;-) dus op zich niet zo'n ramp. Moet mij als volgende stap concentreren op douchetubs en douchekranen. Want zonder die attributen wordt Luc binnen de kortste keren een Zwarte Luc nietwaar. Heeft hij net op tijd de goeie kleur om de Piet van Sinterklaas te vervangen. Marieke en Geert zullen zich vrijdagavond over Luc ontfermen. Ik ga haar dan bellen opdat Luc mij toch even aan de telefoon gehoord heeft 's avonds. Krijg ik toch de gelegenheid om eens een dag mijn hoofd leeg te maken ? Ik wens het mezelf heel hard toe ;-)

23/10 : Onze badkamer is niet Lucvriendelijk. Had dit al zooooo lang geleden aangegeven maar ik zou op tijd verwittigd worden van Lucs ontslag uit het ziekenhuis. En ik kon toch niet verbouwen zolang niet duidelijk was hoe Luc het zou stellen en wat zijn noden zouden zijn ... Had de dokter wel een punt. Maar toen stond ik daar. Twee weken vóór Luc naar huis komt. Met een Luconvriendelijke badkamer. Dinsdag ergotherapeute, verbonden aan de ziekenzorg, aan huis gehad. Inderdaad. Ontegensprekelijk gelijk heb ik. Onze badkamer is niet geschikt voor Luc. Had al een tijd een idee in mijn hoofd. Om van twee ruimtes één slaapkamer te maken met erin een inloopdouche verwerkt. Mooi plan. De architect die ik contacteerde, bevestigde dat het mogelijk is. Nu nog de mensen vinden die de uit te voeren werken kunnen realiseren. En alles nog aankopen. Niet simpel, echt niet simpel. Daar de tijd dringt en ik geen weken kan wachten op badkamertegels en co ... Heb al met mijn handen in het haar gezeten de laatste twee weken. Ik sta op het punt dat ik het een corvee vind om tijd door te brengen in het ziekenhuis. Zie het als 'een verspilling' van mijn tijd omdat er nog zoveel te doen is thuis. Wreed hé. Dat is ook omdat ik weet dat Luc straks thuis is want het is niet dat ik niet bij Luc wil zijn. Laat dit duidelijk zijn. Komt daarbij dat ik quasi in slaap val als ik mij in de zetel op Lucs kamer installeer. Ben de hele dag druk in de weer en daar krijg ik van het nietsdoen de klop van de hamer terwijl tegelijk mijn hoofd niet stil staat. Voortdurend op zoek naar eventuele pasklare oplossingen. Ik blijf het herhalen maar ik heb ontzettend veel te danken aan Caspers baas. Als hij er niet zou zijn ... Gisteren zijn we gestart aan missie Afbraak. En missie is op heden volbracht ;-) De scheidingsmuur is weg en de andere muren staan blank. We zijn er bijlange nog niet maar in mijn gedachten wordt het alvast een hele mooie kamer. Ook nog deze morgen een bed besteld. Is niet meteen het eerste wat nodig is maar dat was veruit de gemakkelijkste aankoop ;-) Vrijdag weet ik hoe wat waar moet komen en met die gegevens kan ik dan verder aan de slag. Heb dan nog welgeteld één week om het rond te krijgen. Utopie dat dit gaat lukken. Want Marc is een superman maar is niet Superman. En hij werkt ook nog eens voltijds. En hij kan veel maar ook niet alles. Maar goed, we zullen roeien met de riemen die we hebben ;-) Wordt vervolgd.

Vrijdag ga ik voor de eerste keer in bijna vijf maanden tijd niet bij Luc langs ... Hij is op de hoogte maar ben er zeker van dat hij vrijdag zal panikeren. Verpleging is verwittigd en misschien krijgt Luc bezoek van vrienden die het hem ook nog eens kunnen melden ? Hierbij een oproep aan de mogelijke bezoekers die vrijdag naar Luc zouden gaan. Kunnen jullie hem geruststellen ? Luc weet waar ik ben maar hij zal het vergeten zijn tegen dan ... Ik neem een dagje vrij. Voor het eerst in al die tijd. Ik ga op jacht in Anthenay. Best zot want dat is weeral inspanning ;-) Toch heb ik er zin in ook al moet ik vrijdagmorgen om 3h45 opstaan. Hieraan ging een behoorlijke organisatie aan vooraf. Marc nam vrij om verder aan de Lucvriendelijke kamer te werken. Zo kan Aiko lekker thuis blijven (hoewel Linda ook voorstelde om voor Aiko te zorgen). Gun-Gun gaat bij Nathalie de dag doorbrengen. Ik mag mee met haar man Geert zodat ik zelf niet hoef te rijden naar de champagnestreek. Want daar gaat de jacht namelijk door. Zowel Bailey als Danske als Câline vergezellen me maar ik wil ze niet alle drie samen op post terwijl ik ze wel alle drie een jachtdag gun. Ook hiervoor is een oplossing bedacht. Math zal Danske bij zich nemen. Zoveel mensen in de bres weeral om mij en onze honden een dagje ontspanning te bezorgen. Ontzettend lief !

21/10 : Het weekend hebben we beiden goed doorstaan ;-) Hoewel het in mineur begon. Ik had Luc vrijdagavond verteld dat ik hem voor de middag zou komen halen maar dat ik er geen uur op kon plakken daar ik nog douches, kranen en badkamermeubelair moest gaan bekijken. Toen begreep hij het. Maar niet meer op zaterdagvoormiddag. Het was opnieuw een drama toen ik er aankwam. Ik was naar Lucs normen niet op tijd en hij was wederom in alle staten. Het duurde even vooraleer hij tot rust kwam. In de auto was hij meer op zijn gemak dan vorig weekend. Waarschijnlijk omdat ik een betere rijstijl voor de dag toverde ;-) Ik heb zaterdagnamiddag het risico genomen om Luc even alleen thuis te laten. Er hoefde geen brand geblust te worden ;-) Krikte wel mijn zelfvertrouwen op. Luc is plichtsbewust en doet in sé nooit iets verkeerd maar het blijft een gegeven dat mocht er iets zijn hij geen mogelijkheid heeft om dat te melden. Om 20h30 lag Luc al in bed. Hij zit nog op ziekenhuisritme. Ik bleef nog een hele tijd op. Omdat het in onze slaapkamer, in tegenstelling tot de kamer in het hospitaal, pikdonker is 's nachts. Wat als Luc op te staan had midden in de nacht ? En ook omdat ik mij eerlijk een beetje onwennig voelde. Stom hé maar ik durfde niet goed erbij te gaan liggen. Heb het toch gedaan hoor ;-) En ben braaf op mijn kant van het bed gebleven ;-) Zondagmorgen ben ik om pistolets en boterkoeken gereden. Luc, al wakker, bleef wat soezen. Bij thuiskomst lag hij nog steeds in bed maar had hij het gordijn opgetrokken. Vond ik knap. Daar heeft hij in principe zijn twee handen voor nodig. Vreemd is dan wel weer dat hij zijn boterkoek in acht stukken snijdt. Knap is dan wel weer dat hij zijn boterkoek snijden kan ;-)

Ik kreeg voor het hele weekend alle medicijnen netjes per maaltijd gerangschikt mee naar huis. Daar ik nooit bij het ontbijt aanwezig ben, heb ik niet exact weet wat en hoeveel medicatie Luc 's morgens naar binnen moet werken. 9 stuks ! Toch véél ... Omdat we een pak later dan in de kliniek aan tafel gingen, had ik alle pillen uit hun omhulsel geduwd en in een potje samen gegooid. De omhulsels bewaarde ik om die nadien te bestuderen. Luc reageerde heel fel bij het zien van de pillenmix en gaf aan dat het niet klopte. Waarop ik naar de verpleegeenheid telefoneerde. Inderdaad ! Van een bepaalde pil moest Luc er anderhalf hebben en geen twee. Op het ene omhulsel stond er, had ik niet opgemerkt, 1/2 opgeschreven ... Ongelofelijk dat Luc dat wist !

Kort na de middag toen Luc siësta hield, waagde ik het om de honden uit te laten. Had Luc op de hoogte gebracht dat ik een uur weg zou zijn. Was oké. Hij lag te slapen toen ik terug thuiskwam. Toen hij wakker werd, vond ik het tijd voor een nieuwe uitdaging. Samen een stuk gaan wandelen. Luc mocht kiezen welke hond mee mocht. Hij ging voor Bailey. We reden naar Ryckeveldebos. Had in gedachten een parcours waarlangs zitbanken staan en die voor Luc vertrouwd zou moeten zijn. Bailey liep de hele wandeling, onaangelijnd, tussen ons in. Aan Lucs linkerzijde. Zonder dat daar één commando voor nodig was. Hoe zij het aanvoelde dat ze zich zo te gedragen had. Wonderlijk. We hebben halverwege welgeteld drie minuten op een bank gezeten. Vond Luc meer dan genoeg. Totale staptijd : een half uur ! Opent perspectieven.

Vandaag had ik opnieuw afspraak met de ergotherapeute. Om het weekend te overlopen. Motorisch doet Luc het supergoed en dat heb ik zaterdag en zondag, in onze eigen biotoop, bevestigd gekregen. Stelt me een pak geruster. Ik weet heus dat het niet altijd even vlot zal gaan maar goed we geraken er wel op fysiek vlak. Met vallen en opstaan ;-) Met Lucs rechterbeen zit ik niet zo erg in. Kwestie van uithouding op te bouwen. Het heeft nog veel in zijn mars ;-) Zijn rechterhand, daar gaat het nu om. Veel verbetering mag niet meer verwacht worden. Maar qua fijne motoriek scoort hij toch hoog. Handelingen op commando zullen altijd moeilijk blijven. En de ene keer zal het hem wel lukken om iets te doen en een andere keer niet. Dat is echter te wijten aan de afasie en de apraxie. Want Luc kan voorgetekende figuren zoals een driehoek en een vierkant uitknippen met een schaar, Luc kan een tekening inkleuren, Luc kan papier plooien en in een enveloppe steken, Luc kan gebruik maken van een nietjesmachine. In cijfers : 70 à 75% herwonnen capaciteit. Niemand had durven denken dat dit mogelijk zou zijn. Daar was ze heel duidelijk over. Als ik hem had gezien in de beginfase ... Neen, echt niet, ik weet echt niet van hoe ver hij komt !

Belangrijke dag vandaag. Zag ook nog eens de dokter ;-) De laatste keer dat ik deze neurologe gesproken heb, was half augustus. Luc mag naar huis. Op donderdag 31 oktober. Als alles goed verloopt volgend weekend staat niets zijn ontslag nog in de weg. Volgend weekend blijft Luc namelijk twee nachten thuis. Kwestie van het toch wat op te bouwen ;-) Ik had het al in een medisch verslag gelezen maar nu mocht ik dat ene magische woord zelfs uit de mond van de dokter horen. Woeha ! Een unicum zulle ;-) Spectaculair. Spectaculair is het woord die aan Lucs herstel gelinkt wordt. Beter nog : Bijna op samenzweerderige toon vertrouwde ze me toe dat ze nooit eerder een patiënt hebben gehad die op zo'n tijd zo'n weg (op motorisch vlak wel te verstaan) aflegde. Eigenlijk was hij afgeschreven ...

17/10 : Ondertussen al wat bekomen van het nieuws dat Luc over twee weken definitief thuis zal zijn. Er is geen andere mogelijkheid dan afwachten hoe alles zal lopen eenmaal het zover is. Maar neemt niet weg dat ik heel onzeker ben. Heb hetzelfde gevoel als toen Luc net van de Stroke Unit verhuisd was naar de kamer waar hij nu is. Met dat verschil dat er toen wél een vangnet was en straks niet. Ik hoop dat ik het geduld zal kunnen opbrengen om Luc bij te staan in die volgende belangrijke fase. Luc kan er tenslotte niets aan doen ... Maar ik ook niet. Zonder egoïstisch te willen klinken. Deze morgen liet Luc dikke tranen. Zijn beste vriend van op de afdeling mocht naar huis. Die twee waren overdag veel samen te vinden en nu is er één weg. Hoewel die andere man een pak ouder is, hebben ze veel lief en leed gedeeld met elkaar en dat schept een sterke band. Luc was diep door het afscheid geraakt. Toen ik er was, probeerde Luc mij dat te vertellen maar ik snapte er de ballen van. Tot er op de deur wordt geklopt en die man in Lucs kamer staat. Met in zijn kielzog de twee verpleegsters van dienst. Hij is nu niet speciaal voor Luc terug gekomen ;-) Blijkbaar was er iets gebeurd waardoor hij opnieuw opgenomen moest worden. Luc was zó opgelucht en zó blij ! Kunnen ze morgen weer gezellig samen de saaie uren slijten. Ik hoop dat ze beiden tegelijk over twee weken naar hun thuis mogen vertrekken ...

Aiko is terug in haar thuishaven. Miss was met vakantie. Maandagochtend werd ze opgehaald en deze avond werd ze netjes weder afgezet. Ze verbleef in de Ardennen met Casper. Marc vertelde mij vorige week dat hij en zijn vrouw er een paar dagen uittrokken en of Aiko niet mee mocht ? Tuurlijk ! Wie ben ik om haar een luxeverblijf in 'De Koninklijke Pootjes' te ontzeggen ? Ja, een vakantieadres helemaal gericht op mensen in gezelschap van honden. Ze heeft genoten van de fulltime aandacht, van de grote wandelingen en van het lekker uitrusten (in de zetel). Ook Casper was content dat Aiko mee was. Het is zoveel gezelliger om met zijn tweeën door de bossen te rennen. Ik blijf mij verbazen over hoe lief Sabine en Marc voor ons zijn. Een jaar geleden kenden we ze niet eens hoewel ze verderop in de straat wonen. Ongelofelijke toffe mensen zijn het. Ik ben ze verschrikkelijk dankbaar om de voorbije vijf maanden Aiko op sleeptouw te nemen tijdens hun dagelijkse wandeling en om ze nu die supervakantie gegeven te hebben. Aiko slaapt als een roosje ;-)

15/10 : Het werd nog niet bevestigd door de dokter van de boetiek maar gestreefd wordt dat Luc eind deze maand ontslaan wordt uit het ziekenhuis. Had deze namiddag een afspraak met de ergotherapeute. Dit weekend komt Luc naar huis voor het ganse weekend. Hij blijft dus een nacht slapen ;-) Ik zou hier blij moeten om zijn maar het komt nogal plotseling op me af. Ik ben vooral onzeker maar dat is blijkbaar nergens voor nodig volgens diezelfde ergotherapeute. Luc weet zich best te redden en verveelt zich in het ziekenhuis. Hij heeft op ergonomisch en kinetisch vlak geen uitdaging meer. Thuis kan hij alle bewegingen oefenen daar hij spontaan zijn rechterhand wel zal gebruiken ... Ik moet hem concreet aan het werk zetten door hem dingen aan te reiken om te doen daar ik het hem niet zal kunnen vragen om te doen want dat zal hij dan weer niet begrijpen. Zoals de borden uit de kast halen en dat hij ze dan op tafel te zetten heeft maar ik kan hem niet vragen om de borden uit de kast te halen. Ik ben hier ontzettend bang voor en vooralsnog totaal niet op voorbereid. Ik wil eerlijk gezegd niet 24/24 Luc bij me hebben. Niet deze Luc tenminste. Kan ik hem alleen laten ? Voor een uurtje ? En hoe moet ik mij dan voelen dat uurtje ? Constant met de vrees dat er iets fout zal lopen thuis in mijn afwezigheid ? Moet ik hem overal op sleeptouw nemen ? Naar de bakker, naar de slager, naar de supermarkt ? Ik werd getroost dat Luc twee maal per week op revalidatie zal moeten en dat er iedere weekdag een logopedist aan huis zal komen. Moet ik die momenten maar benutten om boodschappen of whatever te doen. Hoe moet het nu ? Tuurlijk heb ik verlangd naar het ogenblik dat Luc naar huis mocht en over twee weken is het zover. Alleen heb ik in gedachten dat ik met een te grote baby - en ik had nooit kinderen - thuis zal gekluisterd zijn ... Met wat zal hij zich hele dagen bezig moeten houden ? Het huishouden ? Lezen, computer, communicatie is onmogelijk. Zelfstandig de wereld verkennen ook. Wandelen ? Beperkt onder begeleiding en ik zal wel zien hoever hij kan. Aan ons om dat op te bouwen. Waar moeten we dan heen ? Stad ? Te druk. Bos ? Te lastige ondergrond. Strand ? Te zwaar. Hier in de straat ? Niet veilig genoeg. Daarbij kan er hoogstens één hond mee want ik zal mij op Luc moeten concentreren. Als ik dacht tot nog toe een zware periode te hebben doorstaan, dan had ik het grandioos mis. Het moeilijkste moet nog komen ...

13/10 : Het komt er niet van om Lucs dagboek up te daten. Gebrek aan zoveel om me er nog voor in te zetten. Maar gezien ik het voor een stuk neerpen voor Luc later, ben ik het mezelf verplicht om verder te doen. Twee weken zijn voorbij waarin ik echt niet met vakantie was. Kon dat maar. Op reis gaan. Mijn hoofd helemaal leeg maken en een paar dagen in absolute onbezorgdheid vertoeven. Weet niet wanneer dat ooit nog mogelijk zal zijn. Ik heb lang gedacht dat ik vroeg zou sterven gezien mijn beide ouders jong weggevallen zijn. Maar heb mijn visie hierover herzien. Ik word stokoud. Gedoemd om héél lang pijn te kennen. Ik die al zo lang schreeuw dat het leven een cadeau is, dat we er allen maar één krijgen en dat we er het beste van moeten zien te maken. Ik geloof dat ook zo hard maar waarom moet ik zo erg knokken voor dat beetje geluk ? Het leven is fucking oneerlijk. Ik ben het langzamerhand strontbeu om verder te ploeteren in de modder die ondertussen al aan mijn keel komt maar heb ik een andere keus ?

De oerkracht in mij zorgt dat ik overeind blijf maar hoe lang nog ? Heb een sociale assistente over de vloer gehad die ervoor zorgde dat er iemand van de familiehulp mij contacteerde. Ook deze persoon kwam langs. 'De taak van een mantelzorger, u dus, mag niet onderschat worden. Het is immens zwaar om dragen. En zoals ik kan vaststellen bij u, mevrouw, is het vijf voor twaalf.' Deze analyse had ik zelf al gemaakt. Er kan mij inderdaad hulp aangeboden worden maar hoewel we het nu financieel met een héél pak minder moeten stellen, verdienen Luc en ik blijkbaar nog te veel. Kostenplaatje voor 4 uren bijstand per week in de vorm van poetsen, strijken, een gezond maaltijd bereiden zodat ik eens per week toch fatsoenlijk eten zou, wat oppeptalk : 165 euro per maand. Gezien onze precaire situatie momenteel kan ik mij deze 'luxe' niet veroorloven. Moet het dus alleen zien te redden.

In de week van 30/09 tot 04/10 kreeg ik spontane versterking van Sabine op maandag, van Nathalie en Geert op donderdag en van Veerle op vrijdag. Waauw, we hebben best wat werk verzet. Bedankt voor jullie support ! Ik weet dat veel vrienden zeggen : 'Als je me nodig hebt, je moet maar roepen.' Maar zo zit ik niet in elkaar. En eerlijk, ik denk weinig mensen. Ons huis moest in recordtempo schoongemaakt worden opdat Luc in een cleane omgeving zou kunnen thuiskomen. In het ziekenhuis wil Luc controle hebben op alles. Dat uit zich in het herhaaldelijk minutieus verleggen van alle voorwerpen tot het perfect staat of ligt. Waarbij hij zich heel druk maakt als het niet is zoals hij het in zijn geest voorstelt. Mijn vrees dat het thuis niet naar zijn goesting zou zijn, was dus gegrond ;-) We hadden een hele relaxte dag samen die contradictorisch ook zeer vermoeiend was. Voor ons allebei. Toch deed het ons deugd om voor even gewoon weer Sabine en Luc te kunnen zijn. Het was moeilijk om 's avonds Luc terug naar het AZ te rijden. Het wordt trouwens zwaarder en zwaarder om op het einde van het bezoekuur afscheid van hem te moeten nemen en alleen naar huis te keren. In een opwelling vroeg ik dan ook aan de verpleging of Luc de volgende dag niet opnieuw kon opgehaald worden. Dokter gaf toestemming. Luc was dus het hele weekend thuis. Met overnachting in het ziekenhuis weliswaar. Dubbel gevoel. Enerzijds heel geruststellend want het was oké. Anderzijds, er hoefde ook niets. Luc was gewassen en aangekleed. Hij is mobiel genoeg om zich in huis te verplaatsen. En ik had voor hapklare gerechten gezorgd. Geen onoverkomelijke problemen die moesten opgelost worden. Geen alledaagse beslommeringen. Hij was als een bezoeker, als een welkome gast. Dit in ... eigen huis.

Dit weekend hebben we het nog eens overgedaan. Beide dagen was Luc thuis met overnachting in het ziekenhuis. Op de menu zaterdag stoverij met frieten en zondag hutsepot. Luc heeft gesmuld en we konden samen eten. Daarmee bedoel ik dat ik niet eerst Lucs maal in stukken heb te snijden. Ik probeer vindingrijk te zijn om het zo comfortabel mogelijk te maken. Om Luc in zijn waarde als mens te laten. En toch heeft hij het met soms onnozele kleine dingen enorm lastig. Taartje op een bordje. Een éclair. Hij weet dan niet hoe hij die moet opeten. En dan zijn er twee mogelijkheden : of hij wacht en kijkt onopvallend naar mij, naar hoe ik de éclair met één hand vastneem of hij is ongeduldig en wacht niet waarbij hij dan zijn rug kromt opdat zijn mond de éclair zou kunnen vastnemen zonder het gebruik van zijn handen. Hard. Heel hard om te zien en om mee te maken.

Luc kan geen twee dingen tegelijk. Bv ik mag niets tegen hem zeggen terwijl hij wandelt. Dan moet hij zich op het stappen concentreren. Bv ik kan niet tegen hem praten als we in de auto aan het rijden zijn. Nu ik kan mij niet voorstellen hoe het voor hem moet zijn om in het verkeer te belanden na alles wat hij doorgemaakt heeft. Hij geeft mij wel de indruk dat hij nog dingen weet want hij bemoeit zich constant met mijn rijstijl. Ge-zel-lig ;-) Best dat ik een koelbloedige chauffeur ben. Alle indrukken die Luc opdoet, vergen enorm veel energie. Helemaal uitgeput zet ik hem af 's avonds. Ik ben ook total loss tegen het einde van de dag. Er is geen duidelijke conversatie mogelijk. Ik kan jullie verzekeren dat een ganse dag luisteren naar 'hier' en 'hup' iets is om zot van te worden. 'Hup' is voor Luc gelijk aan een lettergreep van een woord. Als hij bv 'auto' wil zeggen, wordt dat 'huphup' maar als hij 'eten' zegt, is dat ook 'huphup'. 'Hier, hé, hier, hierre, huphup en hup, tja, hup hup hup, HIER, HIER, allez, HIER, hup, hup en hup.' Ik weet echt niet wat Luc hiermee wil vertellen. Dan moet ik gaan gissen. We komen jammer genoeg nooit veel verder dan het kernwoord. Is dan zo blij als een klein kind als ik het raden kan. Of heel gefrustreerd als ik hem niet begrijp. Maar ten langen leste heeft hij niets duidelijk kunnen maken en zijn we een kwartier verder ... 

08/10 : De broodnodige energie om het allemaal nog aan te kunnen, is ver zoek ... Heb wel het één en ander te vertellen over de voorbije week en zal dat weldra wel eens doen maar niet vandaag ... Omdat ik vandaag nog maar eens een harde klap te verwerken kreeg ... Mijn eerstgeboren pupje, broer van Câline, Just a Beaut of Perfect Promise, genoemd naar Bailey's papa, Easy, is gisteren tragisch verongelukt. Dankbaar dat zowel Luc als ik hem op de familiedag nog mogen knuffelen hebben. Maar wat een slecht nieuws. Ben er het hart van in. Hoewel ik hem al lang geleden los liet om bij zijn nieuw gezin te gaan wonen, doet het enorm pijn om te weten dat mijn eerste pupje roze een veel te kort leven had. Easyboy, mijn allereerste zelfgefokte flatcoat ... en als eerste ging je ook weg. Dit lied als eerbetoon aan jou.

Beauty and brains, courage and heart
These are the traits that carried us so far
Family companions, loyal and kind
Always so proud to stand at your side

We're Proper Retrievers, we are blessed
Standing so beautiful above the rest
We're Flat Coated Retrievers with hearts so true
Hot diggity dog diggity we love you

29/09 : Ooit komt het allemaal wel goed. Hoeveel keer heb ik die zin al niet gehoord ? Maar wanneer is 'ooit' ? Gisteren had ik naar mijn gedacht al een bergje werk verzet. De tuin, die toch wel een oppervlakte van 1000 m² heeft, wat onder handen genomen. Nog maar eens het gras gemaaid en wat onkruid gewied. De hele terras, ook 130 m², geveegd en ontdaan van alle blaren en takken. Dit met de bedoeling om vandaag de ruiten te zemen en de terras te schuren om dan deze week binnen aan de slag te gaan. Deze morgen vroeg opgestaan. Eerst met de honden naar het strand lekker uitwaaien en energie opdoen. Mooie dag en daarom besloot ik om nog door te rijden naar Knokke. Voor het eerst sinds Lucs hersenbloeding dat ik er kwam. Ik woonde tot mijn 27e in Knokke en ik kan dan speciaal naar die winkel gaan voor dit en naar die winkel voor dat. Zo deze ochtend. Het was fijn. Deed er gezellig wat boodschappen. Dessertjes en taart voor Luc gekocht. Kwam rond 11h thuis. Eerst twijfelde ik om door te rijden naar Caroline (had haar nog iets te brengen) maar omdat de honden mee waren, deed ik het niet. Wou hen eerst afzetten en dan nog tot daar rijden. Had ik dat gedaan dan hadden we geen huis meer gehad ... M.a.w. was ik een uur later thuisgekomen, was ons hele hebben en houden platgebrand. Nu is er 'enkel' grote schade. Bij aankomst stond het plafond in het toilet in lichterlaaie. Brandweer rukte uit naar Vierscharestraat 62. Terwijl ze aan het blussen gingen, kreeg ik ook nog telefoon van het ziekenhuis. Luc was in volle paniek en niet kalm te krijgen daar hij overtuigd was dat hij vandaag naar huis mocht. Niet mogelijk om hem aan het verstand te brengen dat ik niet om hem zou komen. Ik moest zo snel mogelijk daarheen. Ons huis was al één puinhoop maar is nu een ravage. Oorzaak is een transfo die langzaamaan aan het verhitten en aan het smeulen is gegaan met uiteindelijk brand als gevolg. De brandweermannen waren om ter vriendelijkst en zeer hulpvaardig. Eén van hen zag onze roedel in de auto zitten en herkende mij als de fokster van Giovanni's honden. Giovanni is hun collega. Om 13h30 kwam ik aan bij Luc. Ik had geen andere keuze dan hem mee naar huis te nemen. Zelf overstuur en met een behuild gezicht kon ik hem onmogelijk uitleggen wat er gaande was. Hij zou het nooit hebben kunnen begrijpen. Dit is de zoveelste situatie waar ik hem zo verschrikkelijk nodig heb. Maar waarin hij mij dus absoluut niet helpen kan. Het was geen aangename eerste keer thuis zijn. Alles ligt hier overhoop en voor Luc was dit ultieme chaos. Een erg turbulente dag voor ons allebei en wanneer komt 'ooit' ? I need help ... 

28/09 : Volgende week dit uur zal Luc voor het eerst een dag thuis zijn. Wederom een rollercoaster aan emoties. Ik verlang naar die dag maar aan de andere kant schrikt het mij ook erg af. Hoe onwennig zal het allemaal zijn ? Ik mag hem al om 9h oppikken en pas om 20h moet hij terug 'binnen' zijn. Ben van plan om vooraf met alle vijf honden in Zeebrugge op het strand te gaan wandelen en op de terugweg naar huis via het ziekenhuis te rijden om Luc in te laden. Er een heel rustige dag van maken daar er indrukken genoeg op hem zullen afkomen. Ons tweeën met de honden thuis. Kan Luc eindelijk proeven van een koffie van zijn Délonghi Nespressomachine die hij zich - ik drink nooit koffie - aanschafte op ... 1 juni. Nog zeven nachten. Dan is het zover. Als die dag goed verloopt, is dat de zoveelste grote stap voorwaarts.

BTW Contramal, de pijnstiller die Luc dient in te nemen, is nu nog eens gehalveerd naar een dosis van 50 mg. Weinig hé tov de medicatie van 300 mg bij de start. Ook andere medicijnen worden stilaan afgebouwd. Yes we can !

27/09 : Ook deze vrijdag was het telefoongesprek met de logopediste hoopgevend. Zij vindt dat Luc echt succes boekt. Volgens haar begrijpt Luc ook beter wat van hem gevraagd wordt. Ze oordeelt dat Luc goed op dreef is, hij heeft een grote sprong gepakt. Ze hebben samen woorden benoemd. 35. Alle 35 woorden herkende Luc in schriftbeeld. Daarvan heeft hij er 10 spontaan gelezen en uitgesproken. 8 wist hij helemaal niet en gaf dat ook direct aan niet te kunnen. De overige 17 woorden had de logopediste enkel de eerste letter aan te bieden of voor te lezen om Luc op weg te helpen. Dit is een vooruitgang die alleen tijdens de sessie merkbaar is. Is niet functioneel of toepasbaar in de praktijk maar goed, alles op zijn tijd. Ze vertelde dat Luc geen steun heeft aan omschrijvingen. Helpt niet bij hem. Als zij bv zou zeggen : 'De appel valt niet ver van de ...' zal er bij Luc niet 'boom' uitkomen. Ze was geraakt over hoe zorgzaam Luc is als mens. Dit dan nog in de situatie waarin hij zich bevindt. Deze morgen, toen ze na de behandeling Luc naar zijn kamer bracht, stond er een patiënt heftig te doen in de gang. Hij wou de lift nemen. De logopediste trachtte die man uit te leggen dat dat niet kon waarop de man voor Luc ging staan en hem de huid vol schold. Dat het allemaal Lucs schuld was en zo. Neurologische afdeling ;-) Luc was er van aangedaan dat kon ze aan zijn gezicht zien maar terwijl zij de man probeerde naar zijn kamer te krijgen, reed Luc naar de deuropening en posteerde zich zo dat de man niet weg zou kunnen glippen.

De ergotherapeuten en de kinesisten zijn heel content. Ook bij hen gaat Luc vooruit. Allen zijn enthousiast over de vorderingen die hij maakt. Op de loopband stapt Luc aan zo'n 2 km/h dus aan een grotere snelheid dan in het begin. Hij heeft deze week zelfs, weliswaar over een kleine afstand, gelopen. Niet gestapt maar GeLOPEN. Lucs zelfredzaamheid gaat uitstekend. Bij het douchen bv. weet Luc perfect welke handelingen hij uit te voeren heeft. Deze doet hij wel uit automatisme, uit gewoonte. Er mag hem niets gevraagd worden want dat kan hij dan weer niet. Er is mij vanochtend gevraagd of ik het zie zitten dat Luc volgende zaterdag de dag thuis doorbrengt ? Vind het zeer spannend maar tegelijk ook beangstigend. Maar heb natuurlijk 'ja' geantwoord. Luc mag volgende week zaterdag een namiddag naar huis ! Ongelofelijk ! Moet dringend aan de grote opkuis beginnen ;-)

26/09 : Luc zei zoals verwacht 'mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm' toen hij al het lekkers naar binnen speelde. Ook de pralines hebben hem meer dan verblijd. Vooral die met een papiertje rond ;-) Maar het belangrijkste : Patrick zorgde voor meerdere potjes chocomousse dus ook vandaag genoot mijn Bourgondiër van een portie. En én én (dat is tegenwoordig Lucs woord) hij hield het potje met zijn linkerhand vast én lepelde met zijn rechterhand de luchtige mousse naar binnen ! Een handeling die toch wel onder 'fijnere motoriek' kan onderverdeeld worden. Hij had wel moeite naar de laatste hap toe maar het koppig ezeltje hield vol ;-)

25/09 : Een hele ochtend gebeld met Pier en Pol en met papierwerk bezig geweest. 'Dossier Luc'. Lucs belastingsaangifte komt in orde. Heb alle stukken bijeen nodig om die ingevuld te krijgen. Gelukkig had ik uitstel gekregen. En ik mag het allemaal naar het belastingskantoor verzenden. Zij doen de rest. Weer iets afgehandeld. DKV, een uitstekende ziekteverzekering, heeft mij gisteren behoorlijk ongerust gemaakt. Heb er de hele avond en nacht over liggen tobben. Had een schrijven ontvangen waarin te lezen staat, ik citeer letterlijk : 'Een hersenbloeding valt niet onder de lijst met zware ziekten. Bijgevolg wordt enkel de ziekenhuisopname en de medische kosten van één maand voor tot drie maanden na de opname terugbetaald.'  Ze bedoelen drie maanden na ontslag uit het ziekenhuis dus niet na opname. Heb ik even te letterlijk genomen ;-) Maar de gevolgen die Lucs hersenbloeding met zich meedragen zoals de halfzijdige verlamming, afasie en apraxie zijn gevolgen van een niet zware ziekte en dus bij revalidatie na die periode geldt geen vergoeding. Ze gaan het toch nog even bekijken daar ik aangaf dat logopediste mij vertelde dat ziekenfondsen nu terugbetalingen doorvoeren ivm afasie tot 5 jaar. Wat vroeger tot 2 jaar was. Dit was eerder om mij aan te tonen dat er wel degelijk nog iets van verbetering op lange termijn verwacht mag worden maar soit. Impliceert ook dat Luc na drie maanden 'nazorg' nog bijlange niet oké zal zijn ... Postbode aangebeld. Had twee aangetekende gerechtsbrieven af te geven. Eén op naam van Luc en één op mijn naam. Voelde aan alsof wij beiden criminele feiten hebben gepleegd. Wat moet die man nu van ons denken vroeg ik mij af. Gaat natuurlijk over het aanstellen van een voorlopige bewindvoerder om Lucs goederen te beheren. De zitting vindt plaats op maandag 14 oktober om 15h15 in het AZ-SINT-JAN.

24/09 : Morgen zou ik pizza gaan halen zijn daar er niet zo ver van het ziekenhuis een pizzatent gelegen is maar Luc kreeg vandaag zovéél lekkers dat hij dat maar eerst op moet. Veel bezoek en allen hadden wel iets bij die plezier zal geven aan zijn buik. Van handgepelde Noordzeegarnalen, maatjes, vers gemaakte chocomousse, lekker gedroogde ham uit de Ardennen over een licht pikant Indisch gerecht. Het kan niet meer op. Figuurlijk ;-) Zijn smaakpapillen zullen heerlijk veel werk hebben. Overtuigd dat Luc achteraf over zijn buik zal wrijven en 'mmmmm' zeggen zal. Trouwens Luc oefende vandaag woorden met de letter 'm'.

23/09 : Luc stond me aan de deur van 'zijn' afdeling op te wachten. Waar hij dat vorige week nog met rolstoel deed, was het nu zonder. Een warme najaarsdag die uitnodigde om nog een luchtje te scheppen. Dit wijselijk in de stoel. Gun-Gun heeft nog te leren hoe ze netjes naast de wielen te lopen heeft. Vooral omdat Luc haar leiband vast wou houden. Eenmaal buiten duwde ik uiteindelijk een lege stoel en was Luc met kleine Gun-Gun samen aan de wandel ;-) We hebben een flink eind gestapt. Voor diegenen die er vorige week zondag bij waren : van aan de ingang tot waar we de groepsfoto hebben gemaakt en terug. Mijn Lucksken glunderde ! Maar wat een filou. Terug aan de ingang van het ziekenhuis wou hij in de stoel. Om met de assistentie van zijn hond binnen gereden te worden.

22/09 : Onlangs vroeg een verpleegster mij hoe het nu zat tussen onze honden. Ze wou dat ik op de foto, die in Lucs kamer hangt, aantoonde hoe hun relatie tov elkaar was. Wie moeder van wie was ? Leuk om van haar te horen dat Luc het bij het rechte eind had. Iedereen dacht nl dat Gun-Gun de dochter van Câline was en Luc had hierop negatief gereageerd. Hij kan het nog steeds niet uitleggen maar hij weet wel alles ;-) Deze week hielden een andere verpleegster en Luc een wedstrijd. Om ter snelst alle rolstoelen netjes aan het einde van de gang parkeren. Luc won ;-) maar hij maakte mij achteraf duidelijk dat hij wel wist dat ze hem laten winnen had. Luc is dan wel zo slim dat hij van de gelegenheid gebruik maakte om voor zichzelf een betere rolstoel uit te kiezen ;-) Ondertussen is Luc helemaal pampervrij en blijven de bedspijlen ook 's nachts naar beneden. Luc diende daar even van overtuigd te worden maar het is hen gelukt om hem te doen inzien dat hij een grote jongen is ;-)

21/09 : Maandag kreeg ik de dokter te zien die mij vroeg of ik eigenlijk al aangesproken was geweest over de rTMS behandeling ? Neen, daar het de logopediste was die mij enige tijd geleden vertelde dat ze deze stimulatie overwogen voor Luc. Ik, in opdracht van Luc, had maandag dus een papier te ondertekenen dat de patiënt akkoord ging met deze 10 behandelingen. Dit de avond waarvan de eerste sessie 's morgens plaatsvond ;-) Voor de neuronavigatie, het controleren van de exacte plaats van de stimulatie aan de hand van de hersenscan, bestaat geen nomenclatuurnummer en bijgevolg is er dus ook geen tussenkomst van het RIZIV. Dit werd aangevraagd maar is tot op heden niet goedgekeurd bij de bevoegde instanties. Er zal mij daarom, bij de start van de behandeling, verzocht worden eenmalig 150 euro te betalen. Straf dat ik dat pas achteraf te horen krijg toch ;-)

20/09 : Mijn telefoongesprek van deze middag met de logopediste is er één die nazindert. Luc heeft er een week rTMS op zitten. Zo'n behandeling werkt tot ongeveer drie maanden na. In haar loopbaan begeleidde ze al zo'n 25 patiënten met rTMS. Maar het is de eerste keer dat ze zo snel resultaat ziet ! Ze weet wel niet of het te maken heeft met de stimulatie of met het sinds maandag opdrijven van de dosis Prolopa. Waarschijnlijk een gunstige combinatie van verschillende factoren samen is de conclusie. Luc was de hele week, vanaf dag 1 van de rTMS, sterk gemotiveerd en reageerde erg emotioneel bij het horen van zijn eigen stem. Want die heeft hij gehoord ! Luc kon deze week woorden nazeggen. 'Water, wit, wassen.' Door in een spiegel goed te bestuderen hoe hij zijn lippen moet bewegen, lukte het hem om woorden perfect na te zeggen. Zo kon hij ook 'WC-papier' zeggen. Maar 'bad' lukte dan weer niet. Vandaag kwamen groenten en fruit aan bod. Een afbeelding van boontjes. Logopediste zei : 'Dat zijn boontjes.' Volgens Luc niet. 'Nee.' Duurde een tijd voor ze doorhad dat dit voor Luc sperziebonen zijn. Hebben ze samen gelachen want hij had het zichzelf daarmee niet gemakkelijk gemaakt ;-) Toch slaagde hij erin om 'sperziebonen' te zeggen. Luc is een heel complex geval volgens haar. Weet ik al lang, weet ik al lang ;-)

Ze vertelde mij nog iets die daarnet door de verpleging bevestigd werd. Had het Luc nog niet durven zeggen omdat ik er nog geen zekerheid over had maar hij kreeg het gelijk met mij te horen. De lieve schatten waren zelf maar al te opgetogen met hun mededeling. Toen ze weg waren en wij opnieuw alleen waren, zag ik Luc opgelucht zijn. Hij had tranen in zijn ogen. Teken dat het hem toch heeft beziggehouden. Want ... er is vergaderd en er is unaniem beslist - dokters kunnen ook voor superaangename verrassingen zorgen van tijd tot tijd, dank jullie wel, dank jullie wel - dat Luc op deze afdeling mag blijven. En dit tot hij definitief naar huis kan ! Ze zijn van mening dat ze hem niet meer mogen verhuizen nu hij daar zijn weg weet en goed vertrouwd is met iedereen. Hij kan net zo goed op de VE20 revalideren. Het is ook zo. Alle personeelsleden op deze afdeling kennen Luc ondertussen door en door, begrijpen uitstekend zijn manier van communiceren, voelen feilloos aan wat hij kan of niet kan en zijn absoluut bekwaam om hem te leren zorgen voor zichzelf. Zij zijn de mensen van wie Luc dingen aanvaardt en waarnaar hij luistert. Zij zorgen voor een opgewekte Luc door hun grappige kwinkslagen en aanstekelijk positivisme. Hen zal het lukken om Luc autonomer te maken want Luc wordt al zo lang door het hele team gemotiveerd. Leve de VE20 !

19/09 : Repititieve transcraniële stimulatie (rTMS) is een nieuwe behandelingswijze waarbij door middel van een magneet de werking van de hersenen van buitenaf lokaal beïnvloed kan worden. Zoals de term rTMS stelt, gaat het om het herhaald toedienen van magnetische stimulatie. Afhankelijk van de snelheid van toediening van de magnetische pulsen kan een hersengebied meer of minder actief gemaakt worden. Deze techniek bevindt zich niet meer in een experimenteel stadium. Tot op heden kun je voor deze behandeling in België slechts in het AZ Brugge terecht. Dit jaar volgen er nog twee ziekenhuizen. Dokters waren van oordeel dat Luc er misschien baat bij kan hebben. Ze zijn maandag gestart. Gedurende 10 opeenvolgende werkdagen wordt Luc behandeld met rTMS met meteen een logopediesessie erna omdat het leervermogen net na een rTMS het grootst is. Het kan dat het Luc niets oplevert maar het kan van wel. En we moeten alle kansen met beide handen grijpen toch ?

18/09 : Op woensdag gaan Luc en ik de culinaire tour op ;-) Deze avond had ik een verzorgde kaasschotel en een homp brood bij. Weliswaar ontbrak het glas rood maar het heeft ons beiden gesmaakt en wat vooral telt, we hadden het gezellig. Vorige week zeulde ik ons croque monsieur machine naar het AZ. Iedereen vroeg zich af waar die lekkere geur vandaan kwam en het brandalarm ging net niet af ;-) Ben al aan het brainstormen wat ik volgende keer op ons bord kan toveren. Suggesties altijd welkom. Rekening houdend met de praktische uitvoering ervan.

17/09 : De hondse ;-) verrassing voor Luc heeft zijn effect niet gemist. Hij straalde gisteren toen hij enkele foto's zag die op de familiedag genomen werden. Hij was happy om het nog een keer te kunnen beleven. Want eerlijk er was vooraf geen inschatting mogelijk hoe Luc het allemaal zou verwerken. Was wel héél véél volk en héél véél hondjes die hem stonden op te wachten ;-) Overdonderd is hij zeker geweest en het heeft hem alleszins diep geraakt. Maar enkel in positieve zin. Kracht. Dat is wat hem gegeven werd. Extra power om door te gaan.

Ik trof gisteren Luc in de gang aan. Hij was aan het rondrijden. Voor het eerst dat ik het hem daar zie doen. Hiervoor gebruikt hij zijn voeten om hem vooruit te helpen waarbij zijn linkervoet ook de functie van 'stuur' heeft. Toen hij mij en Gun-Gun zag, zwaaide hij heel breed en kwam onze kanten op. Zonder het zelf te beseffen, stopte hij exact aan het bureau. Toevallig was de voltallige verpleging daar aanwezig. En ook een dokter. Luc hield halt omdat hij Gun-Gun bij zich wou roepen. Wat hij ook deed. Op zijn manier maar wel vocaal. Waarop ik haar leiband losliet en zij op hem afstormde om zich tussen zijn knieën tegoed te doen aan de knuffels van haar baas. Ze hebben het allemaal opgemerkt. Alle verpleegsters glimlachten. Zij weten maar al te goed hoeveel Luc aan zijn 'Pang-Pang' heeft ;-)

16/09 : Voor het derde jaar op rij zouden Luc en ik gisteren de 'Of Perfect Promise' familiedag in elkaar hebben gestoken. Ontzettend fijn zo'n evenement. Omdat het puur genieten is om samen te zijn met een groot aantal zonen en dochters van onze honden. Een dag om met trots naar terug te kijken. Luc en ik weten dat ieder OPP'tje de beste thuis vond. Stuk voor stuk wonen ze bij een gezin met een groot hart. Dat werd gisteren nog maar eens bewezen. Het zat mij niet lekker om dit jaar de familiedag te laten doorgaan. Niet zonder de pater familias ... Maar had het ook moeilijk om 15/09 zomaar voorbij te laten gaan ... Mochten het jullie nog niet weten dat ik soms zotte kronkels in mijn hoofd heb ;-) Lanceerde mijn kronkel naar de OPP'ers. Kreeg ik van hen allen toch wel positieve reacties ;-) Mijn idee was om samen te komen voor een strandwandeling in Cadzand. Om na de wandeling met zijn allen een taartbuffet te houden in het gras op de parking en om daarna in konvooi richting AZ Brugge te rijden. Terwijl ik Luc zou halen, zou de ganse groep met honden zich opstellen in de tuin om daar Luc op te wachten. Wel, het is ons gelukt ! We hadden een superleuke dag met veel vriendschap, veel hondjes, veel zand, veel zee en veel lekkers. De climax was natuurlijk het moment waarop 57 OPP-familieleden en 26 honden Luc verwelkomden. Luc heeft één voor één alle honden geaaid en nauwlettend bekeken toen ze hem elk om beurt persoonlijk zijn komen begroeten. Er waren ook veel Monkeys. Luc kent hun eigenaars nauwelijks gezien de datum waarop hij die hersenbloeding voorhad. Chapeau dat ze erbij waren. Luc sloeg de aapjes goed gade ;-) De vrienden die Luc zeer goed kent, werden meer dan enthousiast onthaald. Soms had Luc eens dieper na te denken maar toch herkende hij zonder uitzondering iedereen. Ja, in ons dagelijks leven zien we ook niet alle nakomelingen evenveel. Daarom dat het des te ontroerender is dat de respons zo grandioos was. Sommige hebben zo'n 3 uren route afgelegd om er bij te zijn. Enkele reis. Daarnet had ik het over de climax. Die werd nog eens overstegen ;-) Toen Luc uit zijn rolstoel kwam en naar de groep stapte om ertussen te gaan staan voor de groepsfoto. Een beeld die iedere aanwezige met verstomming heeft doen slaan. En die elk met zich meedraagt in zijn hart. Als fokster van al deze honden aanwezig kan ik enkel nederig trots zijn op jullie allen. Dat jullie jullie als één grote hondenfamilie achter Luc en mij scharen, is werkelijk pakkend. Als Sabine, partner van Luc, ben ik jullie allen oneindig dankbaar. Dit was voor ons beiden een zo uniek gebeuren. En een oppepper van jewelste ! OPP-familiedag 2013 liep een beetje anders dan voorzien maar uitstel is geen afstel. Volgend jaar geven we er een megalap op. Dat beloof ik aan alle OPP-hondjes. En ook aan de nog te geboren worden OPP'tjes. En ook aan de samenwonende, de geadopteerde, de stiefzusjes en het neefje van de OPP'tjes.

'Papa' Luc en een hele bunch van de 'of Perfect Promise' kinderen. Fotograaf Jeroen Vandeweghe. Dat niet allen aanwezig konden zijn, ligt hoofdzakelijk aan het feit dat mijn kronkel iets aan de late kant ontsproot ;-)

Danske zal altijd Lucs hondje zijn.

Ons voltallig gezin.

Zonder woorden ... Louise Debruyne, dank je voor deze drie foto's.

15/09 : Een overweldigende verrassing stond Luc te wachten vandaag. Zal er morgen over vertellen want kan nu zelf geen pap meer zeggen ;-) Net thuis (22h13) van een meer dan geslaagde opzet. Bedankt iedereen die heeft meegeholpen om van deze dag te maken wat hij geworden is. Jeroen, fantastisch dat deze vanavond al in de mailbox zat !

Zou Luc in zijn nopjes geweest zijn ?

14/09 : Luc gebruikt meer en meer spontaan zijn rechterhand. Valt mij enorm op. De laatste twee dagen gebeurde het telkens in kleine handelingen zelfs zonder dat zijn gezicht vertrok omdat het hem ergens pijn deed. Vandaag nam hij voor het eerst zijn boterham in de rechterhand. Om die naar zijn mond te brengen. Opnieuw een kleine overwinning. Vast spelletje van Gun-Gun ondertussen is dat ze Lucs schoenen één voor één apporteert. Doet ze uit zichzelf. Vindt ze leuk. Juffrouw kent natuurlijk het principe van vast en los nog niet waardoor Luc echt met zijn hand moet manoeuvreren om de schoen te bemachtigen. Omdat ze de schoen of vast blijft houden of net aan zijn voeten dropt. Weet niet hoe ze het klaarspeelt maar ze zorgt er telkens voor dat Luc zijn rechterhand dient te gebruiken. Komt ze precies altijd aan die kant van Luc uit. Super vind ik het van dat zwart mormeltje ;-) En super van Luc.

13/09 : Ik neem praktisch altijd Gun-Gun mee naar Luc. Omdat Monkey Dans het niet echt kan plaatsen waarom haar baas niet 'normaal' doet. Gun-Gun daarentegen weet van niet beter ... Terwijl Danske eerder onwennig reageert, toont onze kleinste zwarte juist wel enorme belangstelling. Luc slaagt er ook keer op keer in om boeiend voor haar te zijn. Bij iedere communicatie die hij tot stand kan brengen met zijn flatje, gebaart hij naar mij of ik het wel gezien heb. En of ! Hij mag inderdaad best trots zijn dan. Luc is tegenwoordig een pak mobieler en zit meer op een gewone stoel dan dat hij op bed ligt wanneer ik er ben. Wat mij gisteren deed beslissen om nog eens zijn Danske mee te nemen. Ietsjes meer courante situatie voor haar. Wisten jullie dat honden kunnen glimlachen ? Danske zat tussen Lucs benen in met haar lieve kop naar hem opgeheven terwijl ze zachtjes gekroeld werd in haar hals. Zowel rechts als links. En dit tegelijk. Luc boog zich voorover en fluisterde 'Dansje.' Niet enkel op Danskes snoet viel er toen een glimlach te bespeuren. Met ons drieën waren we voor even intens gelukkig.

12/09 : Nadat Luc zondag zijn lunch op had, maakte ik aanstalten om te vertrekken. Terwijl ik Luc dicht tegen me aantrok en hem een zoen gaf, begon hij te huilen. Dat is dan zo'n moment waarop ik mij op slag nog triestiger voel. Door niet in staat te zijn om verbaal te kunnen communiceren, doet Luc beroep op zijn mimiek. Hij is mimisch sterk aan het worden daar hij tijdens zijn fake huilbui begon te lachen. Wou hij mij in het ootje nemen. Ik vond het allesbehalve grappig. Kon het echt niet hebben. Het werd mij teveel. Heb hem dat ook gezegd. Waarop ik ontgoocheld ben weggestapt. En tuurlijk kon ik hem zo niet achterlaten. Ben na 20 meter teruggegaan en toen waren het geen krokodillentranen die over zijn wangen stroomden. Heb hem getroost. Hem uitgelegd dat hij dit niet mag doen. Dat dit niet 'my kind of humor' is. Maar hoe weet ik godverdomme of hij het verstaan heeft ? Ik kan hem dit onmogelijk kwalijk nemen. Ik ben kwaad. Op alles. Op iedereen. Op de hele wereld. Dus ook op Luc. Eenmaal thuis heb ik een emmer van 10 liter gevuld met tranen. Ik heb mij 's avonds naar het ziekenhuis moeten slepen. Om het er voor Luc weer wat gezelliger te maken. Sinds zondag heb ik het nog geen enkele dag droog kunnen houden. En neen, ik ben niet depressief. Het is, heel eenvoudig, een te zware last om alleen te dragen. Maar Parce que c'est toi Luc ...

11/09 : Ik hoef Luc niet meer te vergezellen naar dé zaal. Transfers zijn aangeleerd. Maakt het minder hectisch voor mij. Anderzijds is het wel jammer dat ik nu niet meer zal kunnen zien wat Luc allemaal moet doen. Vooral hoe en of Luc het klaarspeelt. Wordt dus weer telefoneren 's vrijdags ;-) Kinesiste wist mij wel te vertellen dat Luc nog steeds vorderingen maakt. Tevreden dat ik dat een tijdje met mijn eigen ogen heb kunnen waarnemen.

We hebben meer plek op de oprit. Gisteren werd Lucs bedrijfswagen opgehaald. Auto moet terug naar de firma. Logisch hoor daar de wagen een vorm van loon is en dat we al twee maanden voorbij het gewaarborgd maandloon leven. Kan hier absoluut vrede mee nemen en Lucs werkgever is een chique type. Ze hebben het trouwens ook zwaar te verduren met Luc van de ene dag op de andere weg te vallen. Mijne Luc verzette bergen werk. Niettemin is die extra parkeerruimte opnieuw een harde confrontatie met de realiteit.

Afscheid nemen kan in een zeldzaam geval ook voor een positieve wending zorgen. De Contramal dosis is sinds gisteren van 200 mg naar 100 mg gereduceerd.

10/09 : 'Step into my shoes and walk the life I'm living and if you get as far as I am, just maybe you will see how strong I really am.' Een post op facebook van iemand die ik genegen ben. Heb er niets aan toe te voegen.

09/09 : Nadat gisteren George, zijn vrouw en schoonzus vertrokken waren, werd mijnheer Luc zijn middagmaal geserveerd. Aangezien ik er toch was, heb ik vleesje gesneden. Luc is de kunst om met smaak te eten niet verleerd. Gelukkig. Daar ik een heel sterk vermoeden heb dat hij een tijd het smaakzintuig kwijt is geweest. Toen Luc nog maar net terug zelf begon te eten, kapte hij zijn yoghurt naar binnen zonder lepel te gebruiken. Gewoon potje aan de lippen. Nu nog hoor ;-) Maar zoveel weken terug liep bij deze handeling de yoghurt steevast langs zijn rechtermondhoek richting hals. Hij was zich daar toen ook niet van bewust. Hij voelde dat eenvoudigweg niet ... Dat is de periode waarin Luc ook niets smaakte van wat hij at. Smikkelde droge boterhammen zonder korsten naar binnen alsof het één of ander hoogstaand culinair gerecht was. Eten om de honger te stillen. Dat was het. Wat duurde het lang eer hij voor het eerst een servet nam om een kruimel die op zijn rechterwang terecht was gekomen, weg te vegen. Een klein triomf die ik zo graag had bejubeld maar die op dat moment niet gepast zou zijn geweest tegenover Luc. Onvoorstelbaar hé dat zo'n pietluttige handeling voor enorme blijdschap zorgen kan ?

08/09 : Uitzonderlijk deze ochtend een keertje extra bij Luc geweest. Hij werd geknipt. Allez, zijn haar. Het fantastische aan dit gebeuren is dat het de schoonzus van een ex-collega van Luc is die deze job klaarde. Deze man bezocht Luc verschillende keren en vroeg zich telkens af met wat hij Luc een plezier kon doen. En deze week belde hij me met het voorstel om Luc een knipbeurt cadeau te doen. Megalief en superattent ! Had nu toevallig verleden zaterdag Lucs kapper gevraagd of hij niet naar het AZ wou komen om Luc een frissere haartooi te bezorgen maar dat zag hij niet zitten. Vanmorgen werd Luc dus verwend met een super-de-luxe haararrangement. Luc kreeg er intussen al complimentjes over. Enkele verpleegsters zullen nog heftiger zwaaien wanneer ze voorbij zijn kamer moeten ;-) George en familie, aangenaam om jullie ontmoet te hebben. Heel erg bedankt voor dit lumineuze voorstel en voor de verwezenlijking ervan.

06/09 : Niet enkel voor Lucs moraal is de aanwezigheid van Gun-Gun optimaal te noemen. Gun-Gun is nog een pup en pups die willen al eens graag schoenen een andere gedaante bezorgen ;-) Luc zat aan tafel, zag dat Gun-Gun naar zijn schoeisel lonkte en kon niet anders dan zijn rechterhand gebruiken om vier schoenen maat 45 op een andere plek te leggen. Zeer moeilijke bewegingen voor Luc maar hij deed het en zijn hondje keek er naar ;-) Een tweede voorval dezelfde dag : Gun-Gun lag lekker op bed tegen Luc aan te dromen. Hij had zijn linkerarm onder haar heen en had een zalige lach op zijn mond. Toen kriebelde zijn neus. Luc gebruikte zijn rechterhand om de jeuk tegen te werken. Hij wou Gun-Gun niet storen in haar slaap dus liet hij zijn linkerhand liggen. Klinkt zo simpel om in zo'n geval met de rechterhand te gaan krabben. Voor Luc is dat helemaal niet simpel daar hij een verlamde rechterkant heeft. Gun-Gun motiveert in haar eentje en op een leuke manier Luc om bewegingen te maken met zijn rechterhand. I rest my case.

05/09 : PEG-sonde is weg ! Deze morgen verwijderd. Was al lang niet meer in gebruik. Toch bleef die uit veiligheidsmaatregelen tot nu zitten. Ook deze wonde kan eindelijk gaan helen. En nog sinds vandaag ... pamper weg. Of toch een eerste poging om die weg te laten overdag. Luc werd nadrukkelijk verteld dat hij nu absoluut te verwittigen heeft als hij naar het toilet moet. Hoop dat hij dat gedeelte goed in zijn oren heeft geknoopt. Scheelt mij een paar wasmachines per week als hij dat niet deed. Maar goed dat we een Miele hebben ;-) Luc voelde zich gisteren niet zo lekker. Hoorde van de logopediste dat er blijkbaar een plaag zit. En zo schakel ik vlot over van pamper naar logopediesessie ;-) Zeer aangenaam om een gezicht te kunnen plakken op de stem. Een heel vriendelijke dame die Luc helpt zijn weg te vinden qua taal. En Luc heeft ons verstomd doen staan. Voor een keer hadden wij, vrouwen, geen woorden meer ;-) Ze wou dat Luc zou tellen samen met haar. Er lag een boekje voor Luc open met de cijfers naast elkaar. Hij moest zijn hand in haar hand leggen en naar haar mond kijken terwijl ze samen de cijfers zouden opnoemen. Dat ging niet. Luc maakte zich los en gaf aan dat hij het anders wou. Hij ging met zijn vingers over de cijfers en telde. Zo simpel of ik het hier nu vertel. Hij zei : 'Eén, twee, drie, vier.' Dan was het gedaan. Maar daarmee bewees hij dat hij kan lezen. Hier ging de logopediste op in. Ze haalde drie tekeningen uit. Een schaar, een potlood en een kam. Nam toen het woord 'schaar' en vroeg Luc of hij dat kon lezen en of hij het woord bij het juiste voorwerp kon leggen. YES ! Kon hij ! Toen was de concentratie voorbij. Kon hij het woord 'kam' niet met de kam associëren en van een potlood had hij ook nog nooit gehoord. Er werd een echt potlood en een blad papier bovengehaald. Luc wou telkens met zijn rechterhand iets opschrijven maar er werd hem verteld dat hij dat niet kon en dat hij met links moest proberen. Op de vraag waar hij afkomstig van is, schreef Luc heel vloeiend 'EERDENBURG'. Aardenburg is Lucs geboorteplaats. Zijn ouders zeggen altijd Eerdenburg zoals ze tegen 'arm' 'erm' zeggen. Dus dat schrijffoutje neemt niemand hem kwalijk ;-) Logopediste ziet in de toekomst een iPad als mogelijke oplossing tot communicatie nu ze beseft dat Luc capabel is om te lezen en te schrijven. Natuurlijk is de tijd dat Luc zich kan concentreren nog van hele korte duur maar wie weet ...

04/09 : Hoe lastig hij het ook heeft, Luc verbijt zijn pijn en zet door. Immense bewondering heb ik voor hem. Een kleine evolutie wat zijn rechterhand betreft. De kegeloefening doet hij nu zonder ondersteuning van de ergotherapeut. Nog steeds zeer moeizaam en met veel misgrijpen waardoor de kegel dan omvalt of uit zijn hand glipt maar het is zijn eigen rechterhand die de kegels op de pinnen zet. Doch blijft het geen mooi schouwspel om naar te kijken. 'Transfer' auto geoefend. Luc moet zich zien in een Smart te murwen. Meer vent dan auto ;-) Andere ergotherapeut gisteren. Had ik nog niet eerder ontmoet. Appreciatie voor zijn aanpak. Naast bekwaam zijn in je beroep, is de manier waarop je met mensen omgaat toch zo van tel. Hij maakte het Luc verre van gemakkelijk. Maar deed dat op een heel correcte wijze met de nodige dosis humor. Hij kreeg zonder morren Lucs medewerking. Op kinetisch vlak gaat het volgens mijn bescheiden mening buitengewoon goed. Luc fietste bijna 4 km in 10 minuten tijd. Stapte geheel zelfstandig rond. Liep de trap op zonder voet bij te zetten. Naar beneden wou hij het ook zo flikken maar dat mocht nog niet. Ging voor het eerst, op een rustig tempo, de loopband op. Benieuwd naar morgen. Uitgenodigd door de logopediste om een sessie bij te wonen. O en verpleging die de laatste twee weken met verlof waren en nu Luc terug zien, vragen zich af of hij wel dezelfde man is ;-)

03/09 : Of die patches helpen of niet, het blijft een feit dat Luc, sinds we beginnen plakken zijn, een pak minder pijn heeft. Eigenlijk is zijn pijn nu gereduceerd tot een stuk of 10 pijnscheuten in zijn rechterarm per dag. Waarbij hij twee weken geleden als tweede naam Pijn had. Ik, en ik niet alleen, vind Luc met de dag beteren. Meer en meer geeft hij verbaal respons. Dominique en ik hoorden hem VIER woorden, die ook nog samen betekenis hadden, na elkaar zeggen. We zijn van de shock ;-) wel beiden vergeten wat Luc zei. Futiliteit misschien maar Luc eet tegenwoordig aan tafel. Hij weet ook wanneer hij hoognodig moet en raakt op tijd op het toilet. Heb voorgesteld om eventueel de pamper overdag weg te laten. Beetje bij beetje wordt Luc terug mens ...

02/09 : Luc was opmerkelijk vol energie het voorbije weekend. Toen ik zaterdagavond met Gun-Gun de gang naar Lucs kamer aanvatte, zag ik in de verte Nathalie en Geert uit de kamer komen. Ik kon ook nog een derde gestalte waarnemen. Die van Luc ! Stond hij daar zomaar. Overweldigend gevoel in mijn hart. Hij had blijkbaar de gedachte om onze vrienden uitgeleide te doen. Waren ze behoorlijk van onder de indruk en voor hen de eerste maal dat ze Luc opnieuw recht zagen staan. Luc was blijgemoed. Geert vertelde dat Luc zelf uit bed was gekomen en op eigen kracht aan het stappen was gegaan richting deur. Amazing ronduit amazing ! Zo'n eigen initiatief kan enkel maar aangemoedigd worden. Alleen mag hij geen val maken. Want Luc staat nog zeker niet sterk genoeg op zijn benen. Maakte gebruik van de situatie om Gun-Gun een heel stuk terug in de gang op haar poep te zetten en Luc te vragen haar bij zich te roepen. Lukte zo mooi. Kreeg er een stralende lach voor terug.

Er is een prachtige samenwerking tot stand gekomen tussen de verpleging en Luc. Hij wordt graag gezien. En ook hij geniet van hun vrolijke aanwezigheid. Ik betrap ze er allen op (behalve eentje die bang is voor honden maar die ondertussen weet dat Luc dat in een ver verleden ook was en die hem gevraagd heeft haar te helpen in haar angst) om graag bij Luc binnen te wippen als Gun-Gun er is. Ze komen iedere avond, vóór de nacht ingaat, aan Luc vragen of ze nog iets voor hem kunnen betekenen maar hebben dan meer oog voor die schattige blote buik van ons kleinste pruts ;-) Zalig hoe ze stuk voor stuk positief reageren (zelfs diegene die bang is voor honden). Luc straalt er bij want natuurlijk wordt hij niet vergeten. Hij krijgt absoluut zijn deel van de aandacht. Ze babbelen graag over 'Luc zijn hondjes' wat in ons dialect klinkt als 'luc se hondjes' waardoor Aiko, Bailey, Danske, Câline en Gun-Gun bij deze gebombardeerd zijn tot 'luxehondjes' ;-) Dit weekend kwamen de verpleegsters met een briljant idee. Ze hebben beslist om op regelmatige tijdstippen Luc te begeleiden naar het toilet. Naast het vermijden van ongelukjes, zorgt dit voor een gigantische positieve boost van zijn moraal. Zodoende werd hij zaterdagavond aangespoord om zich naar de badkamer te begeven. De verpleegster was, toen hij recht wou staan, ietsje te snel in haar helpen. Zei hij : 'Even wachten.' Och, dat is zo knap.

Ook gisteren ging ik met een aangenaam gevoel naar huis. Luc en ik hadden het gezellig. We hebben best veel gelachen. Maar het zijn vooral de kleine dingen die mijn hart wat rust geven. Luc heeft apraxie dus kan hij in principe geen commando's uitvoeren. Maar toen ik opmerkte dat de televisie te luid stond en dat hij die beter wat zachter zou zetten, nam hij zonder boe of bah de afstandsbediening en drukte hij zonder aarzelen de juiste knop in om het geluid te minderen. Moet wel eerlijk zijn dat toen hij die later terug luider wou zetten, het hem niet lukte. Iets grappigs op televisie waarbij de ondertiteling het eerst verscheen. Luc lachte. Terwijl het nog moest gezegd worden. Had hij dus gelezen. Ik beweer niet dat hij alle woorden kan lezen maar er is zeker 'iets' aanwezig. En daar kan nog verbetering in komen. Ga ik toch van uit. Met die gedachte maak ik me sterk.

01/09 : Mijn 100e nacht zonder Luc. Wat een mijlpaal. Gedurende onze relatie sliepen we, vóór Lucs hersenbloeding, slechts 8 nachten niet bij elkaar. Ik weet van alle 8 perfect wanneer die waren. De eerste : eerste zaterdag van oktober 2011. Ik had op het laatste beslist Golden Retriever girl Nathalie te vergezellen naar een tweedaagse veldwedstrijd. Was best leuk. Er bleef niet veel tijd over om Luc te missen. De tweede maal bleef ik 5 nachten na elkaar weg. Bailey werd gedekt door Jasper. Luc kon toen onmogelijk vrij nemen. Moest ik alleen zo ver reizen. Heb wel genoten van dat tripje met Bailey en Câline maar miste toch Luc. Had er hem graag bij gehad. Ik verbleef op dezelfde plaats waar we samen in mei geweest waren en wat had hij zich verheugd om er terug te kunnen komen. Dat was september vorig jaar. De 7e nacht die we apart doorbrachten, was toen Bailey beviel van Jaspers kids. Op 3 november 2012. Luc verbleef in Oldenzaal bij Corrie en Henny. Luc deed er de volgende dag mee aan de working test. Is een hele leuke wt en ik gunde het hem van harte om bij onze vrienden een gezellig weekend te beleven. De hele nacht werd er druk gesmst. Want de bevalling van de Lovertjes werd op de voet gevolgd door hen allen. Luc is niet het grote geweld - dat ben ik ;-) - maar hij is wel de constante en stille kracht in mijn leven. Ik heb hem zo hard nodig. En de 8e nacht logeerde ik bij Sas en Guus. Ook weer als reden een deelname aan een wedstrijd. Deze keer ik met Bailey. Ongewild slapen we al 92 opeenvolgende nachten niet onder hetzelfde dak. Bruusk weggerukt uit ons warm nest. Vandaag gaan we de 4e maand in ...

31/08 : Op de ergo gisteren een 'transfer' geoefend. Het in en uit bed komen zonder hierbij recht te staan. Dus door met gat en al te schuiven van de stoel naar het bed en omgekeerd. Is het minst belastend voor mij. Toch ben ik overtuigd dat Luc deze transfer later gemakkelijker zal kunnen uitvoeren op een andere manier. Maar het is nooit verkeerd om al te weten hoe het nu moet met slechts mij erbij als hulp. Armleun aan de kant van het bed moet weg, voetsteunen ook, remmen op en schuiven maar eenmaal de linkerhand steun vond op bed of op stoel. Luc en ik moeten er aan denken dat hij ook een rechterarm en -hand heeft opdat die niet onder zijn lichaam terechtkomt bij deze handeling. En we moeten ook indachtig zijn dat Luc groot is en dat hij bijgevolg eerst naar het midden van zijn bed moet poepeschuiven ;-) vooraleer achterover te kantelen. Zijn hoofd zou anders lelijk pijn kunnen hebben.

Ook gisteren gebeld met logopediste. Zij volgde Luc deze week op en had hem de twee weken daarvoor niet gezien. Luc had een SPECTACULAIRE week deze week. Zijn haar woorden. Letterlijk. Ze durfde het woord WAAUW te gebruiken. Deze week toen ze op Lucs kamer kwam, stond de televisie aan op een regionale zender en daar werd net verteld dat er brand gewoed had in een hotel in Brugge. Luc is er geïnteresseerd naar aan het kijken. Zij gaat er op in en zegt : 'Ah ja dat is die brand op 't Zand deze week'. Luc vraagt haar 'Wanneer ?' Ervaart zij als zeer positief. Melodieën zitten in de andere helft van de hersencellen. Luc kan neuriën zowel met de letter 'a' als met de letter 'o' en 'e' en ook met de 'm'. 'M' is een hele moeilijke en dat kon hij enkele tijd geleden nog niet. Nu dus wel. Deze week hebben ze samen liedjes van André Hazes zitten zingen. Waarbij Luc wel verstaanbaar is. Zij zegt dat de woorden perfect in zijn hoofd zitten dus een moeilijk of een gemakkelijk woord maakt niet uit. Hij zal, als hij aan spraak toekomt, geen articulatieproblemen hebben. Maar het zit vast. Zij zegt echter niet dat het vast zal blijven zitten. Ze weet ook niet of het los zal komen. Over zijn begrip concludeert zij dat hij situaties door heeft en dat je een spontaan gesprek met Luc kan voeren. Er is overlegd om bij Luc RTMS (Transcraniële magnetische stimulatie (TMS) is een neurofysiologische techniek die berust op de wetten van elektromagnetische inductie. Door middel van een korte magneetpuls wordt een stroom opgewekt in het brein, waardoor hersengebieden kunnen worden gestimuleerd) op te starten. Is pijnloos. Zou hij 10 keren, dus twee weken na elkaar weekend uitgezonderd, moeten ondergaan. Zou een positieve invloed kunnen geven op de algemene communicatie. Wanneer ze dit zouden uitproberen, is nog niet beslist.

30/08 : Gisteren twee keren op en af naar AZ gereden. Omdat mij de vorige keer vriendelijk gevraagd is geweest om meer present te zijn tijdens revalidatie. Zodat ik de 'transfers' kan aanleren. Hiermee wordt bedoeld : het verhuizen van Luc van bed naar stoel en omgekeerd of ook het in- en uitstappen van Luc in een auto. Jullie hadden toch niet gedacht dat deze 'transfers' dan aan bod zouden komen ? Luc mocht zich opnieuw uitleven met staafjes en gaatjes en het opvullen van die gaatjes met die staafjes. Zo boeiend zucht. Ook hier betrap ik mij er weer op te geloven dat Luc het express doet niet te begrijpen wat van hem verlangd wordt. Een andere oefening op de ergo moest Luc 20 keren na elkaar doen. Op dat toestel staat een teller. Luc weet perfect wanneer hij aan 20 is. Hij wil er zich ook heel snel van afmaken en wanneer hem gezegd wordt dat hij trager moet gaan, versnelt hij de handeling. Tot erbij verteld wordt dat hij als hij te snel werkt, hij het een 20 keren extra zal moeten doen. Ineens kan hij een traag tempo aannemen. Ik heb niets tegen de Poolse stagiaire die gebroken Engels spreekt maar Luc is afatisch gediagnosticeerd. Jullie volgen mijn redenering ? Wanneer haar uitgelegd wordt dat ze Luc moet attenderen om naar zijn rechterhand te kijken terwijl hij een oefening doet, vraagt ze hoe ze dat in het Nederlands zeggen kan. Het antwoord is : 'Kiek hand'. Dit is dan op zijn Brugs. Al eens een Poolse Brugs horen spreken ? Even jullie eraan herinneren dat Luc Nederlander is en afatisch is gediagnosticeerd. Tja, de simpele dingen schijnt hij dan niet te verstaan, lijkt het hen. Op de kiné doet Luc spectaculaire vorderingen volgens mij. Hier mocht ik wel meewerken. Luc en ik heb samen gestapt waarbij ik enkel mijn hand onder Lucs rechteroksel steek. Hij heeft in principe mijn steun niet nodig, dat kon ik duidelijk zelf ervaren. Maar hij staat nog niet stevig genoeg in zijn schoenen. Komt zeker, ben ik rotsvast van overtuigd. Ik heb hem een heel klein stukje volledig zelfstandig zien gaan. Kinesist liep gewoon naast hem voor het geval Luc zijn evenwicht zou verliezen. Wat hij niet deed ! Luc fietste 13 minuten. Aan één stuk door. Waarbij hij het vooral lastig kreeg aan zijn rechterarm. Kan hij niet opheffen dus leunt zijn arm op zijn been. Wat pijn veroorzaakt in die arm. Het hindernissenparcours wordt ingewikkelder. Tussen de baren bankje op met daaropvolgend een ander bankje over. Luc moet leren zijn rechterbeen hoog genoeg op te heffen. Krijgt hiervoor oefeningen waarbij hij telkens zijn gewicht van been moet verleggen. Bankje in hout, zo'n 10 cm hoog. Eerst frontaal. Rechterbeen er op, er weer af. Linkerbeen er op, er weer af. Dit verschillende keren na elkaar. Dan bankje links van hem. Moet hij zijn linkerbeen naar links bewegen op het bankje. Zo ook met rechts. Dat doet mijne man wel allemaal ! Luc liep ook de trap op. Met twee begeleiders om bij te staan. Maar ook hier meer als preventie tegen het omvallen. Naar boven moet hij eerst zijn beste been gebruiken en dan zijn ander been bijtrekken. Naar beneden is het andersom. Eerst rechterbeen en dan linkerbeen erbij. Luc wou eigenlijk al meteen normaal de trap op lopen maar dat is stappen overslaan ;-) Hoewel hij het volgens de kinesist wel zou kunnen. Algemeen gesproken blijft Luc tot 15h/15h15 in dé zaal. Gisteren was hij om halfdrie al klaar. Wat inhoudt dat hij niet veel rustpauzes kreeg tussendoor. Bracht hem naar de kamer waarbij ik doe alsof ik de weg niet weet. Weet die ook echt niet ;-) Luc vertelt mij gewoon hoe ik gaan moet. Luc boven nog even gefeliciteerd met zijn schitterende wilskracht die hij liet zien. Veerle wipte kort binnen. Een vrouw die één en al positivisme uitstraalt. Weten jullie dat noch Luc noch ik Veerle kennen ? Zij is de vrouw van een collega van Luc maar ze is zo met ons begaan en staat altijd klaar met peptalk. Veerle, ik ben jou oneindig dankbaar voor alle morele steun. Jouw medeleven en warme woorden zijn werkelijk ontzettend fijn. Snel naar huis. Had als doelstelling het gras te maaien en de honden te wandelen. Utopie ;-) Enkel de honden hadden hun wandeling. Terug in het ziekenhuis was Luc moe 'gepraat'. Hij had Marieke en Geert op bezoek. Het ging er heel hartelijk aan toe. Deed deugd om hem te zien lachen. Lucs lievelingsverpleger is terug. Hij was eerst twee weken met vakantie en erna werkte hij twee weken op een andere afdeling. Hij knielde aan Lucs bed, sloeg zijn ene arm om Luc en zijn andere om Gun-Gun. Ik hoorde hem zeggen dat hij een verdomde grote sprong vooruit had gemaakt op een eigenlijk hele korte tijd. 'Bravo Luc ! Jij komt er wel ! Blijven in geloven man ! En sterk dat jullie hond er is ! Heb van de commotie gehoord. Je bent een bijzonder iemand.' Soms kruisen mensen je pad. En wandelen een stuk met je mee. Aan allen die een stukje of stuk van de weg kleuren die Luc sinds 1 juni te gaan heeft, duizend maal dank.

29/08 : Ik kan niet meer. Ben uitgeblust. En doe niets anders dan janken. Gisteren kwam de dokter die ik de nacht van zijn opname zag bij Luc op de kamer langs. Kregen een hele uitleg over de evolutie die wij nog mogen verwachten. Been : er wordt verondersteld dat Luc zich binnenshuis zelfstandig of eventueel met wat hulp zal kunnen verplaatsen. Buiten zal hij zeker een stok nodig hebben en dan mogen we niet verwachten dat hij een uur zal kunnen stappen. Hand : streefdoel is om steun- en grijpfunctie terug mogelijk te maken. Meer zal zijn hand nooit meer kunnen. Fijne motoriek is uitgesloten. Begrip : heel moeilijk. Ze hadden hem overschat op dat vlak. Dachten dat hij meer begreep maar bij de kleine simpele dingen valt hij door de mand. Hoewel hij een gesprek volgen kan (dit gesprek dus ook). Spraak : hooguit twee woorden na elkaar maar volzinnen mogen we vergeten. Luc wil maar kan niets zeggen. De knop om de woorden in klank om te zetten, is stuk. Dit is volgens de dokter de ergste vorm van frustratie die je als mens maar kan hebben. Het zou bij wijze van spreken minder erg zijn als Luc niet zou beseffen dat hij zich niet kan uitdrukken en maar wat klanken zou geven in de plaats. Kans bestaat dat Luc in december eens een paar uren thuis mag doorbrengen, dit dan opbouwend naar eens een nacht erbij. Als dit niet al te veel problemen geeft, eens twee dagen en zo verder waarbij hij nog een lange tijd elke dag naar het ziekenhuis zal moeten. Eens Luc verhuist van afdeling wordt het bezoek van de honden geschrapt. Zijn ze enkel nog buiten toegelaten. Omdat Luc dan zogezegd in staat is om naar buiten te kunnen en dus niet meer aan bed gekluisterd is zoals nu. Ik probeer die verhuis al een tijd tegen te houden. Omdat Luc recht heeft op een kamer van één persoon en ze op die afdeling slechts twee kamers hebben die aan deze voorwaarde voldoen. Zolang geen van beiden vrijkomt, blijft Luc waar hij is. Ik hoop stiekem dat ze niet snel vrijkomen. Terwijl dokter dit allemaal vertelt, schreit Luc zo verschrikkelijk erg en probeer ik hem op te peppen door te zeggen dat dokters nooit te hoopvol verhaal geven maar eerder sceptisch blijven en dat ze voorheen ook al dik mis waren. Dat hij een vegetatieve plant had moeten zijn en kijk hoe ver hij nu al staat. Moest dat aan hem zeggen want ook al heeft de dokter gelijk, ze neemt hem alle hoop en moed weg. Het is niet dat ik oogkleppen opheb of dat ik nog steeds geloof dat het goed komt maar als Luc afhaakt om door te zetten, zal hij zeker niet vooruit geraken. Eenmaal de dokter weg, zaten we daar dan. Luc heeft mij duidelijk gemaakt dat hij zo niet verder wil leven. Hij wil dan liever dood en kan ik hem ongelijk geven ? Op zo'n moment laat ik mijn verdriet niet toe en ben ik tegen hem wel streng. Dat hij zichzelf eerst tijd moet geven daar hij nog zal beteren maar het is tegelijk zelf sterven. Ik kon hem niet in zo'n gemoedstoestand achterlaten wanneer het bezoekuur afgelopen was. Ben er tot 21h15 gebleven. Maar dan nog. Het is uitstel van executie. Meer niet. Weet niet hoe mij te voelen wanneer ik de deur achter mij toetrek. Weet niet hoe ik het hier moet redden. Weet niet hoe het verder moet. Weet niet hoe ik de eenzame uren door moet brengen. Weet niet hoe rust in mijn hoofd te brengen. Weet niet hoe mij door deze situatie verder te slepen. Weet niet hoe de immense pijn te trotseren. Weet niet hoe het verdriet weg te werken. Weet niet. Weet niet. Weet niet. Weet niet.

28/08 : Gisteren een nota in 'het schrift' van iemand (een vlinder) van de ochtendverpleging. Dat ze Luc de voorbije twee weken niet gezien had en dat ze een enorme vordering opmerkte. Wat doet dat deugd om te lezen ;-) Heel grappig en ontzettend fijn dat de verpleging van gisterenavond sterk geïnteresseerd was over het hoe en wat van de patches. Er wordt in ploegen gewerkt. Deze dames hadden erover gehoord en wilden er het fijne van weten. Eén, naar mijn mening hele fijne zorgzame, verpleegster had er absoluut oren naar. Ze kan er zich zeker in vinden en wil dolgraag eens een brochure inkijken. Vriendin van mij, je zal nog eens je uitleg mogen gaan doen ;-) Want het zou misschien van nut kunnen zijn voor andere patiënten. Woeha ! Zou Luc er opvallend beter aan toe zijn ? Zij wist mij ook te vertellen dat Lucs medicatie wat pijnstillers betreft verminderd was. Haar oplettendheid en haar betrokkenheid apprecieer ik enorm. Luc had wel drie huilmomenten tijdens mijn aanwezigheid. Hij is zich maar al te goed bewust van de miserie waarin hij verkeert ...

27/08 : Ik had het precies gezien dat er minder medicijnen in het potje van Luc zaten. Dus even gevraagd aan de verpleegster. Keek ze na op haar blad want ze weet dat logischerwijze niet uit het hoofd en inderdaad Luc krijgt een pak minder dosis Contramal per dag. Is hier een verklaring voor ? Tot voor kort waren ze nog volop aan het zoeken naar de juiste cocktail van medicatie om Lucs pijn minder te maken. Is het toeval dat hij plots een mindere dosis nodig heeft en toch aanzienlijk minder pijn heeft ? Luc ziet er veel relaxer uit, trekt hoegenaamd niet meer de hele tijd pijnlijke grimassen als hij nog maar amper beweegt. We (een vriendin en ik) zijn sedert vorige woensdag iets aan het proberen. Baat het niet, het schaadt niet. Enkel in de portemonnee ;-) mocht het niets uithalen. Verpleging is op de hoogte. Zij hebben op hun beurt de dokters verwittigd. En niemand ziet er graten in. Gelukkig. Vriendin heeft het, gedocumenteerd met brochures, goed kunnen uitleggen ;-) Dank je wel meid ! Omdat hun pijnbestrijding weinig, om niet te zeggen niets, uithaalde, (integendeel hij kreeg er krampen aan zijn buik bovenop) heb ik via deze vriendin, die al langer met die vorm van pijnbestrijding vertrouwd is, patches voor Luc. Deze pleisters stimuleren de acupunctuurpunten op het lichaam zodat de energiedoorstroming verbetert. Niets drug, niets dat aan het lichaam wordt toegediend. Ze worden door veel sportatleten gebruikt en zijn goedgekeurd door het Olympisch Comité. Ziekenhuizen in Italië gebruiken ze om de pijn bij brandwonden te verlichten. Eigen geringe ervaring : ik kan niet anders dan vaststellen dat Luc er al van dag één relaxer uitziet. Dus nu plak ik elke dag drie patches op Lucs gezicht, één 2cm onder zijn navel, 1 op zijn linkervoetzool en 1 op zijn rechtervoetzool. Mogen ze de hele nacht hun werking doen. 's Morgens gaan ze er af tijdens de verzorging. Het idee van deze patches refereert naar de acupunctuurpunten van het lichaam. Luc zelf staat er hoegenaamd niet weigerachtig tegen. Integendeel, hij ging na één dag meteen akkoord als ik met mijn dagelijkse set plakkers afkwam. En hij prutst ze ook niet los wanneer hij alleen is. Wat hij zeker zou doen, mocht het hem storen of mocht hij het niet willen. Remember de katheder ;-) De patches zouden pijn kunnen bestrijden, zouden kunnen helpen bij het herstellen van zijn hersencellen, zouden hem meer energie kunnen geven en zouden hem kunnen helpen om sneller een progressie te maken. Ik geloof niet lukraak alles en nog wat. Maar Luc heeft hier niets mee te verliezen. We kunnen het maar proberen en kijken wat het geeft. Wel is het een feit dat Luc al enkele dagen een pak minder pijn heeft. En blijkbaar heeft de dokter dat ook vastgesteld.

26/08 : Rolstoel moet altijd zo staan dat de sterkste kant van de inzittende (in Lucs geval de linkerkant) het dichtst bij het bed is. Dit om er in en uit te kunnen geholpen worden. Dus concreet : als Luc in zijn bed moet, heb ik de rolstoel aan het hoofdeinde te plaatsen, dit aan de rechterkant van het bed. Als Luc uit zijn bed wil, heeft de rolstoel aan het voeteneind te staan, dit ook aan de rechterkant van het bed. Aan de linkerkant dient alles omgekeerd te gebeuren. Dan rem vastzetten. Deze mag ik niet vergeten ;-) Vervolgens voetsteunen verwijderen en armleuning kant van het bed naar beneden doen. Van stoel naar bed : Luc helpen recht komen (hoewel hij dat best al goed op eigen kracht kan). Hij moet dan twee stappen vooruit en zodanig draaien dat hij met zijn kont naar zijn bed gedraaid staat. Ik moet ervoor zorgen dat hij met zijn knieholtes zo dicht mogelijk tegen zijn bed aan staat. Dan hem helpen om te gaan zitten. Zijn benen de lucht in zwieren en hup hij ligt. Moet hij zich nog zien naar boven te wrikken. Van bed naar stoel : Luc gaat rechtop zitten, schuift zijn benen van het bed, moet dan met zijn gat naar links wiebelen en draaien tot hij zo dicht mogelijk bij de rolstoel is. Met zijn linkerhand dient hij de verste armleuning vast te pakken en ik ondersteun hierbij zijn rechterflank. Wat een korvee voor iets banaal alledaags voor een gezonde mens ...

De bedsessie viel onder de ergotherapie. Heeft hij vier keren in en uit bed gemoeten. Nadat hij een paar saaie oefeningen voor zijn rechterhand had afgehandeld. Dezelfde kegeloefening als de vorige keer. Eenentwintig maal na elkaar. Telkens hij ze alle 7 op de pin had, moest hij herbeginnen. Dit tot drie maal toe. Daarna kreeg hij een vierkanten houten blok, met op gelijke afstand gaten in, voor zich gelegd. En een staaf. Had Luc de staaf een keer in het ene gat te steken dan in het volgend gat en dan terug in dat eerste gat en dan in dat gat er links van. Dit bleef maar duren ... Bij de kinesisten is Gino met vakantie en wist de persoon die uit vakantie is niet wat Luc tot nog toe al had moeten doen. Eerst stapte Luc een stuk. Blijkbaar heeft hij niet zo heel veel ondersteuning nodig. Goed hé ! Kleine judomatten op de grond tussen de baren. Hindernissenparcours. Luc moest er telkens met één voet op en over stappen dus. Ook moest hij achteruit stappen. Zijn knieën buigen en strekken. Behoorlijke evenwichtsoefeningen maar allen werkte hij met succes af. Opnieuw een grote bal met beide handen in de lucht steken of naar zich toe halen. Ook dat ging redelijk. Daarentegen lukte het hem niet om een tennisbal van zijn ene hand naar zijn andere hand te doen rollen over tafel. Het ging niet om de bal tegen te houden met zijn rechterhand. Als laatste oefening moest Luc nog 10 minuten fietsen. Na 9 had hij er genoeg van en stapte zelf op. Best lollig maar even paniek want stond er alleen voor om hem naar zijn rolstoel te begeleiden. Wil absoluut niet dat hij vallen zou !

We waren van plan om op sortie te gaan, Luc en ik. Eerst terug naar zijn kamer om gel in zijn haar te doen. En binst een toiletje te doen. Terwijl Luc in de badkamer op de wc-pot zat, werd ik opgebeld en ging in de gang staan. Het moet Luc te lang geduurd hebben eer verpleging hem kwam helpen ... Mijn gesprek afgelopen, kom ik zijn kamer binnen, ligt hij met zijn armen gekruist op bed met een air van waar heb jij zo lang gezeten ? Wederom lollig maar even paniek. Stel dat hij was gevallen. Weet niet echt hoe hij het voor elkaar gekregen heeft maar het is hem toch maar gelukt. Onze sortie was van korte duur. Had in de lift een affiche gezien over een wandeling (1,344 km) rond de vijver. Na navraag kom ik te weten dat die op het terras van het restaurant begint. Ja, daar is inderdaad een wandelbewegwijzering te vinden, echter geen pad ! Terrein is hoofdzakelijk grasland. Hoe stom ! Ben dan met Luc naar de voorkant van het ziekenhuis naar buiten gegaan maar daar kom je op de parking uit. Niet bepaald een frisse neus op te halen daar. Plus dat de banden van Lucs rolstoel dringend dienen opgepompt te worden. Ik bespaar jullie de details. Zal het maar houden bij : onze sortie was van korte duur.

Op de ergo is mij gevraagd om toch twee maal per week mee te komen. Die dagen kan ik geen hond meenemen, wat inhoudt dat Gun-Gun enkele uren alleen thuis achterblijft. Ik kan onmogelijk tot 20h blijven als ik er om 13h aankwam. Wil dan tegen 18h huiswaarts keren. Zo ook vandaag. Luc was er niet mee gediend. Heeft zitten mokken als een klein kind toen ik hem zei dat ik weg ging. Hij kan dus echt wel kloklezen ! Zo pijnlijk om hem dan achter te laten. Voel ik mij tekort schieten in mijn aandacht voor hem. Maar meer kan ik echt niet ... Heb gevraagd aan de verpleegster of ze later het gordijn naar beneden wou doen en of ze Luc zou helpen tanden poetsen. Hoop dat dit gebeurde. Eén heel positief iets : Lucs medicatie is, wat de pijnstilling betreft, gereduceerd. Contramal dosis van 300mg naar 200mg per dag.

25/08 : Veel mensen lezen mee over Lucs wel en wee ;-) Werd mij gisteren nog maar eens bevestigd. Op het Africhtingsbrevet in Ardooie. Heb er met Bailey en Câline aan deelgenomen. Beleefde een hele leuke dag. Iedereen reageerde zoals ik in gedachten heb dat mensen zouden moeten reageren. Begaan, oprecht vriendelijk, gewoon babbelend, eigen ervaringen delend maar ook grapjes makend. Zelfs mensen die ik niet ken, maakten het voor mij aangenaam door mij aan te spreken en attent te zijn. Een welgemeende dank je wel aan iedereen. En in het bijzonder aan Martine en Gaby. Jullie hebben mij weer moed gegeven. Ik hoop dat Luc dezelfde weg mag opgaan als jullie familielid.

Vrijdag kwam onze vriend Luc op bezoek bij Luc. Nu moet ik hier iets over kwijt. Vorig weekend toen ik aanstalten maakte om weg te gaan, wou Luc mij iets duidelijk maken.  Hij maakte zich zelfs druk. Tijd genomen om uit te vissen wat hij mij wou vertellen. Hij wou iemand zien. Maar wie ? Luc probeerde iets op te schrijven maar eerlijk ik kon het niet lezen. Uiteindelijk kon Luc mij doen begrijpen dat hij graag Luc wou zien. Heb hem toen uitgelegd dat Luc en Sabine enkele dagen in Nederland aan het rondfietsen waren. Las hun sms voor waar ze exact waren en hoe plezant het er niet was. Luc moest er om lachen en nam er vrede mee. Vriend Luc komt elk weekend een keer langs. Wat mij doet concluderen dat mijne Luc toch wel tijdsbesef heeft. Want waarom net in het weekend om Luc vragen ? Vrijdag was Luc er weer. Ik toon hem wat Luc in het schrift had proberen schrijven. Het eerste woord had ook ik 'Luc' in herkend maar dat tweede. Het is Luc die er meteen 'Guapo' in zag. Guapo is namelijk Sabine en Lucs hond ... Ook vrijdagavond : ik bel vriend Piet op omdat vriend Luc en vriend Piet iets gemeenschappelijk delen waarbij ik mijn gsm aan Luc doorgeef zodat die twee met elkaar een babbeltje kunnen slaan. In een impuls zeg ik Piet dat ik hem ook eens mijne Luc zal geven. Luc is er niet mee opgezet en schudt zijn hoofd. Toch duw ik hem mijn gsm in zijn linkerhand. Piet vertelt een beetje en Luc horen we af en toe reageren met 'ja' en 'nee'. Hij brabbelt ook een zin maar was heel onduidelijk. Aan het einde van hun gesprek horen we Luc heel duidelijk : 'Ja, dag moatje.' zeggen. Nu, Luc zegt maar tegen één iemand maatje en dat is tegen Piet. Kippenvelmomentje. Gisteren was ik later bij Luc dan gewoonlijk maar hij had al wat bezoek gehad dus zo erg was het niet. Hij was erg blij om Gun-Gun te zien. Hij reageerde zo spontaan op haar dat hij haar volledige naam heeft gezegd ! En ik heb hem later die avond ook 'inderdaad' horen antwoorden op één van mijn vragen. Och, wat hoop ik dat hij net dat beetje geluk mag hebben die hij verdient te hebben ...

23/08 : Vrijdag. Dus beldag. Naar de verschillende afdelingen in het AZ Sint-Jan. Maandag afspraak met de kinesist. Om mij te integreren in hun team. Ze willen mij aanleren hoe ik Luc uit zijn bed kan helpen, hoe ik hem kan helpen in zijn stoel te zetten, hoe hij met mijn hulp wat passen zou kunnen zetten. Mag ik voor dwerg gaan spelen ;-) Dat is wellicht goed maar het schrikt mij wat af. Ooit zei mij een dokter dat ik boven alles vooral partner van Luc moest blijven. Dat gedeelte zal meer en meer vervagen ... Ik weet wel, in goede en in kwade dagen maar Luc is een trots mens. En terecht. Zal hij mijn hulp aanvaarden ? Zal hij zich niet vlugger opwinden ? Zal hij even geduldig zijn als met een 'vreemde' ? Deze week keek hij al heel kwaad naar mij omdat Gino maar niet terugkwam voor de volgende oefening en hij in zijn rolstoel moest wachten. Geïrriteerd hief hij zijn hoofd verschillende keren naar mij zo van allez ga hem halen, dat het hier vooruit kan gaan. Als hij aan het vallen gaat, kan ik hem onmogelijk tegenhouden. Welke soorten angsten zullen zich nog meester van mij maken ? Want dat is het eigenlijk. Ik leef in voortdurende angst sinds 1 juni. Telkens in een andere vorm maar wel constant aanwezig. 's Morgens stapt Luc met hulp van één kinesist tot aan de lift en terug. Voor diegenen die de afstand van de gang kennen en die weten waar Luc op die gang ligt, kunnen zich een goed beeld vormen hoe ver dat is. De ochtendwandelingen gingen elke keer heel goed maar gisteren liep de namiddagsessie in dé zaal wat moeizamer. Waarschijnlijk omdat de ergotherapie er aan vooraf hem zwaar afgemat had. Concludeerde de kinesist. Op logopedisch vlak blijft het op en neer gaan. Deze morgen hebben ze na een kwartier de sessie moeten stilleggen. Luc had er absoluut geen zin in en dan is het beter om niet te gaan forceren. Wel merken ze op dat Luc zich meer spontaan begint te uiten. Maandag is Christelle terug uit verlof en het zou kunnen dat zij een merkbare evolutie ziet omdat ze twee weken niet met Luc werkte. Ik hoop dat ze mij dat inderdaad zal meedelen. Dat een hond deel zal uitmaken van de therapiesessie is uitgesloten. Dr Van Hoorn, de hoofdneuroloog, ziet dat niet zitten in de setting van een ziekenhuis. Hier ook weer de vrees als Luc van afdeling verhuist. Zullen ze nog mee op bezoek mogen gaan ? Voorlopig ligt Luc nog op het tweede en blijf ik halsstarrig Gun-Gun meebrengen. Gisteren was het nog eens Aiko's beurt. Deed ze zo lief met hem. Leeft hij echt van op. Gisteren ook naar Lucs bank geweest omdat zijn kaart eind oktober vervalt. Wettelijk kan ik niet zomaar via banking de boel draaiende houden. Dus wanneer er iets met die kaart gebeuren zou, zit ik vast. Wordt alles geblokkeerd. De bankier wist mij niet te vertellen wat ik exact moest doen, sprak wel over rechtbank maar kon mij niet verder helpen. Deze morgen gaf de sociale assistente mij gelukkig wel een antwoord. Nog maar eens een resem paperassen in orde brengen om aangesteld te kunnen worden als voorlopige beheerder van Lucs financiële zaken. Daarvoor heb ik een attest nodig van onze huisarts (artsen genoeg in het ziekenhuis maar neen het moet er nu eentje zijn van de huisarts) en ik moet een verzoekschrift indienen bij de vrederechter van het 2e kanton Brugge. Zorgt weer voor veel heen- en weergeloop en voor veel tijdsverlies. Attent toch om ervoor te zorgen dat ik mij niet zou gaan vervelen.

22/08 : Afasie is een communicatiestoornis die voor de betrokkene én zijn omgeving ingrijpende sociale gevolgen met zich meebrengt. Afalsie is een taalstoornis, veroorzaakt door een hersenletsel, waarbij het spreken, begrijpen, lezen en schrijven gestoord is. In principe heeft een persoon met afasie enkel problemen met het uiten en begrijpen van taal en is zijn denken niet gestoord. Er is steeds sprake van een hersenletsel, bijna altijd in de linkerhelft van de hersenen vermits die bij de meeste mensen instaat voor de taal. Wanneer iemand afatisch wordt, gebeurt dit bijna altijd plotseling. Van de ene dag op de andere is de persoon gehandicapt. De communicatieve (en fysieke) problemen hebben een zeer ingrijpende invloed op het dagelijks functioneren van de getroffene. Afasie tast de mens aan in zijn meest authentieke functie. Immers, wat is er meer vanzelfsprekend dan 'spreken' en onze gedachten en gevoelens uiten in 'woorden'. Men zegt wel eens : 'gedeelde smart is halve smart' maar het mondelinge delen is juist voor een persoon met afasie zo moeilijk. Personen met afasie reageren algemeen als iemand die een rouwproces doormaakt. Eenzaamheid en verdriet zijn immers geen onbekende gevoelens voor de langdurige zieke. Zo vergaat het meestal ook de persoon met afasie. Uit schaamte voor hun tekorten en ook uit voortdurende vermoeidheid trekken ze zich terug uit hun omgeving. Vaak komen vrienden minder op bezoek omdat het contact zo onbevredigend is en omdat ze zich onwennig voelen tegenover de beperkte communicatiemogelijkheden. Bij een afasie is het gehele gezin en de omgeving van de afatische persoon getroffen. Zij ondergaan vaak dezelfde emotionele problemen als de persoon met afasie. Volgende reacties komen ook bij hen vaak voor : depressie, angst, onrealistische verwachtingen en ontkenning. Onzekerheid en schuldgevoelens steken vaak de kop op : 'Doe ik het wel goed ?, 'Ben ik niet te bezorgd ?', ' Mag ik nog wel zelf plezier beleven ?'. Een volwassen partnerrelatie is niet gemakkelijk als één van beide ernstig zorgbehoevend is en daardoor afhankelijk wordt van de andere. Een diepgaand gesprek is meestal niet meer mogelijk. Ook de rolveranderingen die in het gezin kunnen optreden geven vaak moeilijkheden zowel voor de afatische persoon als voor de gezonde gezinsleden, die er een nieuwe rol bij moeten nemen. Het risico van de vereenzaming is ook voor de gezinsleden groot, vooral voor de partner. Zelf gaat men niet veel meer buiten, er komt minder bezoek. Het is ongetwijfeld belangrijk dat de contacten, waar men zich goed bij voelt, bewaard blijven en zelfs actief worden uitgebouwd.

Bovenstaande heb ik uit de brochure van de Vereniging Afasie v.z.w. De 'tips bij het communiceren' hou ik jullie nog tegoed later. Over communiceren gesproken. Ik had mij, voor ik mij voor de eerste keer na Lucs hersenbloeding tussen een massa mensen die Luc en ik kennen, ging begeven, de vraag gesteld hoe die mensen zouden reageren. Was tot de conclusie gekomen dat er twee mogelijkheden waren. De eerste : Mensen die min of meer hier Lucs evolutie volgen en mij niet specifiek zouden vragen hoe het met hem is daar ze het hier kunnen lezen maar die mij alsnog zouden aanspreken gewoon omdat ze begaan zijn of om mij een knuffel te geven of om mij sterkte toe te wensen en/of om hun groeten aan Luc mee te geven. De tweede : Mensen die mij wel zouden vragen hoe het met Luc is omdat ze misschien het allerlaatste nieuws via mij rechtstreeks wilden vernemen of gewoonweg omdat ze beleefd zijn of omdat ze uiteindelijk niet zo goed weten hoe met deze situatie om te gaan of gewoon omdat het de meest voor de hand liggende vraag is. Bedankt trouwens allen die niet voor de onverschilligheid kozen. Dat de situatie wat moeilijk ligt om spontaan te reageren, kan ik best begrijpen. Ik was bijna juist met mijn bedenkingen. Maar ik had blijkbaar een derde soort mensen vergeten. Die ben ik zowel op de Happening in Anzegem als op de diplomadag in Heerle tegengekomen. Geen verschil tussen Belgen en Nederlanders in die categorie ;-) Deze soort mensen weten beslist wel wat er met Luc aan de hand is en kennen mij en/of Luc. Hetzij via de hondenclub (Luc was tot voor kort penningmeester en ik lesgeefster van deze club) of hetzij via training (bv mensen uit dezelfde trainingsgroep van Danske of Câline). Wel deze soort mensen, had het niet voor mogelijk gehouden, hebben mij straal genegeerd. Hebben zelfs de moeite niet genomen om eens te knikken met hun hoofd terwijl onze blikken elkaar mogelijks kruisten. En echt, ik hoef niet iedereen om mijn nek. Neen, ik hoef niet te horen dat ze het erg vinden van Luc als ze het niet menen maar doen alsof hun neus bloedt ? In welke wereld leven wij ? Aan al deze mensen : 'Fuck you all.'

21/08 : Luc kampt al lang met pijn. De juiste mix aan medicatie is nog steeds niet gevonden. Integendeel. Hij zou misschien wat minder pijn kunnen hebben aan schouder en heup maar net door de verandering van medicatie heeft hij er als toetje krampen in zijn buik bij. Luc slikt een rits pillen waaronder Contramal. Die laatste is de boosdoener voor Lucs maag en darmen. Luc is al een gevoelige op dat vlak. Resultaat : hevige buikpijn met verminderde eetlust. En constipatie. Moet er dus een lavement'je' gebeuren van tijd tot tijd. Gisteren mocht ik getuige zijn van de kreten die Luc op zo'n moment slaakt. Zucht. Ik moet het allemaal niet doorstaan maar de persoon waar je van houdt, zien, horen, weten verschrikkelijke pijnen doormaken, maakt ook mij stilaan kapot. Wat zou ik zo graag weg willen vluchten van dit alles.

Zondag vergezelde Florre mij naar Heerle. En heel blij dat ze mee wou want ik hoor er al niet meer echt bij. 'Uit het oog, uit het hart' leek het mij. Er is misschien een reden waarom ik niet de vrolijke ik ben de laatste tijd. Dat belet anderen niet om normaal tegen mij te doen toch ? De persoon die ik denk vriend des huizes te zijn, had het waarschijnlijk te druk met van alles en nog wat. Even tijd voor mij of voor Gun-Gun zat er niet in. Kreeg wel enkele hele warme harten onder de riem van mensen waar ik het niet meteen van verwacht had. Bailey ging op voor een A, we kwamen naar huis met een mooie B. 30 gingen er op voor die B. Enkel 5 konden die B op zak steken. Van de 9 kandidaten die de A nastreefden, behaalde slechts 1 duo het. Een voorjager met jarenlange ervaring. Is geen excuus ;-) Van ons trainingsgroepje rijfde niemand 'de hard voor gewerkte A' binnen. Jammer. We stonden er en Bailey vertrok op de dirigeerproef echt heel goed. Een kleine fractie zat de mogelijkheid er in dat ze in de proef zou slagen. Maar ik kreeg ze niet meer genoeg naar links op het belangrijke moment. Zelf had ik altijd de schrik gehad om voor die massa toeschouwers mijn hond te moeten voorjagen maar dat viel echt best mee. Zoals mij verteld werd, het is iets wat je vergeet eenmaal aan het werk. Toen ik Bailey moest terugroepen, proef over en out, kwam ze heel gezwind op mij afgelopen. Ik heb ze heel hard geknuffeld, mijn hoofd in haar 'manen' verstopt en enkele traantjes gelaten. Wat hou ik van haar en van al onze andere honden. Zij zijn mijn rijkdom.

20/08 : Bedankt Willem Kort om met een foto van jezelf in de laatste nieuwe 'De Jachthond' te staan ! Hebben het tijdschrift vandaag bedeeld gekregen en nam het nog verpakt mee naar Luc. Hij mocht het als eerste doorbladeren. Dat deed hij terwijl het ietwat hoog aanliep tussen Lucs ouders en mezelf. Luc trekt zich ons conflict niet aan, stoïcijnse face, verstandig van hem, maar ineens verschijnt de lach der gelukzaligen op zijn gezicht. Ik reageer er op door te zeggen dat hij in dat boekje wel niet prijken zal (omdat hij wel op foto in de kersverse De 'R'Apporteur afgebeeld staat) en hij gebaart mij om te komen kijken. Wie staat er op die bladzijde te pronken ? Juist. Willem Kort. Luc heeft dus Willem op foto herkend ! Dat is een ontzettend mooi gegeven ! Jullie weten ondertussen dat het voor Lucs hersenbloeding niet goed zat tussen zijn ouders en mezelf. De vijf weken dat Luc op intensieve lag, kwamen ze alle dagen langs, 's middags en 's avonds. Ik wou misschien ook eens een moment alleen zijn bij Luc, hebben ze zich waarschijnlijk nooit over verdiept. Toen Luc verhuisde naar deze afdeling, stelde ik hen voor dat zij in de vroege namiddag zouden komen en ik in de late. Opdat we er niet 'crowded' zouden staan maar ook omdat Lucs lange ziekenhuisdag zo optimaal mogelijk gevuld zou zijn met verstrooiing. Bezoek kan van 15h tot 20h, een dag telt er 24 ... De laatste weken merkte ik dat zijn ouders niet elke dag kwamen. Integendeel hooguit één dag in de week ('s woensdags) en dan in het weekend. Daarom ging ik op die andere weekdagen steeds vroeger en vroeger naar Luc. Omdat bezoek slechts kan van 15h tot 20h en een dag er 24 telt ... Breng ik hem lekkers mee voor bij het avondeten want alle dagen smeerkaas tussen de boterhammen zal ook wel tegensteken op den duur. Maar dan kwam het. Staan ze er ineens op dinsdag omdat het op woensdag ging regenen. Ik kan mijn dag ook anders inplannen, vertelde ik hen. Genoeg dingen te doen dan alleen maar in het ziekenhuis te zijn. Neen, neen, ze kwamen altijd op woensdag en op zaterdag en op zondag. Gepensioneerde mensen weet je wel. Die hoeven zoals alle vrienden van Luc ook niet te werken in het weekend. Maar dat mag niet gezegd worden want ze hebben NOG NOOIT iemand in het weekend bij Luc op bezoek zien weten te komen. Hoor ik dan van vrienden die er dus wel komen op woensdag of op zaterdag of op zondag dat ze hen wegjagen door 'Luc, jij moet echt nodig rusten. Luc, jij moet echt wat slapen. Luc, och jongen, rust nu maar.' te zeggen. Vandaag is het naar mijn weten dinsdag. Plan ik mijn dag in dat ik vanavond een heerlijke strandwandeling kan maken met een paar vrienden, dat ik om 13h bij Luc zal zijn om nog eens mee te gaan naar dé zaal en dat ik er om 18h, na zijn avondeten, vertrek. Komen zijn ouders er toe om 16h. Ben ik, hoe verwonderlijk, niet opgetogen over. Vraag ik hen uitgeblust hoe het nu zit. Of ze nu morgen zullen gaan naar Luc ? Want eerlijk op woensdag ga ik dan iets later naar Luc omdat ik weet dat hij bezoek heeft in de namiddag. Krijg ik te horen dat ze iedere dinsdag en donderdag en zaterdag en zondag komen ! Als ik durf op te merken dat ze mij onlangs meedeelden dat ze iedere woensdag, zaterdag en zondag komen, krijg ik een antwoord dat dit niet zo is. Dat ze op dinsdag enz enz enz komen. Vorige week dinsdag was ik er nu toevallig om 13h maar zij niet. Wil zijn moeder het mij nog eens extra moeilijk maken of wat ? En och, heeft ze toch het gevoel dat ze nooit goed kan doen volgens mij. Wel, ik ben blij dat het overgekomen is. Ze kan en ze zal nooit goed kunnen doen in mijn ogen. Godverdomme. Om wie draait het hier ? Toch niet om haar. Maar om Luc !

Pissed off ben ik er weg gegaan. Had ik eindelijk nog eens een goed gevoel aan mijn bezoek, wordt het zo stom verpest. Want het feit dat Luc Willem herkende, is prachtig. En eerder in dé zaal stond ik met mijn mond vol tanden te kijken naar mijn Lucksken. Eerst moest hij in een toestel staan die hem ondersteuning biedt en waarbij hij moet proberen zijn benen zo recht mogelijk te houden. Hij moet zich zo groot mogelijk maken. Dat lukt aardig. Ook het op eigen kracht recht komen en gaan zitten, gaat behoorlijk. Dan, en daar had hij het echt moeilijk mee, moest hij kegels over een pin zetten. Dit materiaal staat op een tafel die op zijn hoogte wordt gesteld. Dat moet hij natuurlijk met zijn rechterhand doen. Is heavy ... Lukt niet zo goed. Maar bij Gino, één van de drie kinesisten, was hij grandioos ! Luc kan bijna op eigen kracht rechtstaan uit zijn stoel en met de hulp van enkel Gino die zijn rechterarm vasthoudt, stapte Luc. Een vierkante route van 10m zijde. Dit drie maal. Met pauze tussen de drie keren. Dat is wel 120m in totaal ! En Luc heeft veel langere benen dan Gino dus moest de kinesist zich behoorlijk haasten om bijgebeend te blijven ;-) Een volgende oefening : Rechtstaan voor een spiegel. Luc moest zijn knieën buigen en strekken. Voorzichtig maar zonder steun. Is gelukt ! Moest hierbij ook nog eens zijn linkerarm opheffen en dan ook eens zijn rechterarm. Waauw hoor ! Kreeg als laatste nog een bal (in de rolstoel) die hij met beide handen moest vastnemen en dan was het kwestie van de bal naar zich te trekken of omhoog te steken. Gino was content en zei me dat ik vorige week een slechte dag had gekozen om mee te komen. Dat het nu een heel ander beeld was toch ? Amai niet !

19/08 : Meestal gaat Gun-Gun mee naar Luc en hij vindt het super. Ik zet haar dan op bed, nadat Luc het goedvindt, ga zo ver mogelijk weg van het bed en ik zeg niets. Omdat het logisch is dat Gun-Gun eerder naar mijn stem zal komen of op mij zal reageren. Luc reageert dan altijd op Gun-Gun, gebruikt zijn mimiek, probeert met zijn stem haar aandacht te trekken en is dolgelukkig als ze zich naast hem neervleit nadat ze zijn gezicht helemaal heeft afgelebberd. Had eerder al Luc herinnerd aan het feit dat het er voor een pup niet toedoet wat je tegen hem zegt. De intonatie, de vrolijkheid die je in je stem legt, is het belangrijkste. Met dat gegeven Lucs bed zo laag mogelijk gezet, hem een hondenbeloning gegeven, Gun-Gun op afstand bij mij gehouden en Luc gezegd dat hij ze bij hem moest roepen. Hij zei 'Gun' en brabbelde enthousiast, ik liet haar gaan, ze stormde op hem af. Hoe zijn ogen toen twinkelden ...

17/08 : Kreeg een artikel doorgestuurd over het belang van honden bij revalidatie. Eerder steunden mij nog vrienden met krantenknipsels over hoe honden een positieve werking hebben op patiënten. Als die hond dan nog je eigen hond is, hoe weldadig moet het dan niet zijn ? Ik hoop zo dat ik ze in de kliniek overtuigd krijg om zowel het bezoek van zijn honden niet afgeschaft te zien worden als om één van de honden als hulp te mogen inzetten bij Lucs revalidatie. Het is vakantietijd en onder het verplegend personeel zijn er heel wat die Luc twee weken niet gezien hebben. Allen zijn verwonderd hoeveel hij er op vooruitgegaan is in die periode. Het doet deugd om ook dat eens te horen. Zij zijn de mensen die hem het meest van de dag beleven, niet de dokters. Zij kennen meer de 'mens' Luc dan wie ook, zij beseffen allemaal hoe goed het hem doet dat hij Aiko, Danske, Gun-Gun, Bailey of Câline op bezoek krijgt. Trouwens een hond oordeelt niet, is niet ongeduldig als de stem uitblijft, zal niet zelf het woord nemen, zal niet beginnen lachen als iets niet lukt. De hond, de beste vriend van de mens. Onze honden, de beste vrienden van Luc.

Morgen neem ik deel aan een diplomadag met Bailey in Nederland. We gaan op voor een A. Maar het is pure zelfmoord. We maken geen schijn van kans om dit A-diploma binnen te halen. Bailey zou er klaar voor geweest zijn als Luc geen hersenbloeding had gekregen. Nu was haar laatste training op vrijdag 31/05 en toen was er nog werk aan de winkel. We hadden vorig jaar het mooie plan om met onze trainingsgroep er allen voor te gaan. Daarom zal ik er morgen staan. Wil mij ergens nog deel voelen van de groep. Maar het zal mij dubbel zo hard in het gezicht slaan, dat weet ik nu al. Omdat het mij nog maar eens zal confronteren met de werkelijkheid. En die is dat er twee levens verwoest zijn. 

16/08 : Met Inès verté gesproken. Is één van de logopedisten die Luc begeleidt. Elke dag gaan ze er met vol goede moed tegenaan maar nog geen doorbraak bij Luc. Is niet gezegd dat die ooit komt. Nu trainen ze iedere werkdag 's morgens een half uur. Is meer dan genoeg want soms moeten ze Luc na twintig minuten extra stimuleren om zich verder in te zetten maar soms moeten ze ook stoppen na 20' omdat het hem allemaal teveel wordt. Eerst moet er op begrip gewerkt worden. Voorbeeld : foto's van twee groepen, een groep foto's van voedsel en een groep foto's van drank. Luc moet de foto's die drank afbeelden in de groep van drank leggen en de foto's waar voedsel op afgebeeld staat bij de groep van eten leggen. Maandag lukte hem dat niet. Na herhaling lukte het hem woensdag wel. Via zicht wordt dus op herhaling verder gebouwd. Een ander voorbeeld zijn gekleurde jetons. Dezelfde jetons moeten bij elkaar. Realistische scenario's van bestek waarbij zijn plateau nagebootst wordt en hij twee lepels en twee messen en twee vorken krijgt. Moet hij dan de lepel bij de lepel leggen enz. Nu snap ik zijn obsessie om telkens alles te willen verleggen van plaats tijdens zijn avondeten. Stom hé dat mijn Lucksken dat niet kan maar na zijn hersenbloeding kan hij dat dus niet meer. Luc eet 's middags al zachte voeding die voor hem hapklaar gemaakt wordt en dat kan hij helemaal zelf naar binnen spelen. Luc is altijd een dankbare tafelgenoot geweest met gezonde eetlust dus als hij dat niet zou kunnen ;-) Luc lijdt aan zware afasie. Het gaat heel moeizaam en ze vinden de 'Luc sleutel' niet. Toch gaan ze alle wegen proberen om aan een doorbraak te komen. Heb geopperd dat zijn hond in zijn geval misschien 'de sleutel' zou kunnen zijn. Moet ... besproken ;-) worden. Hebben ze nog nooit gedaan en hebben hier geen enkele ervaring mee. Maar als je met foto's werken gaat, zou je toch met levend 'materiaal' aan de slag kunnen gaan. Logopediste houdt zijn hond vast op afstand en Luc moet die proberen bij hem te krijgen. Is maar een voorstel hé. Is waarschijnlijk een dwaas voorstel.

15/08 : Ben gisteren door Robert opgebeld. Nadat ik hem een sms stuurde met als bericht wie ik was. Had zijn nummer van de verantwoordelijke van de zelfhulpgroep Vlaanderen voor afasie doorgekregen nadat hij hiermee ingestemd had. Hij kreeg drie jaar geleden een beroerte. Hij is er nooit zo erg aan toe geweest of Luc maar heeft toch veel opnieuw moeten leren. Ik kon aan de telefoon niet horen dat hij moeite had om zijn woorden te zoeken. De reden dat ik niet meteen mocht bellen, is omdat hij dat niet kan. Hij moet zich eerst kunnen voorbereiden. Ik mag Robert in de toekomst nog smssen en als hij dan in staat is om mij te bellen, wil hij dat doen. Maar zijn geval kan niet echt vergeleken worden met dat van Luc. Hij vertelde mij dat ik de hoop niet mag opgeven, dat ik veel, heel veel geduld moet hebben en dat hij, hoe vreemd het ook mag klinken, blij was dat zijn vrouw stierf voor hij afasie kreeg. Want dat het voor haar als partner niet leefbaar zou zijn geweest. Juij, dat maakte mijn dag nog beter.

14/08 : De eerste keer dat Gun-Gun meeging naar Luc had ze het laatste uur diep geslapen. Omdat ze nog pup is en pups na ontwaken een plas doen, werd ze naar buiten gedragen. Security mensen hebben toen gereageerd door te melden dat honden niet in het ziekenhuis toegelaten zijn. Legde ik het document voor die mij toelating geeft om wel met een hond binnen te komen. Namen ze er een fotokopie van zogezegd om verdere opmerkingen tegen te kunnen gaan. Dit is bij de directie terecht gekomen en van hogerhand zijn er bij deze tegenkantingen. De dokter die ervoor zorgde dat Luc zijn honden kan zien, is maar een jonge nieuwkomer en kan niet genoeg gewicht in de schaal leggen. Daar straks Luc onder een andere dokter (Dr. Wateyne) zal komen, valt dit privilège hoogstwaarschijnlijk weg. Wie kan mij helpen hierin ? Luc huilde toen een vriendin gisteren opmerkte dat 'zijn vriend' er niet bij was. Het feit dat ik mee zou gaan naar dé zaal zorgde al twee keer op rij dat geen hond mij vergezelde. Het enige lichtpuntje wordt hem straks ook nog eens afgenomen. Ik geef het op. Het wordt gewoon allemaal teveel om te verwerken. Al 75 dagen ben ik Luc kwijt. En mag zelfs niet rouwen daar hij leeft. Integendeel, ik moet op zovele vlakken sterk zijn, wel ik ben het kotsbeu om sterk te zijn. Ik ben absoluut niet sterk.

13/08 : Een dag waarbij verschillende keren tranen gevloeid hebben. Kon ze niet tegenhouden. Kàn ze niet meer tegenhouden. Vol goeie moed stapte ik iets voor één Lucs kamer binnen. Hij was blij mij te zien en zat al klaar in de stoel om naar dé zaal te vertrekken. Maar toen trok Luc opnieuw lelijke grimassen. PIJN, PIJN en nog eens PIJN. Waar ? Kan hij geen antwoord op geven. Toch moet hij naar beneden omdat zijn gewrichten beweging nodig hebben. Eenmaal aangekomen, hebben we een kwartier te wachten. Luc zit ongemakkelijk in die stoel. Het is het beste exemplaar die ze voorhanden hebben aangepast aan Lucs lengte. Een modernere rolstoel zit te laag waardoor hij het te lastig zou hebben om recht te komen. Christine D'hondt staat ons te woord. Luc verhuist naar het 12e omdat hij op die afdeling kan leren om met de tijd voor zichzelf te zorgen. Het is de bedoeling dat ook ik leer hoe hem het best vast te pakken, hoe hem het best te verleggen zonder mijn eigen rug al te veel te belasten enz. enz. Nu is de grote boosdoener de pijn die Luc heeft en die ze niet onder controle krijgen. Werkt eventuele progressie verschrikkelijk tegen. Tijdens ons gesprek kermt Luc het uit van de pijn en maakt duidelijk dat hij naar het toilet moet. Daarvoor dient hij terug naar zijn kamer gebracht te worden nadat ze beneden probeerden hem op het toilet te zetten. Echter is de ruimte te klein en kon Luc er niet gedraaid worden. Wat een toestand. Ik sta in de gang te wachten en daar komen de eerste tranen gerold. Gisteren had Luc immense pijn tijdens het plassen. Er moest een staal van zijn urine genomen worden. Had er ene een staal, giet er een andere dat staal weg ... Waarschijnlijk heeft Luc een blaasontsteking van alle medicatie die hij te slikken heeft. Nog maar een pilletje bij. Luc had geen zin om terug naar dé zaal te gaan maar hij had niets te willen. Ondanks het woord PIJN die hij uitstraalde. Eenmaal in dé zaal zouden ze dan eerst met kiné starten want daar werd op hem gewacht. Het was wel al halfdrie hé. Ik heb Luc inderdaad zien gaan. Tussen twee dwergen van kinesisten leek het. Daar liepen opnieuw de tranen. Omdat de confrontatie zo erg was. En ja ik weet dat hij van ver komt maar echt dit is zo schrijnend. Vooral omdat Luc alleen maar pijn ervaarde. Hij heeft drie maal 20m gestapt met op 10m een keerpunt en na die 20m een rustpauze in zijn stoel. Ook van deze kinesisten kreeg ik te horen dat de pijn Luc parten speelt op revalidatievlak. Bedoeling was om dan nog naar de ergo te gaan maar PIJN was de spelbreker. Er werd beslist om te stoppen. Dan zit Luc nog niet in zijn bed. Heeft nog een zee van tijd geduurd want overal moet wel op iets of iemand gewacht worden. Luc wordt er, en gans begrijpelijk, erg ongedurig van. Hupla, voor de derde keer water op mijn wangen en op die van Luc. We kunnen ons wel sterk maken door elkaar door onze tranen heen aan te kijken en dat ik hem fluister dat we er samen voor zullen gaan maar waar brengt ons dat heen ? Nergens. Dokter Deblauwe kwam langs, vertelde dat de röntgenfoto's van Lucs rechterarm en -hand oké waren. Niets gebroken tijdens de valpartij dus. Toch niet op die plaats. Ze had niet zo'n leuke dingen te vertellen. Spraak zit niet goed wat Luc betreft, hij zou al verder moeten staan. Ze vreest dat dit nooit goed komt. Stappen, ja als hij zich in huis zou kunnen verhelpen, mag ik in mijn handjes klappen toch ? Luc mag zich vereerd voelen. Zoveel mensen kunnen ze niet in hun revalidatiecentrum houden en Luc vinden ze een geval die het waard is om verder te begeleiden. Maar de honden ... Dat vertel ik morgen. Want tussen dan en nu stroomden er nog enkele beekjes maar op dit moment ook weer.

12/08 : Heb geen zin meer om over de leuke momenten te vertellen die mij te beurt vielen dit weekend. Omdat ik het gevoel krijg dat het mij niet gegund is om even niet aan Luc te hoeven te denken. Dus in het kort. Zaterdag langer dan voorzien op de 25e Happening van Retrieverclub Will to Please blijven hangen die voor deze jubileumeditie uitzonderlijk plaatsvond op de terreinen van kasteel Hemsrode in Anzegem. Had mij laten overhalen om toch aanwezig te zijn om met Gun-Gun deel te nemen aan de show. Had een gezellige dag. En Gun-Gun was voorbeeldige pup. Luc heeft een fantastisch hondje die op hem wacht. Toen ik hem 'mijn dag met Gun-Gun' alsnog 's avonds vertellen wou, was hij doodop en had er geen oren naar. Terwijl ik genoten heb van een dagje uit, ligt Luc 24/24 in het ziekenhuis. Omdat Gun-Gun het tot 'Beste Baby' schopte, had ze nog in de erering mee te lopen. Had nochtans de bedoeling om kort na de middag weer huiswaarts te keren. Vond het eigenlijk niet zo erg dat ik 'moest' blijven maar eenmaal bij Luc dan wel natuurlijk. Wrang gevoel hield ik er op het einde van de dag aan over ... Zondag hoorde ik dat Luc die morgen onwel was geworden. Hij zag lijkbleek en gaf over. Toen Bea, Math en ik er aankwamen, had Luc ook nog eens koud en sliep hij het grootste deel van ons bezoek. Hij heeft wel een monkey kunnen knuffelen. Monkey Proof, alias Lex, nu pup van Bea en Math, mocht bij Luc op bed. We bleven tot 17h omdat we 's avonds met een paar 'of Perfect Promise' hondjes op het strand gingen wandelen. Dolle pret voor de 20 viervoeters maar ook ik genoot met volle teugen. Super om in het gezelschap van al die lieverds en hun baasjes te zijn. Maar vandaag kwam het deksel op mijn neus. Was iets voor 13h in het AZ omdat ik Luc zou vergezellen naar dé zaal. Voelde hij zich nog steeds niet goed waardoor beslist werd om geen kiné en geen ergo toe te passen. Ik moest ook langs bij de sociale assistente en daar kreeg ik o.a. te horen dat Luc verhuist naar het twaalfde vanaf er daar plaats voor hem vrijkomt. Nog niet deze week maar in de loop van volgende week. Ik hou niet van veranderingen en dat is een 'huge' verandering. De kamer waar Luc nu is, is een moderne vrolijke kamer en waar hij heen gaat, is dat niet. Hoe willen ze een mens optimistisch houden op die manier ? Net wanneer we onze draai beginnen te vinden, net wanneer we de verpleegsters beter leren kennen, net wanneer we het als een beetje vertrouwd gaan aanvoelen zijn, net wanneer Luc eindelijk zijn deur open wil om naar de bekenden die voorbij komen zijn hand op te steken, net wanneer ze hem allen als Luc kennen en niet als meneer ... Een andere hoofddokter zal de scepter zwaaien en hierbij komen we aan het volgende punt : de honden. Eigenlijk zou Luc ze in de tuin moeten ontmoeten. Hoe krijg ik dat in mijn eentje geklaard ? We gaan stilaan naar de herfst toe en ik blijf er normaal gezien altijd tot einde bezoekuur (20h). Ik wil er zijn 's avonds om Lucs tanden te helpen poetsen daar dit niet gedaan wordt door het verplegend personeel. Zelf moet ik strontzat zijn om zonder tanden poetsen mijn bed in te rollen. Luc heeft nog al zijn tanden en die 32 wil ik op zijn minst behouden zien én zonder cariës. Moet Luc dan zijn tanden ook onder de blote hemel poetsen ? En hoe rijd ik hem naar buiten met nog een hond erbij ? Ah neen, zou eerst Luc moeten halen, hem ergens in de frisse lucht droppen om dan vervolgens onze hond uit de auto te gaan halen. En dit is nog maar 'the one way direction'. Luc zat vorige week onbewaakt in zijn stoel en heeft willen opstaan om naar zijn bed te keren. Hij is daarbij gevallen en heeft sindsdien, naast alle pijn, extra pijn in zijn rechterhand. Deze middag werd er voor alle zekerheid toch maar een röntgenfoto van die hand genomen. Weet hier nog geen uitslag over hoewel ik Luc vergezelde naar de radiologie. Hem dus alleen achterlaten in de tuin, ik dacht het niet. Allez, gaan ze hierover weer moeten bespreking houden. Het beetje goede nieuws is dat Luc 'stouter' wordt. Hij reageert feller wanneer er hem iets niet zint en dat gebeurt meestal verbaal. Lok het soms een beetje uit door hem te plagen om zijn stem toch maar te kunnen horen ;-) Ook wanneer het hem wel aanstaat, heeft hij meer de neiging om 'ja' te zeggen in plaats van 'ja' te knikken. Die nek van hem zal hem parten spelen zeker.

11/08 : Moe van een goed gevuld weekend. Zal er morgen over schrijven. Wil nu enkel meegeven dat er veel kans is om vannacht en morgennacht vallende sterren te zien. Volgers van dit dagboek, bij het zien van eentje, misschien voor mijn Lucksken een wens bedenken ...

10/08 : 'RUDY' waren niet zomaar vier letters die Luc opschreef. Heel aangenaam dat ik erg snel van enkele mensen respons kreeg over wie Rudy is. Er zijn zelfs twee Rudy's die van tel zouden kunnen zijn. En voor beiden is er een mooi verhaal aan gekoppeld. De eerste Rudy had ik zelf moeten weten. Echter, collega's van Luc, ken ik die Rudy onder Dossche ;-) Deze Rudy, heb mij trouwens vergewist of zijn naam wel degelijk met een 'y' geschreven wordt, is een collega die Luc nauw aan het hart ligt. Hij ging kort voor Lucs hersenbloeding met pensioen. En een week vóór de hersenbloeding had Rudy zijn afscheidsfeest. Omdat toen de monkeys al geboren waren, vergezelde ik Luc niet. Maar hij kwam laat thuis en had het erg naar zijn zin gehad. Waarvoor dank allen die er aanwezig waren want dat is Lucs laatste feest geweest. Het kan dus dat Luc naar dat moment refereert.

Een andere optie, die ik persoonlijk bangelijk vind, mocht hij met 'RUDY' deze Rudy bedoelen, is een Rudy van lang geleden die, toen hij collega van Luc was, zwaargewond raakte in een ongeluk. Die Rudy is terug de oude geworden maar heeft na een tijd in coma gelegen te hebben, alles van voor af aan terug moeten aanleren. Ook het stappen en het praten. Luc kennend, moet hij toen zwaar aangedaan geweest zijn over het lot van zijn collega. Zou Luc het over deze Rudy hebben ? Maakt mij in sé niet uit welke Rudy Luc bedoeld heeft met die naam op te schrijven. Het allerallerbelangrijkste is het bewijs wat het schrijven ervan oplevert.

09/08 : Luc had gisteren geen zo'n goede dag. Hij is zelf uit de rolstoel gestapt en is natuurlijk op de grond gevallen. Dat heeft dan weer invloed op al de rest. De twee volgende weken zal er intensiever op begrip getraind worden. Qua taalontlokking is Luc op hetzelfde gebleven als vorige week. Hij krijgt prenten voorgeschoteld en dan is het aan hem om het juiste woord bij de juiste prent te leggen. Hij had er drie goed en drie niet goed. Ze doen dus aan woordherkenning. Logopediste heeft Luc proberen 'AIKO' te doen overschrijven maar dat lukte niet. Hij maakte teken dat hij zelf iets ging schrijven. Hij schreef 'RUDY'. Nu is er niemand die ik kan koppelen aan deze naam. Maar ze waren wel over het werk bezig. Heeft iemand weet van een 'RUDY' toevallig ? Want logopediste gaat er nu van uit dat de letters die Luc vormde lukraak een naam vormden. Let wel 'RUDY' met een 'Y' zei ze nog.

Lucs medicatie is aangepast. Hij kreeg blijkbaar al twee infiltraties in zijn schouder terwijl mij vorige week verteld werd dat Dr Wateyne nog met vakantie was. Diezelfde dag kreeg hij een eerste infiltratie. Of het helpt ? Luc heeft minder pijn maar hij heeft nog steeds pijn. Vandaar de aanpassing van medicatie. Er moet gezocht worden naar de juiste cocktail ...

Met de ergonomische afdeling heb ik tot nog toe geen contact gehad. Zij staan in voor de revalidatie van Lucs arm en hand. Maandag heb ik afspraak om 13h. Mag ik aanwezig zijn op zowel de ergo- als de kinésessie van Luc. Luc heeft het moeilijk met opdrachten na te bootsen (apraxie) en dat houdt de revalidatie tegen. Hoewel hij verbetert. Hij stapt tussen twee kinesisten een afstand van 20m. Na een rustpauze stapt hij diezelfde 20m terug. Motorisch is hij redelijk en volgens kinesist gaat Luc redelijk goed vooruit.

08/08 : Lucs leed en daarbij ook mijn leed is verre van het enige leed op deze wereld maar Luc behoort tot mijn wereld en daarom is ons leed werelds voor mij ...

07/08 : Luc begint spontaner verbaal te reageren. Maar daar hoeven jullie je echt nog niet veel van voor te stellen. 'Spontaan' is het sleutelwoord. Vanaf Luc aan het denken slaat, gaat het mis. Dan komt er niets. En als hij al iets zegt, blijft het bij één woord. Hoe pijnlijk is het toch om zo'n verstandige mens zo te zien zoeken naar zijn woorden en dan zijn schouders te zien ophalen omdat hij het gewoonweg niet kan. Hij is zo dichtbij en tegelijk zo ver weg ... Ik mis hem verschrikkelijk.

06/08 : Het onweer waar Dominique en ik gisteren in belandden, haalde het nieuws. We hebben blijkbaar behoorlijk geluk gehad dat we enkel doorweekt waren en niet geëlektrokuteerd werden. Het kan niet alle dagen pech zijn hé. Dat we nog leven, hebben we vandaag gevierd. Heerlijk om onbezorgd een avondje uit te zijn. Hoewel het ook niet echt liep zoals we het graag gewild hadden. Maar we hadden fun en dat mag ook wel eens. Luc maakt elke dag kleine vorderingen. Hij verplaatst zich ondertussen op eigen kracht, onder verpleegkundige hulp weliswaar, ook vanuit de rolstoel naar zijn bed. Wat een moeilijkere opgave is dan in omgekeerde richting. Voor het eerst kan hij ook zittend naar het groot toilet. Lijkt stom om te schrijven maar dat zijn de momenten waarop je je als mens ongelofelijk klein moet voelen. Hoe vernederend moet het niet zijn om als volwassen mens voor deze primaire behoefte afhankelijk te zijn van derden ...

05/08 : Moest deze morgen in het stadhuis zijn om papieren voor Luc aan te vragen. Denk daarbij nog dat ik mijn identiteitskaart nodig zal hebben maar vergeet natuurlijk die van Luc. Hoe stom kan ik zijn hé. Terug naar huis. Terug naar stadhuis. Dit doe ik met Lucs auto omdat sinds vrijdag de volkswagen vreemd lawaai maakt en diens garagehouder pas morgen uit verlof is. Rij ik de voorste rechterband van Lucs auto plat. Gelukkig kan ik Geert opbellen en helpt hij mij uit de nood. Sta ik aan het stadhuis voor een gesloten deur. Terug thuis liggen er enkele ziekenhuisfacturen te blinken in de brievenbus. Slaat de waterpomp, na vrijdag ll hersteld te zijn, weeral niet aan. Hierdoor vult de waterbak van het toilet zich niet. Kan ik de loodgieter niet bereiken. Heeft Bailey een spierscheur. Zitten Danskes ogen toe en moet ik een gevecht leveren om er driemaal daags zalf in te kunnen doen. Allemaal futiliteiten. Toch ga ik aan het schreien. En plots, als uit de hemel geroepen, staat er een lieve vriendin aan de deur. Ze helpt me door mee te rijden naar de bandencentrale. De mechanicien vertelt dat alle vier banden van Lucs auto versleten zijn en dat er zelfs op het achterwiel een 'ei' zit wat een klapband kan veroorzaken. Hij zal er een uurtje werk aan hebben. Dominique troont me mee naar 'Le Phare' waar we ons neerploffen op het terras. Even vluchten voor de realiteit. In de bandencentrale krijg ik te horen dat Lucs auto dringend naar de garage moet. Want de camber van beide wielen staat buiten de tolerantie. Wat dat ook betekenen mag ? Na het bezoek aan Luc beslissen Dominique en ik om met de honden op het strand van Zeebrugge uit te gaan waaien. Wandeling was indrukwekkend ;-) De heenweg richting Blankenberge kleurde de hemel zwart. We keerden niet snel genoeg op onze stappen terug. Het onweer haalde ons in. Als verzopen katten - tot op onze botten nat - reden we huiswaarts. Maar ondanks alle tegenslag hou ik mij staand aan iets wat in hét schrift neergepend werd. Op datum van vandaag staat naast een droedel te lezen : 'Poging van Luc om te schrijven. Wou duidelijk maken dat hij moest plassen ! Prima ! Onder begeleiding uit bed gekomen en in rolstoel gaan zitten zonder hulp van tillift ! Toonde enorme wilskracht, wel last aan rechterarm en -schouder, ook teenkramp rechtervoet. Al bij al een enorme stap in de goede richting !! Groeten, de verpleging.'

04/08 : Gun-Gun is een hele flinke pup. Ze stapte al kwispelend in en uit het ziekenhuis zonder trekken (maar er was ook geen verleiding), nam de lift zowel naar boven als naar beneden zonder verpinken en plaste op de terugweg niet binnen nadat ze een paar uren dicht tegen Luc had liggen slapen. En we hebben toch een eind te gaan eer we terug buiten staan. Ze krijgt privilèges in de vorm dat ze lekker op bed mag (verpleging vindt het ook best) maar ik gun het Luc zo. Hij straalde wanneer ze braaf naast hem lag te dromen. En toen ze haar kopje op zijn been legde, was hij gewoon trots. Tijdens haar wakkere momenten wou ze Luc graag tonen dat ze haar monkey goed vast kan houden ;-)

03/08 : Op haar derde ver'maand'dag mocht Gun-Gun voor het eerst haar echte baas ontmoeten. Zij heeft voorlopig nog een groter voordeel dan Aiko, zij past qua grootte perfect bij Luc op bed ;-) En ze had het er naar haar zin. Luc was verrukt om haar te zien. Hij heeft haar verdomd goed gadegeslagen en nam ruim de tijd om haar van kop tot teen te bekijken en om haar in haar gedrag te observeren. Ik mag van Luc aan Mickey vertellen dat hij ze een leuk zwartje vindt. Het woord oneindig is te eindig om mijn bewondering voor Luc uit te drukken. Wat hou ik van die man en wat een kanjer is hij ! Overtuigd dat de aanwezigheid van onze honden hem helpt om vooruit te komen. Omdat hij op hen heel spontaan kan reageren. En het is net doordat hij dan niet hoeft na te denken dat het hem lukt om iets te zeggen. Vandaag hoorde ik op verschillende momenten heel duidelijk verschillende woorden. Zou het ? Zou het hem lukken ooit ? Nathalie en Geert kwamen langs en hadden bubbels bij. Dubbel feest dus ;-) Gun-Gun én champagne. Wat zou Luc zich nu in godsnaam nog meer kunnen wensen ...

02/08 : Een ochtend aan het telefoneren geweest ... Heb ze wel allemaal te pakken gekregen ;-) Respektievelijk eerst de logopediste, vervolgens de kinesiste, erna de hoofdverpleger, daarna de neurologe om te eindigen bij de sociale assistente waar ik deze namiddag een afspraak mee geregeld heb. Algemeen mag gesteld worden dat het 'team' tevreden is. Iedere donderdagvoormiddag komen de verschillende dokters samen en wordt o.a. 'case Luc' besproken. Wat ik van hen apart te horen kreeg, is het volgende. Logopedie : het is vakantietijd zodoende heb ik voor het eerst met Christelle Vanmaele te maken. Zij zag Luc twee weken geleden voor het laatst en vindt dat hij een stuk verbeterd is. Hij herkende haar en toen ze hem zei dat hij er goed uitzag, kreeg ze zijn mooiste glimlach. Mentaal lijkt hij weer wat sterker te staan. Hij was zeer wakker en zeer alert. Ze gaat ervan uit dat Luc best veel begrijpt maar hij kan niet iets uitvoeren op vraag. Een voorbeeld : Luc zal automatisch naar een vork grijpen om te eten maar vraag je hem tussen enkele voorwerpen de vork eruit te pikken omdat je wil eten, dan kan hij dat niet. Deze aandoening heet 'apraxie'. Dus naast afasie heeft Luc ook apraxie. Het aanwijzen van prenten lukt hem ook niet. Momenteel kan er van gemengde afasie geproken worden maar omdat Luc er niet in slaagde om de test te doen, kunnen ze nog niet exact zeggen wat en hoe. Ze hoopt dat Luc over een paar weken wel de test kan afleggen. De slaagkansen op betere genezing zijn minder omdat er kostbare tijd verloren is gegaan tussen de bloeding en de start van de logopediebehandeling.

Ook bij de kinesisten een andere persoon. Hun team bestaat uit Nancy, Petra en Gino. Nu voor het eerst een gesprek gehad met Petra. Zij spreekt van een serieuze vordering. Het mechanisme is er en de kracht in zijn been is niet slecht. Het draaien gaat heel vlot. Luc kan tussen twee baren al enkele stappen zetten. Onder begeleiding natuurlijk en het gaat heel erg moeizaam maar elke dag lukt het wat beter. Ondanks de pijn die hij heeft in rechterschouder en rechterheup. De pijn in de heup komt van verkalking van de adertjes en is te genezen door de medicatie die hij krijgt. De pijn in zijn schouder komt van de gewrichten tussen de weke delen. Daar zal infiltratie voor nodig zijn en volgende week komt de arts die dat kan terug uit verlof. Luc zal die krijgen in zijn schouder, is een behoorlijke delicate ingreep die veel precisiewerk vereist en blijkbaar is het tijdens vakantieperiodes moeilijk om de juiste persoon te vinden die dat mag/kan uitvoeren. Naargelang zullen er 1, 2 of 3 inspuitingen nodig zijn en dan is het nog niet gezegd dat hiermee dit ongemak verholpen zal zijn. Ook dat is afwachten ... Beweging is belangrijk voor Luc. Hij moet iedere keer meer en meer of langere tijd rechtop zitten. Is nodig voor alle inwendige organen.

Had een korte maar deze keer aangename babbel met de hoofdverpleger. Ook hij stelt vast dat Luc vorderingen maakt. Hij kon mij vertellen dat Luc als anti-depressiva Efexor krijgt. Dat dit nu nog geen effect heeft maar dat wist ik zelf. Had nog enkele vragen waar hij niet op kon antwoorden en hij stelde spontaan voor om voor mij de neurologe te bellen. Eén van de vragen die ik voor haar had was of Luc champagne mocht drinken. Het schijnt dat deze drank goed is voor de hersenaktiviteit. Een glaasje kan absoluut geen kwaad. Dus Nathalie, breng maar mee de volgende keer en gieten in zijn keelgat ;-) Verder wil ik dat Luc alsnog een wilsbeschikking ondertekenen kan en dat vindt ze terecht. Wel moet dit in overleg met enkele dokters. Hierover heb ik met de sociale assistente straks een onderhoud. Zij kan mij op dat vlak ook op weg helpen. Heb neurologe ook een geschreven document gevraagd die meldt dat ik met alle (niet tegelijk) honden, dus ook een pup, op bezoek kan komen. Opdat, mocht ik ooit tegengehouden worden, ik dat kan voorleggen. Nu heb ik enkel mondeling toelating maar niet alleman aan de receptie zal daarvan op de hoogte zijn. En ik wil heel graag Gun-Gun bij Luc hebben. Komt in orde want zij oordeelt dat het voor Luc een medische noodzaak is dat hij zijn honden kan zien en voelen. Dit zou ik straks mogen afhalen bij de verpleging. 

01/08 : Twee maanden hebben ze elkaar niet gezien. Aiko zwiepstaartje was content om haar baas terug te zien. En Luc, hij was verschrikkelijk blij dat ze mee was. Aiko is een stuk groter dan Câline en maakte daar gretig gebruik van om Lucs gezicht helemaal af te likken.

31/07 : Ik weet wel dat Luc af en toe in een rolstoel zit maar ik had hem er nog nooit in zien zitten. Tot vandaag. Viel het des te meer op dat hij fel vermagerd is. Het was voor Danske ook toffer om haar baas zittend aan te treffen. Heeft ze zijn tenen en zijn benen afgelikt. Die twee vinden elkaar heus wel weer ;-) Kan ik eindelijk eens Lucs auto roderen. Durfde eerder zijn auto niet te verzetten. Omdat Danske een hond is die altijd aan de voordeur zit te kwispelen als ze Luc hoort thuiskomen. En het is niet zo dat Luc steevast op hetzelfde uur de oprit komt opgereden. Vond het voor haar verschrikkelijk als ze de motor van Lucs auto zou horen en hij niet door de voordeur zou stappen ...

30/07 : Dat ik elke keer een hond meeheb naar Luc vinden alle verpleegsters en/of verplegers zeer tof. Ze vinden ze zo opgevoed en braaf. Ik moet zeggen dat zowel Danske als Bailey als Câline het heel erg goed doen. En dat het helpt voor Luc werd vandaag bewezen. Câline was mee. Zij is van deze drie de grootste knuffelkont. En knuffelen was dan ook wat ze wou doen toen ze Luc zag. Al kontschuddend liep ze naar hem toe, zette haar voorpoten op Lucs bed en duwde met haar kop tegen Lucs linkerhand. Ik liet die twee doen. Ik zag Luc naar haar kijken en haar strelen én ik hoorde hem zacht 'ja, ja, ja' tegen haar zeggen. Eerder zei hij al eens 'ja' maar nu waren dat er drie na elkaar ! Ik moet echt Gun-Gun bij Luc zien te krijgen maar misschien eerst zorgen dat de roedelleidster op bezoek kan. Ik weet niet wat Aiko zal doen maar het zou kunnen dat Lucs kamer te klein is voor haar uitbundigheid ;-)

29/07 : Luc en ik hadden onze eerste 'ruzie' sinds hij gehospitaliseerd ligt. Op alles wat ik vandaag vroeg, zuchtte hij en dat maakte me kwaad. Ik kijk heus wel naar hem dus mag hij ja-knikken of nee-schudden ook. Hoeft hij niet constant te zuchten. Dus besloot ik niets meer te zeggen. Gezellig dat het was ;-) Had de stille hoop dat hij ineens wel de woorden en spraak zou vinden maar dat was te hoog gegrepen. Luc probeerde wel. Heb uiteindelijk toch maar gezegd dat ik hem niet als kleuter behandel en dat hij dus ook niet als kleuter moet handelen. Naar ik begrepen heb, was ik vandaag zijn enige bezoeker en dan zwijg ik nog het grootste deel van de tijd. Niet lief van mij. Maar wil mij ook gerespecteerd voelen. Het is niet dat ik er de hele tijd vrolijk sta te wezen alsof er niets aan de hand is. Ik probeer wel positief tegen alles aan te kijken in zijn belang. En ik moet alles vragen, wil ik met hem rekening houden. Er zit voorlopig niets anders op. Zo dat hadden we uitgepraat en toen waren we weer vriendjes ;-) Heeft Luc erna nog veel gelachen met mijn zotte praat. En hij keek heel verliefd naar mij. Vond ik ontzettend prettig.

28/07 : Had een Ben&Jerry's voor Luc mee. De Chocolate Fudge Brownie ;-) Vond-ie heerlijk. Fysiek lijkt hij iets minder pijn te hebben maar pijn heeft hij zeker nog. Hoe platter hij ligt, hoe draaglijker die pijn maar Luc moet elke dag een tijd zitten ook. Psychisch leek hij in orde. Was wel erg moe. Komt dit door de medicatie ? Verwarrend wat Luc begrijpt en wat niet. Laatst zag hij de autosleutel en wist niet wat het was. Bij het woord 'auto' haalde hij ook zijn schouders op. Maar toen ik vandaag om 18h30 geeuwde, wees Luc naar de klok en schudde al lachend met zijn hoofd. Ik vroeg hem of hij wist hoe laat het was en daar reageerde hij affirmatief op ! Krijg er kop noch staart aan.

27/07 : Zag neurologe gisteren heel kort. We kunnen het op zich best goed met elkaar vinden, zij en ik. Ze kon mij althans begrijpen. Maar voorlopig zat er niets anders op dan tevreden te zijn met de medicatie die hij nu toegediend krijgt want Luc zal nood hebben aan infiltraties en ... de enige ! dokter die dat kan, wel die is met vakantie. Zo'n reuzenkot dat AZ en slechts één dokter die infiltraties kan injecteren. Door Lucs immobiliteit is naar alle waarschijnlijkheid een deel van zijn beenderen aan elkaar beginnen 'verstenen'. Door welke hel moet hij nog gaan ...
Acht weken al is Luc weg van huis. Waarvan 3 op deze afdeling. Ik had hem donderdag gevraagd of hij zichzelf al eens gezien had in de spiegel. Luc schudde van neen. Waarop ik voorstelde om hem de volgende dag een spiegel mee te brengen. Was oké. Maar 's morgens had ik een gesprek met de logopediste. Waarin ik te horen kreeg dat Luc het niet goed deed op mentaal vlak. Had het met haar over de spiegel en het leek haar niet opportuun om Luc te confronteren met zichzelf. Echter ik had het hem beloofd. Nam dus toch een spiegel mee. Luc nam tijd om naar zijn eigen te kijken. Vond niet dat hij er bepaald knap uitzag maar ik vermoed dat het al bij al nog meeviel. Heb hem het litteken getoond waar zijn haar over aan het groeien is. Heb hem verteld dat er een chirurg in zijn schedel heeft zitten koteren en dat die naad daar het bewijs van is. Volgens mij een betere en zachtere aanpak dan wanneer hij binnenkort op logopedie (om bij de klanken ook de bewegingen van zijn mond te kunnen oefenen en zien) voor het eerst voor een grote spiegel komt te zitten.

26/07 : Vandaag zouden we mijn papa zijn 71e verjaardag gevierd hebben. Als ik de balans maak, valt er niet veel meer te vieren en blijven er geen mensen over om het mee te vieren. Gisteren was ik om 17h15 bij Luc. Nadat Bailey al eens meeging, was het nu aan Câline om mij te vergezellen. Zij was zo blij om Luc te zien ! Echter was ik dat allesbehalve. Luc lag te kermen van de pijn en hij had op dat moment nog steeds niets tegen de pijn gekregen. Ongehoord onmenselijk ! Lucs vader zat er al twee uren en had niets met dat gegeven gedaan. Toen is hij het maar eens gaan vragen. De 'zuster' zou zo komen. Na een kwartier had ik er genoeg van. Ben die pillen zelf gaan halen. Hun schuld niet hoor ! Verpleging had nog maar net doorgekregen wat ze Luc moesten geven ! Is toch niet voor mogelijk te houden ! Sportdokter kwam woensdagnamiddag langs en op donderdag halfzes 's avonds kreeg Luc zijn eerste medicatie. 't Wordt vandaag die hoofdverpleger zijn beste dag niet.

'Wat wilt u dat ik zeg ? Wij doen ook maar ons werk en als medicatie niet eerder komt, kunnen wij niet zomaar iets toedienen. Als u iets aan te merken heeft, moet u bij de arts zijn daarvoor.' 'Heb ik u gisteren gevraagd meneer maar dat kon niet.' 'Komt u deze namiddag langs ? Misschien dat u dan de dokter te pakken krijgt.' 'Als ik pijn heb ergens en ik ga bij mijn dokter langs, krijg ik meteen een voorschrift, kan ik om de medicatie bij de apotheker, dit binnen het uur. Wreed hoe jullie Luc 30 uren hebben laten wachten en dat terwijl hij eerst meer dan 30 uren heeft moeten wachten om de sportdokter te 'mogen' zien.' 'Zo werkt het hier nu eenmaal mevrouw. We hebben Mijnheer Corthals ondertussen wel Dafalgan forte gegeven.' En toen ben ik in huilen uitgebarsten.

Gebeld met de logopedist om misschien via deze weg toch nog iets positiefs te horen vandaag. Maar tevergeefs. Luc huilt voortdurend. Medisch gezien goed omdat het besef dat er iets heel ernstigs aan de hand is, er is. Maar het helpt natuurlijk geen moer om beter te kunnen worden. Anti-depressiva zal ook tot het gamma pillen horen. Duurt twee weken eer dit in werking treedt dus hopelijk wachten ze niet twee weken om er mee te beginnen. Het gaat heel moeilijk. Luc probeert wel maar het lukt hem niet om vocaal iets voort te brengen. En dan komt de frustratie ... Hij gooide zichzelf helemaal bloot tijdens de sessie. Hij is emotioneel een wrak. Voeg daar nog eens de verschrikkelijke pijn die hij heeft aan toe. Hoe vreselijk vind ik het voor hem. Ook hier zal hij door moeten en de kracht moeten zien te vinden om door te zetten. Ik ben de persoon die het dichtst bij hem staat en het is geheel normaal dat hij zijn kwaadheid om alles afreageert op mij. Voel mij zo vereerd ;-) Want dat bewijst : hij houdt van mij ;-)

Toen ik liedjes zocht voor Lucs begrafenis - ja had er al een paar, elke keer bij slecht nieuws ging ik op zoek - herinnerde ik me er eentje die hij zelf ooit zei te willen hebben. Is het enige dat ik weet dat hij zou gewild hebben. Vond het niet echt toepasselijk heb ik hem toen toegelachen. Maar ik zou het wel doen. http://www.youtube.com/watch?v=WYgcLkfxUeo

25/07 : Denken jullie dat ik nooit huil ? Dat ik mij alleen hoef sterk te houden en dat alles opgelost geraakt ? De situatie is zo schrijnend. Eerst was het inderdaad 'slechts' de bekommernis of Luc het zou overleven maar nu is de prangende vraag : wil hij of wil ik dat hij zo moet leven ? Telkens hoor ik dat hij zoveel beter is en dat is juist. Als ik naga van waar hij komt, heeft hij kilometers gelopen. Op één been dan nog wel. Maar ik zie hem ook anders. Ik zie hem wanneer er geen bezoek hem doet lachen. Ik zie hem in zijn angst, in zijn onbeholpenheid, in zijn frustraties. Hij is niet meer Luc en hij wordt nooit meer Luc. Afasie is niet te genezen. Luc is altijd een slim en verstandig mens geweest. Neem dat van hem af, wat blijft er over ? Wat blijft er over van hem als hij daarbij ook niet meer kan wandelen met zijn honden ? Als hij mij niets meer kan duidelijk maken, hoe zal hij zijn honden nog iets duidelijk maken ? Luc heeft zoveel pijn. Gisteren kwam er een sportdokter langs. Vandaag zouden ze iets opstarten om die pijn tegen te gaan. Luc is moe. Luc heeft het ontzettend moeilijk. Ik ben moe. Ik heb het ontzettend moeilijk. En op geen enkele manier kunnen we elkaar hierin helpen. Mooi koppel vormen we ...

24/07 : 'Mevrouw, het blijft een gegeven dat we bij de heer Corthals een zeer ernstige communicatiestoornis vaststellen. En ik was er niet bij toen hij dat woord zei dus ik kan hier niet over oordelen.' Dit nadat ik mijn stoute schoenen, die beide nog steeds op de grond staan, aantrok en de logopedist belde om hem te vragen of die godverdomme zou kunnen betekenen dat Luc terug zal kunnen spreken. Ben ik weer te enthousiast waarschijnlijk ... Maar wat willen ze eigenlijk ? Allez, dit viel dan toch onder 'gunstig te noemen'. Ontnuchtering wederom.

23/07 : Luc kan geen associaties maken. Afasie is het vreselijke woord dat met hem gelinkt wordt ... Bv als de logopedist vier voorwerpen (stylo, bal, sleutel en glas) voor hem legt en hij gevraagd wordt om de bal te nemen, neemt hij alle vier voorwerpen. Hij weet dus niet welk voorwerp de bal is. Of dit goedkomt ? Geen idee. Het team dat zich over hem ontfermen gaat, zal hieraan werken. Maar het is absoluut niet zeker of hij taal en begrip ooit nog gekoppeld krijgt ... Dat is dan weer de slag in mijn gezicht nadat ik gisteren de zekerheid had dat Luc alles begrepen had van wat ik gezegd had. Ik heb hem verteld dat hij in coma heeft gelegen, dat hij praktisch dood was, dat hij nu zo goed zijn best deed en dat hij een lange weg te gaan heeft maar dat hij al een lange weg had afgelegd. We hebben samen gehuild om zoveel oneerlijkheid. Letsels houdt hij aan die hersenbloeding over, zoveel is zeker. Maar laat het geen te zware zijn aub.

Fresh news - fresh news - fresh news : we, Caroline, Geert en ik, waren getuige van Lucs eerste woord ! 'GODVERDOMME' Vanaf nu verkozen tot mooiste woord van het jaar ;-) Waauw !

22/07 : Luc begrijpt alles. Ze mogen op hun kop staan die dokters en mij nog honderd keren zeggen dat hij soms iets niet verstaat, ik weet dat hij alles maar dan ook alles vat ! Hij wil niet altijd meewerken, daar wringt het schoentje. Luc heeft immens veel pijn en dat maakt hem kribbig. Wat normaal is. Als dan een kinesist hem vraagt om bepaalde handelingen te doen, gebaart hij van krommenaas. Dat ze eerst zorgen dat die pijn verdwijnt ! En pas erna een verlanglijstje maken van wat hij zou moeten kunnen ! Bij aankomst zat Luc in een rolstoel. De eerste keer dat ik hem er in zie zitten. Hij kwam net van 'de zaal' en kampte met verschrikkelijke pijn. Hij wou het liefst zo snel mogelijk zijn bed in. Maar het duurde een tijd vooraleer hij geholpen werd. Hij was zo ongemakkelijk dat ik er zelf verdriet om had. Luc kreeg ten langen leste een pijnstiller. Nadat we er zelf hard voor hebben moeten pleiten. Toen Lucs avondeten werd gebracht, wachtte hem een verrassing. Boterhammen zonder korstjes met smeerkaas. Niet dat Luc dat lekker vindt maar dit is de eerste keer dat hij op eten kauwen mocht. Had nooit gedacht dat boterhammen zonder korsten met smeerkaas mij ooit zouden kunnen verblijden. Luc en ik hebben een moeilijk en zeer intens moment beleefd samen. Het bewijs dat Luc echt door heeft hoe de vork in de steel zit ... Luc houdt zich altijd vrolijk en opgewekt tegenover bezoek. Maar vandaag, toen Luc en ik alleen waren, heeft hij zijn tranen laten lopen en heeft hij zijn verdriet aan mij getoond. Hij heeft zijn angst met mij gedeeld. De angst dat hij niet meer zal kunnen spreken. De angst dat hij niet meer zal kunnen lopen. De angst dat hij de functie van zijn rechterarm kwijt is. Hij wou mij iets zeggen maar hij kon niet. Hoe hard hij ook probeerde, er kwamen geen woorden ... En dan is hij beginnen huilen. Mijn stoere vent die ik nog maar één keer zien huilen heb in al die jaren. Dat was toen mijn vader net gestorven was en hij het zo erg voor mij vond. Raar om te schrijven maar vandaag was een keerpunt voor ons als koppel. Onze liefde voor elkaar was en is onvoorwaardelijk. Na zeven weken en twee dagen hebben we elkaar eindelijk teruggevonden. We zijn nog zo kwetsbaar maar tegelijk zijn we zo sterk. Samen komen we hier uit.

21/07 : Ik had een aangenaam weekend. Voor een keer even zorgenloos genieten van samenzijn met vrienden. Hoewel Luc er telkens had moeten bij zijn. Vrijdagavond was ik uitgenodigd bij Bianca en Giovanni, zaterdagavond ging ik met Dominique op restaurant en zondag bracht ik door bij Sabine en Luc. Wij hebben idd een koppel vrienden die ook Sabine en Luc heten ;-) Zaterdagmorgen zwom Gun-Gun zonder aarzelen over water om bij mij te zijn. Gaf mij een warm gevoel vanbinnen. Het zal moeilijk zijn om ze aan Luc te overhandigen (weet dat nu al) maar ik zal het met veel plezier doen eenmaal dat kan. Want dat zou pas betekenen dat al wat we nu beleven een nare droom geweest is ... Ik krijg veel reacties van mensen die Luc onlangs voor het eerst terugzagen dat ze verwonderd zijn dat hij er zo goed uitziet. Maar dat is echt pas de laatste twee weken hoor. Ik heb voor altijd op mijn netvlies gegrift hoe erbarmelijk hij geweest is ...

20/07 : Vanaf maandag gaat Luc van 13h tot 15h naar 'de zaal'. Daar zullen kinesisten hem aan het werk zetten. Hierbij zullen ze ook proberen hem recht te zetten en zelfs even trachten hem op zijn benen te doen staan. Ik krijg meer en meer het gevoel dat Luc aan korttermijngeheugenverlies lijdt. Moet het daar eens over hebben met de neurologe. In hoeverre zal dat iets blijvends zijn of niet ... Luc ontdekte dat hij nog een sonde zitten heeft en dus zit hij nu aan die te pulken. Maar verteld werd dat ook die wellicht straks verwijderd wordt. Vandaag was de PEG-sonde er nog maar niet meer in gebruik. Daar Luc het goed doet op voeding. Als hij dat blijft aanhouden, kan dus de laatste 'intruder' ook voorgoed weg. Binnenkort verlost van alle buisjes en genieten van lekkere ziekenhuiskost ;-)