14/02/2017 - dag 97 : Weldra is ze 15 weken oud en mag ze eindelijk de grens over. Maar tot dan stapt ze nog gezellig met ons mee. We raken wel meer en meer aan d'r gehecht ... Danske pronkt niet mee op de foto omdat ik alleen met de meute op stap was. Met pupje erbij hebben de dames een lichte neiging om beschermend op te gaan treden tegenover 'intruders'. Ze chargeren graag en ik kan mij inbeelden dat als 5 van die honden op je afstormen dit indruk maakt. Door Danske, de roedelleidster, thuis te laten, voorkom ik zo'n situatie. De anderen hebben geen behoefte om in de vuurlinie te posteren - als ze zien dat ik mij over 'hun' kleintje ontferm bij het kruisen van een andere viervoeter.
04/02/2017 - dag 87 : We zijn een maand verder. Hebben niet stil gezeten ;-) Janice ging twee keer naar de dierenarts om in orde te zijn wat vaccinaties betreft. Ze bleef in onze roedel tot vrijdag 20/01 en had het reuze naar d'r zin met onze vijf 'grote' dames. Tuurlijk zijn Luc en ik mensen die er alles voor gaan doen opdat dit kleintje de vereiste aandacht en belangrijke socialisatie krijgt die nodig is op die zo cruciale leeftijd.
Drie generaties bij elkaar.
Gun-Gun zorgde door loops te worden echter voor de transfer van pupselfruts. Ik had een verre trip te doen naar het buitenland opdat Gun-Gun met haar partner zou kunnen zijn. Dus PowPow kon niet mee. Vandaar dat ons blauwtje sindsdien in Varsenare logeert. Bij een gezin die eigenaars zijn van een Monkey (Mirco) en die zich heel enthousiast kandidaat stelden om als opvanggezin te fungeren voor enkele ;-) dagen. Omdat iedereen zich met deze nieuwe situatie kon verzoenen, werd beslist om haar daar te laten. Ook na onze terugkeer. Twee grote mensen, twee kleinere mensen, één flatcoatreu supergelukkig. Ik krijg hierdoor de ademruimte om te recupereren na de inspanningen rond een nestgebeuren en na een reisje van om en bij de 1400 km. Dus ook ik blij dat ze nog bij hen mag blijven.
PowPow met Britt en Mirco
Pow-Pow gaat mee Britt van school ophalen.
04/01/2017 - dag 56 : De aandachtige lezer kon opmerken dat er al vijf PowPows naar hun nieuwe thuis vertrokken en weet dat ze met zes zijn om het PowPow-nest te maken. PowPow the one with the cop of Perfect Promise blijft namelijk nog tot ver in februari bij ons. Zij gaat bij Jolanda en Eddie wonen in Nederland. Wettelijk mag een pup pas de grens over drie weken na de rabiësenting en deze kan pas ingespoten worden op een leeftijd van 12 weken.
03/01/2017 - dag 55 : Senna, is dat ook geen autocoureur geweest ? ;-) 'Lief klein dapper spitfiremeisje, jij hebt alvast een roepnaam die helemaal in je kraam past qua levendigheid, alertheid en snelheid. Ook jouw eigenaars hadden lang voor ze wisten wie hun hondje ging worden, jouw naam gekozen. Toeval ? Want toen was niets beslist over wie naar wie zou gaan ... Marianne viel bij het eerste bezoek compleet voor jou. Cris keek en zag dat het goed was. Chansaartje ;-) Je palmt dan ook met je kleinste postuur en onschuldig kopje iedereen gelijk in. Maar je bent jedoch ;-) een pittige madam. Niet te onderschatten laatstgeborene dochter van mijn Calienemiene. Ik hou van jouw kaliber. Bij je geboorte kreeg je van mij PowPow I'm a bitch after all als officiële naam mee. Nog eens toeval ? What's in a name ;-) Je werd opgehaald op de 24e verjaardag van zoon Dieter. Een mooier verjaardagscadeau kan ik mij niet echt voorstellen. Jouw oma werd geboren op mijn verjaardag 9 jaar geleden so I know the feeling. So long little girl 
'
02/01/2017 - dag 54 : De dagen volgen elkaar op en nummer vier is aan vertrekken toe ... Barbara en Bart ... Ik dank jullie om Nellie in huis te nemen en om haar te omringen met alle liefde die jullie bezitten. En dat is er oneindig veel. 'Nellie, oranje PowPow, op papier blijf je mijn flatcoatje maar in de praktijk ben je helemaal van hen. Dat is omdat we samen heel erg graag uitkijken naar eventuele nakomelingen van jou. Zie het als dat je dubbel zoveel mensen gaat hebben die megaveel om je geven ;-) Ik had je graag gehouden hoor want je bent een keilief meisje maar ik gun het jou tegelijk zo om bij Barbara en Bart te wonen. Heb er alle vertrouwen in dat je in een warm nest opgroeien zal. Leef jij maar jouw onbekommerd leventje en we zien wel wat de toekomst in petto heeft. Stilletjes hoop ik om over een drietal jaren kleintjes van jou te mogen zien geboren worden. En dan hou ik voor mezelf een dochter van je potverdorie ;-)'
01/01/2017 - dag 53 : Oud naar nieuw verliep vlekkenloos voor de overblijvende vier girlies. Het geknal viel heel goed mee, hebben ze amper iets van meegekregen. De eerste PowPow meid die het nest verliet, brachten we zelf weg op uitnodiging van het gezin. Stephanie en Birger wonen op Sint-Andries. Dus op een dag als vandaag geen verkeersdrukte om erheen te rijden. 'Jackson, tof om jou uitgeleide te doen en om jou binnen te zien stappen in de toen voor jou onbekende plaats. Geen schroom, meteen enthousiast rondhuppelen met Olivier en Pauline, alsof je daar al weken het mooi weer speelt ! Knoddig hoor. Jouw baasjes hadden oorspronkelijk liever een leverkleurig hondje gehad maar tussen ons gezegd en gezwegen, jouw zwarte vacht past perfect bij het interieur van je nieuwe thuis ;-) Voor jouw naam had ik geen internet van doen. Prachtige pittige naam voor een meisje. Mijn mening. Het is Olivier die er opkwam omdat zijn papa een fan is van de Michael. Jackson, de persoon naar wie je genoemd bent, had vele fans. Overtuigd dat jij dat ook zal hebben ;-)
31/12/2016 - dag 52 : Internet is ongelofelijk nuttig. Zorgt niet alleen voor info over rallyrijders maar ook over champagne ;-) Palmyre - brut nature. 70% Meunier, 30% Chardonnay. A lively, pure and frank symphony, as Palmyre, Michel LORIOT'S great grandmother, was. Its Meunier and Chardonnay contents match richness and roundness on fruits aromas. A cuvée to be tasted with oysters, smoked salmon, shellfish or sushi. 'Cynthia had het mij gelijk meegegeven dat de pup die bij hen zou komen te wonen Palmyre zou heten. Ongeacht het geslacht. Reu of teef was hen om het even. Jouw karakter was het allerbelangrijkste. Het nieuws dat er naast die twee stoere zonen, Cedric en Thibault, nog wat meer testosteron in huis zou komen, werd gevierd met, hoe kan het anders, een fles Palmyre. Ieder jaar gaat jouw gezin een weekend naar de Champagne en dan hoort een voorraad Palmyre opslaan daar logischerwijze bij. De echo die bevestigde dat jij met je broer en zusjes op komst was, vond plaats in oktober ;-) Palmyre, megafijn geel knulletje van mij, ik hoop dat jouw leven heel sprankelend mag zijn bij Cynthia, Jan en hun kiddo's ! Aan liefde zul je hoe dan ook niet tekortkomen.
30/12/2016 - dag 51 : Luc is er 50 vandaag en deze mijlpaal wordt een beetje gevierd ! Maar om even terug te komen op de PowPow die gisteren zijn thuishaven verliet. Voor altijd ons lichtblauw PowPowtje maar hij zal verder luisteren naar de naam Tanak. Naar Ott Tänak, een Estste rallyrijder. Tänak komt in 2016 uit voor DMACK World Rally Team, achter het stuur van een Fiesta RS WRC. Dat laatste heb ik van internet ;-) 'Tanak, jij bent hier altijd een ontzettend braaf, vriendelijk en gemakkelijk mannetje geweest. Jouw naam ... omdat je 'oudste' baas iets ;-) met auto's heeft. Erg leuk bedacht, vind ik. Naast het feit dat je bij heel fijne mensen mag wonen, heb je daarbovenop het geluk dat Jacko als jouw grote bondgenoot zal dienen. Jacko is net als jij een Flatcoated Retriever. Wees lief voor hem want hij heeft al 9 jaren van wijsheid verworven. Leer van hem opdat Hilde, Chris en zoon Mick aan jou een net zo'n trouwe kameraad mogen hebben. Iets zegt me dat dit jou lukken gaat ;-)'
29/12/2016 - dag 50 : Toch gelukt om ze alle zes nog eens samen in één beeldopname te krijgen. En allen in zithouding ;-) Dit is de allerallerlaatste foto van het complete nest. Vandaag ging er eentje naar zijn definitieve thuis. Morgenochtend de tweede. Een beetje eerder dan dat we ze normaal laten vertrekken maar dat heeft te maken met de specifieke periode van het jaar. Ik had als voorwaarde voor ophaal van de PowPowtjes of ruim voor die laatste dag van het jaar of erna maar niet de dag zelf en ook niet ervoor als ze een spetterend feest met veel mensen gepland hadden. Acclimatisatie aan nieuwe plek in een rustig gebeuren. Het hectische die oudjaar eventueel met zich meebrengt, moet aan elke pup voorbijgaan. Ook hier steken buren vuurwerk aan maar dit is hun geboorteplek, hun biotoop waar ze zich opperbest voelen. Luc en ik blijven vanzelfsprekend thuis. We hebben de vier overige op een goede manier het nieuwe jaar in te leiden. Het wordt trouwens tijd dat ze uitvliegen gaan ;-)
Hun gewichten gisteren op zeven weken leeftijd was in volgorde van geboorte : 5250 g, 5350 g, 5240 g, 4510 g, 5040 g en 3830 g.
28/12/2016 - dag 49 : Omdat je niet van zes PowPowspups van zeven weken jong kan verlangen dat ze netjes op hun poep naast mama en papa zullen poseren, vroegen we het heel beleefd aan twee van hun halfzusjes. Die best ook nog piepjong zijn om dat al zo flink te kunnen. Na de puppytest kwamen Sterre en Wonka langs. Zo konden Maaike en Isabel twee van de Pleasertjes nog een keertje terugzien. En mocht Sky met twee van zijn hele lieve dochters kennis maken. Drukke dag dus. En een huis vol ;-) Puppietjes deden hun stinkende best. Alle zes doorstonden prima de test. Blije vrolijke open karakterhondjes. Het mocht dan koud zijn, mijn hart had het warm. Leuk nestje maar dat wist ik stiekem al lang ;-)
Please Laugh in Purple Rain - Sterre, papa Sky, mama Danske en Please Put heaven in my heart - Wonka
27/12/2016 - dag 48 : 'Nog ... nachten slapen en dan komt ons PowPowpupje naar huis.' In zes gezinnen is het van dat. Wedden ;-) ? Het wordt heel erg concreet en de grote dag komt heel erg dichtbij. Ben heel erg blij voor ieder van hen. Ik heb niet echt een heel erge voorkeur voor een bepaalde PowPow. De twee reuen zijn om ter liefst en hebben beiden een heel open karakter. Misschien is het geeltje - waarvan deze Kerstfoto's van Elke - iets rustiger van aard. Maar dan nog. Het zijn twee knuffelkonten ten top. De meiden hebben elk dat tikkeltje verschil maar het is net dat die ze apart maakt. Waardoor ik op alle vier heel erg verliefd ben. The story of my life, zoveel hondjes om van te houden ;-)
PowPow every dog has its day of Perfect Promise. Reu geel staat nu al voor zijn naam toch ;-)
26/12/2016 - dag 47 : Last Christmas ... Hoe 'devastating' dat er in hetzelfde jaar vier grote artiesten uit de muziekwereld doodgingen ... Mooie herinneringen zijn aan vele liedjes van hen alle vier gelinkt ... Zo moet 'Careless Whisper' zowat mijn eerste 'belangrijke' slow geweest zijn ... En 'Last Christmas' ... Ik hoor het 'mijn kaboutertjes' nog, speciaal voor mij, hun lieve scoutsleidster ;-), zingen ... George Michael ... ik mocht veel liefde voelen dankzij zijn liedjes ...
PowPow I'm a bitch after all of Perfect Promise/ Pup lichtgroen/ By Elke Braet
25/12/2016 - dag 46 : Vrede op aarde voor iedereen. Als mensen wat meer op honden zouden lijken, zou de wereld er een pak mooier uitzien ...
24/12/2016 - dag 45 : De PowPowuitstap van gisteren. Was een heerlijke belevenis. Voor klein en groot ;-)
PowPow I shot the sheriff of Perfect Promise
23/12/2016 - dag 44 : Als intermezzo de gewichten van week zes. De kleinsten groeien het hardst. Zo is reu geel vandaag de dag zo'n 15 maal groter dan toen hij geboren werd. Waanzinnig toch ;-)
De PowPows gingen deze namiddag op stap. Uit gaan waaien op het strand van Heist. Beeldmateriaal ? Weet niet of er iets bruikbaar tussen zal zitten. Mijn belangrijkste punt was hoofdzakelijk dat ze het allen leuk hadden. En dan zijn zes pups om op te letten wel genoeg ;-) Ze hebben 1 hond ontmoet die heel lief deed maar ze waren toch op hun hoede voor het grote dier. 't Was geen zwarte ;-) Schattig was het wel om ze achter mij aan te zien stappen. Onbevangen en met dolle pret. Ik moet er wel bij vertellen dat ze de ganse autorit - zowel op de heen- als op de terugreis - gretig als achtergrondkoor hebben meegezongen met de Kerstliedjes op JoeFM ...
22/12/2016 - dag 43 : Mijn pc is op zijn einde. Het duurt een eeuwigheid om de foto's van Elke op te laden. Ik ben absoluut geen expert op computervlak en het ergert me mateloos. Dit is pup vier. Hopelijk redt hij het tot nummer zes. En nog een tikkeltje langer om dit dagboek correct te kunnen afsluiten ;-) Hoop doet leven zoals gezegd wordt. PowPow I shot the sheriff in kerstsfeer. Een keilieve zoon van Câline. Ook zijn broertje is ontzettend vriendelijk in omgang. Eigenlijk zijn ze alle zes heel fijn. Luc vindt een nest van 6 za-lig. Toegegeven, ik ook. Ze zorgen samen voor evenveel vermoeidheid daar niet van maar er is minder 'zorg' aan dan aan pakweg een nest van 10. Gisteren was Frederik, onze dierenarts, hier. Eén voor één werden ze medisch gecheckt, voorzien van hun eerste enting en gechipt. Kranige kleintjes. Ook drie van de grote honden hadden een vaccinatie en een kennelhoestpreventie tegoed. Onze namiddag werd goed besteed ;-)
21/12/2016 - dag 42 : Ook voor haar is flikflakken over de omheining kinderspel geworden. 'Haar' is PowPow the gun still rattles. De meid met de, jawel, oranje vegen op d'r poep.
20/12/2016 - dag 41 : PowPow the One with the Cop, teefje donkerblauw. Zij is het die als eerste kon uitbreken. Zaterdagavond lukte het eindelijk één van de PowPows om over het hekken te klauteren. Nu ze doorheeft hoe het kan, gaat het deurtje noodgedwongen toe ;-)
19/12/2016 - dag 40 : Jullie zullen het geweten hebben dat het over een kleine week Kerst is ... Ze zijn gewoon te machtig mooi om niet in dit dagboek in het daglicht te staan. PowPow First I take Manhattan oftewel ons roos PowPowtje. In Kerstsfeer. Elke, amateurfotografe én autodidact. Ik vind mijn pupjes altijd knappe meisjes en jongens en als zij langs is geweest des te meer ;-)
18/12/2016 - dag 39 : 'What difference does it make ?' Opgegroeid met de muziek uit de jaren '80. Zoals die van The Smiths. Keigoed. Net als Elke Braet. Een paar van haar kleine kunstwerkjes. Zelfde pupjes, zelfde huis, andere lens met aangepast apparatuur en vooral andere fotografe ;-) Huh difference ;-) ?
17/12/2016 - dag 38 : Gisteren kwam Elke langs om de PowPows in beeld te nemen. We hebben gezwoegd. Voor het eerst geen aktiefoto's maar portretjes. Een uitdaging voor Elke ;-) Met Kerst als uitgangspunt en zo eenvoudig mogelijk. Ben benieuwd wat het geven zal. Haar foto's volgen. Deze reeks hier is van mij getrokken. De PowPow-engeltjes ;-) Puur natuur.
16/12/2016 - dag 37 : Een kleine 20 kilogram flatcoatpuppyvlees in de kuip ;-)
15/12/2016 - dag 36 : Het is niet evident om meerdere pups tegelijk goed in beeld te hebben. Toch niet in wakkere toestand ;-) Ze worden stoutmoediger en ik kan dat enkel toejuichen. Af en toe zet er één het keeltje open, teken dat hij of zij naar buiten wil voor een plas. We zijn ze dan ook aan het leren om van binnen naar buiten te crossen en om daar pas hun poep naar beneden te drukken. Lukt al redelijk. Dit is naar mijn idee de moeilijkste week van alle acht. Op vlak van properheid dan. Maar het komt goed ;-)
Interessante website www.hondenlot.nl waarbij de artikels 'een pup is toch een onbeschreven blad ?' en 'socialiseren of traumatiseren' voor de versgebakken nieuwe OPP-eigenaars nuttig om te lezen zijn. Ik kan het jullie maar meegeven ...
Tot op vandaag ging er geen enkele PowPow overstag. Hekje staat nog steeds wagenwijd open ;-)
14/12/2016 - dag 35 : Ze hebben elk hun respektievelijke kleur op de poep of in de nek maar zelfs zonder dit 'brandmerk' weet ik al lang wie wie is. Ik kan 'mijn' pupjes naarmate ze 'ouder' worden altijd van elkaar onderscheiden. En bij dit nest is het supergemakkelijk om ze individueel te herkennen. Eén van de voordelen van een sixpack. Allen broers en zussen maar toch elk typisch zichzelf ;-) Of dit nu in uiterlijk of in hun doen en laten is. Maaike en Isabel, de eigenaars van papa Sky, komen 28/12 op bezoek. Wat heerlijk ! Maaike zal hen ook testen op hun gedrag en/of karaktertjes. Wat heerlijk(er) ! Benieuwd naar de onderlinge verschillen die we dan te zien zullen krijgen. Altijd een heel spannende dag !
Deze nestnaam is zo'n dankbaar gegeven ;-)
13/12/2016 - dag 34 : Nee, geen mooie foto maar wel een foto spontaan door Luc genomen met zijn gsm. Dat alleen al is fantastisch. Luc krijgt af en toe in eigen tempo privéles in hoe te werken met I-pad en smartphone. Jef, vrijwilliger en schooldirecteur op pensioen, ontfermt zich hierover. Prachtig dat deze mens een stukje van zijn tijd aan Luc spendeert en hem onbaatzuchtig wegwijs maakt. Geduldig info herhalen, herhalen, herhalen. Of nog maar een keer het leven zoals het is ...
Flatcoatliefde is onbetaalbaar !
12/12/2016 - dag 33 : En de PowPow-jongens hoeven logischerwijze niet onder te doen voor de meiden. Ze zijn nog op de leeftijd waarop jongens het liefst met jongens spelen. Boys onder elkaar, zoveel stoerder ;-)
11/12/2016 - dag 32 : Wanneer de PowPowgirls niet slapen ... het leven zoals het zich werkelijk ;-) afspeelt.
10/12/2016 - dag 31 : 'Als we buiten zijn geweest en we moeten terug binnen, dan, ja dan willen we terug naar buiten.' Toch is het nog geen enkele PowPow gelukt om erover te klauteren. Of ze zijn niet slim of ze zijn zodanig braaf ;-) Ik vind het alvast gemakkelijk dat het poortje alsnog open kan blijven. Zal echter niet lang meer duren. En ik weet ook wie het eerst in onze living zal rondwandelen. PowPow I'm a bitch after all. Ongetwijfeld zal zij het het snelst door hebben wat ze moet doen om aan de andere kant van de ren te belanden.
'Mijn pootjes zijn nog vuil. Het excuus om een beetje langer buiten te blijven ?'
09/12/2016 - dag 30 : Leuk om de PowPows stap voor stap nieuwe uitdagingen te zien nemen. En om hen hierin te mogen begeleiden.
Die surrogaatmoeders ook ... Zo misleidend ;-)
08/12/2016 - dag 29 : Ze zijn ondertussen al een week aan het KVV'en. En aan hun gewichten te zien, kunnen ze dus veel op ;-) Waanzinnig ook hoe proper ze zijn. Iedere pipi en kaka wordt plichtsbewust op het krantengedeelte in de puppyren gedropt. Ik zou bij wijze van spreken hun matjes en dekentjes niet hoeven te verversen. Als er eentje wakker wordt, stapt het doelgericht eerst naar de krantenafdeling. Knappe PowPowtjes. Deze morgen voor het eerst 5 minuten buiten geweest. Luc hield hen nauwlettend in de gaten. En zij bleven veilig in zijn buurt. Het nieuwe aan iets vertrouwds koppelen. Positieve ervaring bij voor dit jong geweld.
07/12/2016 - dag 28 : En hij bracht wat lekkers mee ;-)
06/12/2016 - dag 27 : Hij kwam-hij kwam-die-lieve-goede-Sint !
05/12/2016 - dag 26 : Na een gans weekend open huis gehouden te hebben voor alle toekomstige puppyeigenaars is het aan Sinterklaas om de PowPows te eren met een bezoek. Ze zijn er alleszins alle zes klaar voor.
04/12/2016 - dag 25 : Ze maken er die eerste maaltijden ALTIJD een knoeiboel van maar ik zou het niet willen missen ;-)
Dit is dan 'In slaap vallen waar men staat'. Zooooooooooooooooooo lief.
03/12/2016 - dag 24 : De werpkist staat terug opgeborgen. Uitbreiding van het PowPow-territorium. Niets moeite mee. Ze liggen er even knus bij als in de veel kleinere ruimte. Gek hoe gemakkelijk ze met deze verandering omgaan. Als ze wakker zijn, gaan ze op verkenning. Stappen ze al parmantig rond. Ontdekken ze dat ze met elkaar kunnen spelen. Dat ze elkaar kunnen plagen. Dat ze een stem hebben. Ze zijn om ter schattigst en om ter pittigst tegelijk. PowPowtjes ... ze kregen de perfecte naam mee ;-)
Hebben ze plaats zat, gingen ze met zijn allen gezellig in de bench liggen.
02/12/2016 - dag 23 : Het is zover ! Het puppybezoek en het daaraan gekoppeld puppyknuffelen en -snuiven gaat van start ! In volgorde van geboorte heten ze jullie meer dan welkom.
Het allernieuwste en tevens tweede boek van Pascale Pérard is uit. Of hoe je je Flatcoat - den Alfred voor intimici - kan inzetten om er promotie voor te maken. Hij vindt het alvast een roman om van te smullen ;-) Een dikke duim en poot van ons.
En ook vandaag : Proficiat Numbertjes (kiddo's van Danske en Flynn) met jullie tweede verjaardag !
01/12/2016 - dag 22 : Weegtabel van de voorbije week. Deze morgen kwamen daar nog wat grammen bij. Waardoor 5 van de 6 hun geboortegewicht X 5 zijn. Enkel onze oranje PowPow let wat op d'r lijn.
30/11/2016 - dag 21 : Nog even aan de melk. Morgen schakelen we geleidelijk over op vers voer. De stap van papfles zuigen naar zelf voedsel knabbelen, maakte ik iets makkelijker door hen het witte goedje zelfstandig te laten slurpen. Lukte feilloos. Neus volgen en de rest gebeurde automatisch. Drie weken oud en o zo slim al. Ze kunnen vanzelfsprekend en hoofdzakelijk nog steeds bij mama terecht wanneer er een hongertje opkomt. Ook al wordt het drummen ;-)
5 hoofdjes tegelijk. Uitdaging om ze er alle zes op te krijgen ;-)
29/11/2016 - dag 20 : Blauw vermoeden dat er enkele deze laatste dagen aan het aftellen zijn. Puppybezoeken komen er namelijk aan ;-) Dit weekend ziet sowieso elke PowPow zijn toekomstige baasjes want ieder gezin komt langs. Tijd is relatief. Voor mij zijn die drie weken voorbij gevlogen. Voor hen ligt dat waarschijnlijk een beetje anders ;-) Aandoenlijk om te beleven hoe elk reageren zal op dé ontmoeting met de pupjes. Enerzijds zijn dat drukke momenten, ons weekend zit overladen vol ;-) maar anderzijds is het één en al good vibes. Dat is gewoon zo. De PowPow-kids zullen alleen maar voor blije gezichten zorgen. En daar mogen wij van mee genieten.
28/11/2016 - dag 19 : Gisteren de Hekkensluiter in Son en Breugel. De allerlaatste working test van het jaar in Nederland. Ingeschreven met Noodles in de Startersklasse. Ik had ook Gun-Gun mee om het voor het thuisfront wat makkelijker te maken. En impulsief als ik kan zijn, deze ochtend, toen Helen Zimmermann ipv als deelnemer te kunnen aantreden de taak van een ziek geworden keurmeester op zich nam, de vraag gesteld of ik met Gun-Gun niet in haar plaats in Open klasse mocht deelnemen. Even checken en ja. Och wat vond ik het spannend. Loopvolgorde van de proeven was voor Noodles 1-2-3-4-5-6 en voor Gun-Gun 6-1-2-3-4-5. Begonnen met Gun-Gun bij proef 6. Dan naar proef 1 gestapt. Als laatste van de Starters Noodles doen werken. En als eerste aan de beurt met Gun-Gun bij de Open op dezelfde locatie er meteen achter. Zo alle volgende proeven doorlopen. Had mezelf dus telkens geestelijk helemaal om te switchen naar handling van mijn honden toe. Een extra uitdaging ;-) Ik en Gun-Gun zijn vijf proeven lang overeind gebleven. 82/100. Jammer dat er zes proeven waren ;-) In België zouden we dat nooit voorhebben ;-) Die laatste proef bij Helen was iets teveel van 't goeie ... Maar mijn beginnend Novice hondje behaalde toch haar diploma in de Open - hoogste - klasse. 86/120. Ik mag dus eigenlijk tevreden wezen met het resultaat van Gun-Gun voor haar eerste deelname in die categorie. Noodles zette haar beste vier pootjes voor. Alle zes proeven ;-) 112/120 en de 3e plaats. Eén punt verschil met de nummer 1. Zelfde score als de nr 2 maar is een iets jongere hond. In Nederland wordt dan de jongste hond eerst geplaatst. Mooie en pittige - ik wist gelijk dat ik met Gun-Gun in Open klasse stond - proeven, gezellige sfeer, leuke locaties, toffe keurmeesters, prima organisatie. Kortweg een super geslaagde dag.
De puntenlijst van de Noviceklasse heb ik er tussenuit gelaten.
De hele dag niet bij de pupjes geweest. Bij thuiskomst vond ik ze ineens zoooooveeeeel gegroeid ! Zie hieronder enkele foto's als bewijs ;-) Snoesjes zijn het.
27/11/2016 - dag 18 : Stilaan beginnen hun hoofdjes op die van een Flatcoated Retriever te trekken.
26/11/2016 - dag 17 : Donderdag moesten ze eraan geloven. Ontworming. Ik ga niet beweren dat er geen tegenkanting kwam. De kaken werden heel ferm op elkaar gezet. Geen melk ? Dan gaat mondje niet open ! Ik heb de zes indiviuele battles gewonnen. In hun overgave kon ik zien dat hun tanden aan het doorkomen zijn. Over twee weken (tijdstip voor de volgende ontworming) zullen ze al leren kauwen en slikken hebben en wordt het een makkie. Die moed geef ik mezelf ;-)
Ik geef het de toekomstige eigenaars nu al mee : Mochten ze in de toekomst de indruk geven dat ze jou als baas niet gehoord hebben wanneer je hen riep, het ligt niet aan hun gehoorzintuig. Ik bevestig dat ze sinds vandaag alle zes reageren op geluid.
25/11/2016 - dag 16 : Eergisteren maakte Noodles voor het eerst kennis met het fenomeen 'jacht'. Ze mocht de hele dag mee. Op post naast Gun-Gun. Heb haar bitter weinig laten doen. Steady zijn dat is wat ik van haar verlangde. Toch kreeg ook zij de kans om een paar runners te achtervolgen en te apporteren. Dit deed ze gedetermineerd en enthousiast. Ik denk dat ik in de toekomst nog mooie jachtdagen zal beleven met die twee.
Geduldig wachten tot de drift begint. Er valt een vogel rechts, gemarkeerd. Er valt een vogel links, gemarkeerd.
Pow Pow ! I saw the bird go down. Hoe klein ze nog zijn ;-) Te bedenken dat een jachthond zo'n fazanten in zijn bek draagt.
Het was geweldig schattig om hen hun neus te zien gebruiken ;-)
24/11/2016 - dag 15 : De PowPows stellen het fantastisch onder de goede zorgen van hun mama. Ze zijn allen in twee weken tijd verdriedubbeld in volume. Ik vind ze helemaal niet klein meer ;-) Ze hebben hun oogjes al open en beginnen te snappen waarom ze poten onder hun kontjes hangen hebben. Câlines wonde begint er ook beter uit te zien. Wordt eindelijk wat kleiner. Ze lijkt er niet veel last meer van te ondervinden. Gelukkig maar. Want ook al zijn ze 'slechts' met zes, samen zorgen ze ervoor dat er nog altijd 60 nageltjes aan haar buik kunnen krabben.
Kleine anekdote : Voor het eerst mocht Câline weer mee naar de zee ;-) Het was bar koud door de vele wind. Maar de vijf vonden het plezant wandelen. Câline, zoals altijd, in mijn kielzog. Bailey rent wat voor en de drie andere wedijveren om een bal. We dwarsen een koppel met een peuter op de arm. Bailey zal het nooit afleren. Ze wil hen gaan charmeren. Wat haar lukt want peuter wordt op de grond gezet en Bailey mag kleintje een grote lik geven. De andere vier maken van de situatie gebruik en gaan er ook op af. Peuter kirt boven de wind uit om het gedans van onze vijf. Het waait te hard om lang te blijven keuvelen met elkaar. Na een hartelijk woordje zetten we elk onze weg verder. 40 m van elkaar verwijderd, waait er een propje papier uit de handen van de man en ik zie hem een poging doen om er achterna te hollen. Gun-Gun merkt het ook op. Rennen achter deze kleinood denkt ze. Gun-Gun kan hard rennen en ze heeft hard moeten rennen ook. Maar ze krijgt het te pakken en brengt het heel lief terug naar de man. Hij lacht breed naar ons en zijn duim gaat de lucht in. Als dit gezin ooit voor een hond opteert, kiest het misschien voor een Flatcoat ;-)
De PowPows hebben BFR's in de familie ;-) Een daverend applaus en een diepe buiging zijn nu wel op hun plaats.
Zeppos is hun halfbroer. Eerste zoon van Câline. Hij verjoeg samen met huisgenoot Dasha de dieven en staat met zijn kop in de krant. Altijd geweten dat hij een mooie kop had ;-)
Katrien en Eager zijn een onafscheidelijk duo. Eager is een broer van Câline. Bij deze een PowPow-nonkel. Yihaa ;-) Mag ik jullie uitnodigen om de filmpjes te bekijken ? En als jullie één goed doel kiezen om geld aan over te maken, laat dat dan vzw Canisha zijn. Ze kunnen alle steun gebruiken ! En tegelijk de link naar de amazing adventures van Lagun. Als hij, halfbroer van Câline, met zijn dolle fratsen, zo leuk verwoord door Veerle, jullie niet over de streep kan trekken om het belang van een hulphond in te zien, dan weet ik het niet meer. Iedereen zorgt voor iedereen, weet je wel ...
23/11/2016 - dag 14 : Ze mag dan de jongste zijn. Ze mag dan de kleinste zijn. Ze mag dan de braafste zijn - dat laatste is niet per definitie correct - ze zal niet met zich laten sollen. Haar naam zegt genoeg. Ik hoef er niet meer woorden aan vuil te maken ;-)
Cos I'm only a bitch after all, I'm only a bitch after all
Don't put your blame on me, don't put the blame on me
22/11/2016 - dag 13 : 'Every dog has its day'. De tagline uit Reservoir Dogs, Quentin Tarantino's debuutfilm. De link met PowPow hoef ik niet uit te leggen zeker ;-) Maar ik vind vooral de betekenis van deze zegswijze leuk. 'Every dog has its day' of 'Every dog has his day' wil eigenlijk aanduiden dat iedereen ooit wel een kans tot roem krijgt. Iedereen is gedurende een bepaalde periode in zijn leven succesvol. Elk kent zijn moment van glorie. Vb. You may become famous someday. Every dog has its day. Dat is wat ik wil geloven voor onze gele reu. Op naar heel veel glansrijke liefdevolle dagen voor hem en alle andere PowPowtjes. Daar ik aan elke pup een lied koppelde, als toemaatje een crazy mengeling van punkrock en Ierse folk. Een zalig nummer.
Flogging Molly - Every Dog has its Day
Cause Every Dog Has Its Day
Like every woman, she gets her own way ;-)
And if there's a ship that sails tonight
I'll captain that too, just to be there with you
21/11/2016 - dag 12 : Voor mij één van de gaafste liedjes van 2016. Komt het dus supergoed uit dat het gemakkelijk te combineren viel met de naam van een PowPow ;-) Of hoe simpel het kan zijn om een samensmelting van twee leuke items te maken. Met 'PowPow the gun still rattles of Perfect Promise' als eerste goedgekeurde naam ben ik gaan verder fantaseren. Zuiver op naam draagt zij - ik geef het toe - mijn voorkeur. Tuurlijk zullen we zoiets futiel als een naam niet laten meespelen in de uiteindelijke keuze wie naar wie gaat. Of toch ;-) Hoe dan ook oranje PowPow maakt één kans op vier om het leven van Barbara en Bart kleurrijker te gaan maken ;-)
20/11/2016 - dag 11 : Friends was een Amerikaanse televisieserie gemaakt door David Crane en Marta Kauffman, oorspronkelijk uitgezonden door NBC en geproduceerd door Warner Bros. Television en Bright/Kauffman/Crane Productions. In de Verenigde Staten kwam de eerste aflevering, "The One Where Monica Gets A Roommate", beter bekend als "The One Where It All Began", op 22 september 1994 op de televisie. De laatste aflevering, "The Last One", werd in de Verenigde Staten op 6 mei 2004 uitgezonden.
De serie draait om een groep van zes vrienden: Rachel Green (Jennifer Aniston), Ross Geller (David Schwimmer), Monica Geller (Courteney Cox), Chandler Bing (Matthew Perry), Joey Tribbiani (Matt Leblanc) en Phoebe Buffay (Lisa Kudrow). De zes twintigers wonen en werken in Manhattan, New York. Als het verhaal begint, heeft Rachel net haar verloofde Barry voor het altaar achtergelaten en is ze samen gaan wonen met haar beste vriendin uit haar kindertijd, Monica. Het tweetal woont in een appartement tegenover dat van Chandler en Joey en ze trekken veel op met Monica's broer, Ross - die recent gescheiden is van zijn lesbische echtgenote. Daarnaast is er Phoebe, Monica's ex-huisgenote. Het verhaal speelt zich af in verschillende appartementen. Vooral in dat van Monica wordt veel beleefd, maar ook in dat van Ross en dat van Chandler en Joey. Daarnaast brengen ze ook veel tijd door in het koffiehuis om de hoek van hun appartementen, 'Central Perk'.
Deze info geleend van Wikipedia voor iedereen die de serie niet zou kennen. Dat kunnen alleen maar héél jonge persoontjes zijn ;-) Ik vond de inspiratie voor de officiële naam van teefje donkerblauw doordat Jolanda en Eddie straks eigenaar worden van een PowPow-meisje. Btw Jolanda, ik zette express alle personages alsook hun artiestennamen - alsof jij ze niet kent - netjes op rij ;-) Jolanda en Eddie hadden eerder een Joey en een Phoebe. Hebben nog steeds een Rachel en een Ross. Ross is overigens bij ons geboren als Loverboy of Perfect Promise. Zwarte flatcoat Phoebe is een tijdje geleden op een heel respectabele leeftijd ingeslapen. Eén van de vier PowPowgirls - niet per se deze donkerblauwe - krijgt over enkele weken haar eigen plek in Jolanda's en Eddies hart. Ik ben blij dat Câline voor een waardige opvolgster van Phoebe mag zorgen.
Alle afleveringen van 'F.R.I.E.N.D.S' hebben hun eigen titel. En typisch ; ze beginnen allen steevast met 'The one ...' Zo heet aflevering 113 'The One with the Cop'. Kon ik niet laten liggen hé ;-) POWPOW ! Deze knipoog omdat hondenvrienden zijn wie ze zijn. Waarvoor dank.
I'll be there for you (when the rains starts to pour) I'll be there for you (like I've been there before) I'll be there for you ('cause you're there for me too)
The Rembrandts - ll be there for you
19/11/2016 - dag 10 : Bij een paar pups beginnen de oogjes open te gaan. Reu lichtblauw houdt zijn kijkers nog even dicht. Misschien omdat hij de deputy vreest. Met een naam als 'PowPow I shot the sheriff of Perfect Promise' kan hij inderdaad beter op zijn tellen passen ;-)
Eric Clapton - I shot the sheriff (ik weet heus wel dat Bob Marley voor het originele zorgde maar ik verkies Claptons versie)
18/11/2016 - dag 9 : Ik had veel naar mijn goesting namen in het hoofd. Teveel bleek eenmaal de RX ;-) Schrappen maar. En toen ... overleed Leonard Cohen. Vond dat ik daar iets mee moest doen. Te belangrijk man met een te fantastisch repertoire. Zo heb ik op mijn initieel blad nog een mogelijkheid doorgestreept en is ons eerstgeborene (die altijd de roze kleur krijgt) aan haar naam gekomen. Machtig lied. Gans Manhattan wordt misschien wat veel maar inpalmen zal ze ;-)
Cohens uitleg over de betekenis van 'First we take Manhattan' in een interview : "I think it means exactly what it says. It is a terrorist song. I think it's a response to terrorism. There's something about terrorism that I've always admired. The fact that there are no alibis or no compromises. That position is always very attractive. I don't like it when it's manifested on the physical plane – I don't really enjoy the terrorist activities – but Psychic Terrorism. I remember there was a great poem by Irving Layton that I once read, I'll give you a paraphrase of it. It was 'well, you guys blow up an occasional airline and kill a few children here and there', he says. 'But our terrorists, Jesus, Freud, Marx, Einstein. The whole world is still quaking.'"
Leonard Cohen - First we take Manhattan
17/11/2016 - dag 8 : Ik geef het altijd 10 dagen opdat de pups in gewicht verdubbelen zouden. Had geen puppymelk staan. Gezien ze met zes gingen zijn. Mama kon zo'n aantal perfect aan. Maar dat was buiten Câlines melkklierontsteking gerekend. Pupjes kwamen goed bij. Tot aan het weekend. Zondag was een moeilijke dag voor Câline. En bijgevolg voor haar pupjes. Ze mochten zuigen daar niet van. Câline heeft zich aardig van haar taak gekweten. Toch kregen ze niet genoeg binnen. Maandagochtend direct met de papfles begonnen. Had ik liever op zondag mee kunnen starten maar goed. Het is nu niet anders. Geen ramp gebeurd. Maar het zal mij niet meer overkomen dat ik niks melk in huis heb ! De eerste keer dat ik hierin laks was en zie ;-) Ondertussen zijn de 2 lichtste 'with a little help of a friend' - ik dus - al na een week verdubbeld in gewicht. De twee oudsten van de clan zullen vanavond ook twee keer zo groot zijn als bij hun geboorte. Conclusie : ze doen het uitstekend.
16/11/2016 - dag 7 : We zijn al een week verder ;-) PowPowtjes zijn oké. Mama Câline is een ander verhaal ... Ik vond het te lang duren voor ze wat fitter leek. Advies van dierenarts was dat het enige tijd kon duren vooraleer antibiotica zijn werking zou aantonen. Vandaag was cruciaal. Ze kreeg tot vandaag om opgeknapt te zijn. En dat was ze ook. Deze morgen was zij het die mij uitbundig wakker likte. Eindelijk terug eetlust, eindelijk aktiever in haar handelingen, eindelijk levendiger. Ik besloot om ook haar mee te nemen op wandeling aan zee. Ze had er enorm goesting in. Helemaal blij dat mijn hondje terug de oude was. We liepen met zijn allen met de wind in ons gat langs de zeelijn en zoals flatcoats graag doen, draaide ook Câline zich op haar rug om in het zand te rollen. Toen ontdekte ik iets verschrikkelijk om te zien. Een gapende wonde van zo'n 8 cm aan de ontstoken melkklier. Och, helemaal begrijpelijk dat ze nu vrolijk was, het abces was opengesprongen en de druk was weg. Maar dat was absoluut niet de bedoeling geweest ... Wat moet zij een pijn gehad hebben. Ik voel mij zo schuldig. Vind mij dan de slechtste hondenbaas van de planeet. Het was gisteren mijn verjaardag en ja ik had wat minder aandacht voor haar. We zijn uit eten geweest. Vannacht nog alle pupjes papfles gegeven en onder de warmtelamp, in de rust van de nacht, zag ik niets abnormaals. De pupjes waren allen tevreden. Câline bleef er stilletjes bij maar ze kreeg tot vandaag om gerecupereerd te zijn. En ze liet niet blijken dat het pijn deed wanneer ik aan haar tepel voelde. Flatcoats zijn zo hard voor zichzelf. Nog maar eens het bewijs ...
Hier zou de tekst kunnen staan : 'het ziet er erger uit dan het is.' Niet volgens mij ... Kranige meid, mijn Calienemientje !
Tuurlijk moet die wonde proper gehouden worden. Zat er al weet ik niet hoeveel zand in ! Maar ze kwispelde en was gelukkig. Ik moest toch langs bij de dierenarts om de antibioticakuur te verlengen en om honingzalf te kopen. Nam ik gelijk Câline mee. Werd ze vakkundig verzorgd. Wonde ziet er goed uit. Voor zover zo'n grote wonde er goed uit kan zien. Gedurende tien dagen twee maal per dag wonde grondig reinigen en een klik zalf er in. Pupjes mogen nog bij mama aanliggen maar ik ga ze zelf melk blijven bijgeven. For mum's sake. Had ik de ijdele gedachte dat het grootbrengen van een sixpack peanuts zou zijn ;-)
15/11/2016 - dag 6 : 'Ask yourself what is really important and then have the courage to build your life around your answer.' Negen jaar geleden kreeg ik het zalige nieuws dat mijn flatcoatpup geboren was. Bailey ... stammoeder van mijn kennel, oma van o.a. deze PowPows. Veel moed was er niet nodig ;-)
Een gedroogde rundstong. Ieder zijn smaak ;-)
14/11/2016 - dag 5 : Câline blijft er toch belabberd uitzien. Heb met haar te doen. De medicatie is natuurlijk aagepast aan het gegeven dat ze pups heeft dus duurt opknappen wat langer. Het is wat, mama zijn ... Om haar een beetje van die zware taak te ontlasten, krijgen de pups papflesmelk bij. Nooit gedacht dat ik met een nest van 6 pups zou te papflesseren hebben. Maar soit. Alle zes drinken gretig en ze zijn nog zo klein dat ik met anderhalf flesje per keer genoeg heb om alle buiken te vullen ;-)
13/11/2016 - dag 4 : Waar ik voor gevreesd had, is waarheid geworden. Câline heeft een ontstoken melkklier. Haar lichaam produceert teveel melk tov het aantal pups. Ze ziet af. Een zielig hoopje hond is ze momenteel. Koorts, overgeven en geen trek in eten. Antibiotica en pijnstillers moeten ervoor zorgen dat ze opknapt. Ze heeft gelukkig hele brave kindjes.
12/11/2016 - dag 3 : 'A noise mean to sound like shooting a bullet from a firearm.'
Flatcoated Retrievers die meegaan op jacht horen niet anders ;-) Hebben jullie het door ? De zes om ter schattigste baby's van Câline en Sky vormen samen het ... 'PowPow'-nest. Hun stamboomnamen hebben dit jaar nog steeds met de letter 'P' te beginnen. Bij deze zijn op 9/11 zes PowPowtjes geboren. Een leuke bijkomstigheid : één van hun betovergrootvaders (aan vaders kant) heet 'Toffedreams MicMac Pow-Pow'.
11/11/2016 - dag 2 : Weet het. Dat er in de tabel geen rode kleur te zien is terwijl er op de allereerste nestfoto wel een teefje met een rode stip is. Maar nu ik toch aan kleurtjes keuze te over heb, maakte ik van rood lichtgroen. Dit omdat onder de warmtelamp rood en oranje moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. En ik heb bij dit nest moedwillig rood en paars geschrapt. Câline was pupje rood. Die kleur, samen met kleur paars, zijn de kleuren waar ik onbewust altijd naar neig. Raar maar het is zo. Ik wil geheel onpartijdig van alle zes evenveel houden ;-)
Gelukkige verjaardag Jolanda ! Wie wordt 'The one' ;-) voor jullie hé ?
Câlines sixpack.
10/11/2016 - dag 1 : Ons 10e OPP-nest. Ons kleinste nest. Trots en dankbaar stellen we het aan jullie voor. Câline met haar kersvers 6-tal. Dierenarts Frederik bracht hen deze morgen een bezoek. Professioneel oordeelde hij dat ze alle zeven in goede gezondheid verkeren. Dit nest ligt hem, naast alle andere nesten die hij medisch mag begeleiden, wellicht een tikkeltje nauwer aan het hart. Câline is namelijk ook de mama van Nucky. Deze zes zijn dus halfbroertjes en -zusjes van zijn eigen flatcoatreu.
09/05/2016 : We zijn de nacht doorgekomen zonder 'kleerscheuren'. Waakzaam met hijgend Câlientje op nog geen meter van me. Heb dus in de living 'geslapen' vannacht. Ze zitten er nog allemaal in ;-) Het is halfzeven. Nog 17,5 uren hebben we om 09/11 als officiële geboortedag uit te roepen. Het wordt heel erg spannend !
9h53 : hijgen, hijgen, hijgen ...
10h35 : Ik zeg : ' Voor de middag is de eerste daar.'
10h55 : Zoals ik dacht ;-) Eerste is geboren !
Een meisje met zwarte haren
11h32 : ;-)
12h48 : De plaats waar ze gevlekt zijn, geeft aan of ze als jongetje of als meisje zijn geboren. Dat weet ondertussen iedereen die de dagboeken las ;-)
14h28 : Nummer vier. Allen zwarte mini-flatcoatuitvoeringen. Drie meiden en één jongen.
14h53 : Nog een zoontje bij voor Câline en Sky.
16h01 : Ze zijn met 6. Vier meiden en twee knapen. Ook nummer vijf en zes zijn zwart van kleur. Mams en pups stellen het goed.
08/11/2016 : Zo ziet Câline er de dag van vandaag uit. Een drachtig teefje heeft iets heel moois over zich maar niet meer op het laatste. Te véél hangende massa. Melk zit klaar. Dat is duidelijk ;-) Haar temperatuur daalde een halve graad ... Ze kreunt af en toe ... Ze hijgt ook al eens ... Om af te tellen naar HET moment hebben we met één hand al genoeg vermoed ik zo maar ...
17h11 : we zitten aan 36,5°. @ Jolanda ze blijven nooit zitten tot de 11e ... maar ik wil het Câline nog een keertje lief vragen om te wachten ;-)
18h03 : het ziet er naar uit dat ik weinig slapen zal ...
21h45 : of de eerste op 8/11 geboren wordt ? Nog twee uren kans voor ... Sowieso kan ik schrijven dat we in fase 1 beland zijn. De 'voorfase' op het echte bevallen. Het samentrekken van de baarmoeder is begonnen. Câline is onrustig, hijgt, trilt, eet niet, graaft en likt zich. Fase 1 duurt tussen de 6 en 24 uren. Bij de meeste honden niet langer dan 12 uren ...
07/11/2016 : Wanneer is de bevalling ? Hieromtrent volgend fokadvies.
De draagtijd bij honden is gemiddeld 63 dagen, maar kan variëren tussen de 57 en 72 dagen. Hoe lang de dracht duurt, wordt voornamelijk bepaald door de nestgrootte. Zo zal de dracht bij een klein nestje langer duren dan bij een groot nest. Om op korte termijn toch meer te weten over het tijdstip waarop de pups geboren gaan worden om zo daarop beter voorbereid te kunnen zijn, bestaan er gelukkig toch nog een aantal handige weetjes.
Vanaf dag 55 : de temperatuur van de teef opvolgen.
Het tijdstip van de bevalling kan het beste en betrouwbaarst bepaald worden door de lichaamstemperatuur van de teef vanaf dag 55 van de dracht op te volgen. Vanaf die dag wordt de lichaamstemperatuur twee keer per dag opgenomen en genoteerd en dit een half uur voor het eten en uitlaten en steeds op dezelfde tijdstippen. Indien de temperatuur met 1-2°C zakt tot 37,5-36,5°C, dan zal de bevalling binnen 12 tot 24 uur plaatsvinden. Dit is echter wel afhankelijk van het ras (klein ras: 35°C - groot ras: 37°C). De laagste lichaamstemperatuur wordt 8-24 uur voor het werpen waargenomen.
Verschijnen van groene vaginale afscheiding : 1 tot 2 uur voor de bevalling kan er een groene vaginale uitvloei waargenomen worden.
Zwelling van de melkklieren, start melkgifte en gedragsveranderingen : Het bepalen van het moment van bevallen aan de hand van de zwelling van de melkklieren, beginnende melkgifte en gedragsveranderingen is veel minder nauwkeurig en kunnen al 7 dagen voor de bevalling waargenomen worden.
Ik ben gisteren begonnen met het nemen van Câlines temperatuur. 37,5 °. Zitten we volgens de theorie al in de alertfase ? Neen, neen ;-)
06/11/2016 : Uitgaande van het gegeven dat ze niet met een spectaculair groot aantal zijn, bestaat de mogelijkheid dat ze wat langer op zich laten wachten. Maar mij lijkt het onwaarschijnlijk dat hun geboortedag later dan 15/11 zal vallen. DUS we hebben aan onze twee handen oftewel onze tien vingers genoeg om af te tellen. Is er al een vinger op overschot zelfs ;-)
05/11/2016 : Câline begint het lastig te krijgen om overal haar pups mee te moeten sleuren. Ze krijgt daarom tegenwoordig haar eigen kleine privé-uitstapjes. Op haar ritme afgesteld. In slow motion uitvoering.
Gun-Gun mocht nog een keertje op jacht. Zeven geweren. Twee picking-uphonden waaronder Gun-Gun. Ze zat alle tracks onaangelijnd héél braaf op haar poep naast me. Ze bleef alle tracks héél braaf op haar poep zitten tot ik ze uitstuurde. Op alle tracks een voorbeeldig hondje. Behalve op één. Teveel eenden tegelijk. Twee eenden haalde ze op eigen initiatief binnen. In speed uitvoering.
04/11/2016 : Puppyren geplaatst. Werpkist gemonteerd. Warmtelamp opgehangen. Puppyweegschaal en ander klein materiaal binnen handbereik. Het staat nog niet allemaal klaar maar het begin is gemaakt. Kortom, we zijn ons aan het voorbereiden op hun komst ;-)
03/11/2016 : Zonder haar geen 'Just a'-nest, geen 'Kinky'-nest en geen 'Love'-nest. Zonder haar zou mijn wereld niet compleet zijn. Zonder haar ... zou zoveel niet zijn ... Ze is simpelweg mijn hond. Maar tegelijk is ze mijn rots in de branding, is ze mijn trouwste vriend. Als ik in haar ogen kijk, zie ik zoveel wijsheid. Als ze zich tegen mij aanvleit, voel ik me de rijkste mens op aarde. Bailey, dank je voor alles ! Tekst die ik vier jaar geleden in het 'Love-nest' dagboek schreef. Ze is wat strammer. Ze heeft een wat grijzere snoet. Maar haar genegenheid voor mij is nog steeds alomtegenwoordig. En mijn liefde voor haar, die is alleen maar groter geworden. Foto's Jeroen Vandeweghe (Silkfoto).
Mama van o.a. Câline en dus één van de oma's van de aankomende kleintjes.
Lovertjes, een fijne vierde verjaardag voor jullie alle 10 !
James, Sam, Badu, Lester, Aiko, Lilith, Lagun, Largo, Flanelle en Ross op 19/12/2012.
02/11/2016 : Alle duimen, alle brandende kaarsjes, alle positieve boosts, alle ijverige meedenken en nog zoveel meer hebben geholpen ! Ziek OPP'tje mocht deze middag naar huis ! Wat een wonderkind ! Mirakels gebeuren af en toe een keer. Dank je wel lieverd hierboven wiens hulp ik inriep daarvoor. De voorbije vijf dagen ging het beetje per beetje beter. Appetijt kwam stilaan terug nadat medicatie aangepast werd met een extra zuurteremmer. Hondje besliste dat het infuus vervelend werd en trok het op een nacht uit. We konden er om lachen want enerzijds gaf dit aan dat er opnieuw leven in zat. Toch nog een nieuwe aangelegd maar ook deze ging er aan voor de moeite. Sindsdien geprobeerd zonder en dat lukte. Ondertussen kreeg ons Please-youngster er gratis - door zwakke weerstand - een paar abcessen bovenop. Maandag durfden baasjes voor het eerst geloven in een goede afloop. Liep in de dierenkliniek weliswaar nog de campylo bacterie jejuni op. Nooit zal er een echte diagnose kunnen gesteld worden maar we zijn overgelukkig dat dit hondje terug kan kwispelen. Na 13 lange dagen eindelijk home sweet home.
01/11/2016 : We tellen verder af. Gisteren kon een mogelijk antwoord op de vraag 'voor wanneer is 't ?' volgende maand zijn. Sinds vandaag gaat dit niet meer op. We kunnen stellen dat de pups in de maand november - effectief deze maand - tevoorschijn zullen komen.
31/10/2016 : Ze kan op trick-or-treattocht. Câline gaat uiteraard voor veel treat ;-)
30/10/2016 : Een lazy sunday afternoon met deze morgen jachttraining voor Gun-Gun en wandeling voor de andere vier. Met een pauze tussendoor. Voor ons moedertje in wording. Câline stapt wat langzamer mee tegenwoordig. Begrijpelijk.
29/10/2016 : Een hoofdje zoeken, dan het ruggengraatje die erbij hoort, volgen. Dat is één pupje. Dit opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En ... Vullen jullie het zelf maar in hoeveel keren dit lukt. Zonder er eentje twee keer te tellen ;-) Het is vandaag zeven weken geleden dat Câline en Sky voor het eerst 'iets' met elkaar hadden. Nog zo'n twee te gaan vooraleer we de pupjes in het echt mogen meemaken.
28/10/2016 : Hier is-ie dan. De RX die ons een eerste glimp op de kleintjes van Câline en Sky gunt. Voor mij - en ik ga ervan uit ook voor Câline - een geruststelling dat het er niet zoveel zijn als de vorige keer. Dit zou wel eens een heel gemakkelijk nest kunnen worden qua opgroei en begeleiding. Als alles vlot verloopt, kunnen we dit aantal zonder verpinken aan ;-) In die zin dat we al voor veel grotere nesten te zorgen hadden. Maar is natuurlijk heel jammer voor de gezinnen die we niet met een pupje zullen kunnen verblijden ...
Update ziek OPP'tje : Hondenziekte of distemper mag uitgesloten worden. Maar wat is het dan wel ? Deze ochtend endoscopisch onderzocht. Konden ze ook niets 'verkeerd' vinden. De dierenartsen en internist tasten in het duister. Een groot raadsel wat er aan de hand is. Hondje is binnenstebuiten gekeerd ... Alle uitslagen zijn telkens goed. Ze kunnen de vinger niet leggen op wat beestje zo ziek maakt. Het moet dringend zelf gaan eten en drinken. Wij blijven daar allen heel erg op hopen ...
27/10/2016 : Voor het eerst de hartslag van een pupje gevoeld. Een wondermooi moment. Maar met mijn hand op Câlines buik kwamen ook de tranen. Tranen om de onschuldige OPP-flatcoat die, zoals de dierenarts zegt, brute pech heeft. Het is wachten op de resultaten van de onderzoeken. Daar er al veel kon uitgesloten worden, staat distemper nog altijd op 1 als ziekmaker. Als dat zo blijkt te zijn, zal dit hondje sowieso komen te sterven. We zijn al aan dag zes van de strijd. Een uitputtingsslag ...
26/10/2016 : Nog twee keer slapen en we zien voor het eerst de kleintjes van Câline en Sky. Weliswaar in zwart-wit uitvoering. Veilig geborgen allen samen tegen elkaar aanleunend. Mama Câline kan het niet meer verbergen dat er pupjes aan het groeien zijn. Ze wordt dikker en dikker. Toen we voor de echo gingen, woog ze 28.85 kg. Benieuwd welk cijfer de weegschaal vrijdag zal aangeven. En dan vooral ook hoeveel pupjes we zullen tellen.
25/10/2016 : Hoe kan ik met vreugde uitkijken naar het aankomend leven als er tegelijkertijd een OPP-hondje de strijd tegen de dood aan het leveren is ... Een door mij gefokt flatcoatje is heel ernstig ziek. Weinig als geen kans op herstel wordt er geopperd. Het zielig hoopje hond (och och och wat doet dit pijn) ligt aan het infuus en krijgt antibiotica. Veel meer kunnen ze in de dierenkliniek niet doen. Het is erg bang afwachten of de virus bestreden kan worden. Zoveel onderzoeken later is het vermoeden groot dat de boosdoener distemper is. Hoewel deze zeer besmettelijke virusziekte zeldzaam is geworden, worden er in België opnieuw meer gevallen gesignaleerd. Dit is te wijten aan de buitenlandse broodfokhandel. Maar daar zijn we nu niets mee ...
Onze jachthonden met, heel symbolisch, elk een eend. Vier dan toch. Mijn 'buit' van zaterdag. Ik weet niet of voor dat lieverdje de happy hunting grounds te hard aan het lonken zijn maar als dat zo is, dan hoop ik dat er in die eeuwige jachtvelden veel wild beschikbaar is en dat het voor altijd playtime mag zijn ... Toch hoop ik in stilte op een mirakel. Want wie ben ik om te durven te beweren dat ze niet bestaan ...
Hun tribute aan een voor ons heel dierbaar OPP-flatcoatje.
24/10/2016 : Op weg naar zee, dit liedje op de radio. Als het ware ter ere van milady Câline. Zes weken zwanger. Het picking-up werk is voor Câline nu te zwaar qua inspanning maar ze kan nog wel mee op wandeling. Dus voor haar een bal als surrogaat voor de eenden en fazanten. En die bal laat ze zich heus niet afpakken door de andere dames.
Well, she's all you'd ever want Well, she's never in the way Well, she never asks very much |  |
 | Well, she knows what I'm about |
23/10/2016 : Gisteren jachtdag in België op eend en fazant voor mezelf en Gun-Gun. Het maakt ons niet uit dat we daarvoor in het holst van de nacht dienen op te staan. Als we naar wedstrijden moeten, hebben we ook steeds te vertrekken als het buiten nog donker is. Wat een hobby heb ik mezelf gekozen hé. Toch zijn dit net de dagen waar ik energie uit put. De godganse dag in de buitenlucht in fijn gezelschap met één of meer dan één van mijn honden. Zalig. Vandaag relaxdag. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om een vers geschoten eend door Noodles te laten apporteren. Vanzelfsprekend gaat dit jaar het jachtseizoen aan Câline voorbij. Voor het goede doel ;-)
Gun-Gun heeft snelheid maar die kleine weet ook wat rennen is !
22/10/2016 : Combi 4 is de enige juiste. Begrijpelijk dat er verwarring mogelijk is tussen de belly's van Gun-Gun en van Noodles. Maar het leek mij voor de hand liggend dat de eerste foto die van Câlines buik is ;-) Een ietwat geschoren exemplaar (echografie) met een 'ietwat' dikkere tieten.
21/10/2016 : De 'Blote Buik Contest'. Welke buik hoort bij wie ? Kansberekening zegt dat er 6 mogelijke combinaties zijn. En die zijn 1) Noodles-Câline-Gun-Gun, 2) Noodles-Gun-Gun-Câline, 3) Câline-Noodles-Gun-Gun, 4) Câline-Gun-Gun-Noodles, 5) Gun-Gun-Noodles-Câline 6) Gun-Gun-Câline-Noodles. Zo, wat zegt jullie buikgevoel ? Maar vooral de prangende vraag : waar zijn de puppy's ;-) ?
20/10/2016 : Het is mij onmogelijk om uit ieder nest een pupje aan te houden. Toch niet als ik mijn honden een fijn leven geven wil. Ze hebben, van de oudste tot de jongste, naast de voor de hand liggende dingen, allen dagelijks recht op een gezonde portie beweging en recht op individuele aandacht. Ze maken deel uit van ons gezinsleven en het is aan ons, mensen, om hen veel liefde te geven. Dus moeten keuzes gemaakt worden. Rekening houdend met Bailey die over vier weken 9 wordt en Danske die stilaan naar de 8 gaat, mag er een kleintje bij. Een dochter van Gun-Gun en Ice. Tot voor kort had ik het emotioneel moeilijk met de rationele beslissing dat er hier nooit een pupje van Câline zou blijven wonen. Tot voor kort. Nu niet meer.
Want soms zorgen onverwachte gebeurtenissen voor positieve wendingen in het leven. Ik stort me samen met twee verschrikkelijke lieve mensen in een avontuur dat mooie perspectieven biedt. Een jong koppel gaat een knetterlieve dochter van Câline een warme thuis geven. En het prachtige nieuws : ik mag later met haar een nestje doen ! Zo megatof dat we op die manier voor opvolging kunnen zorgen. Heb ook al een heel goed idee over wie haar toekomstige wordt ;-) En de wereld mag vergaan maar uit die combinatie vliegt er over zoveel jaar één teefje niet uit ! Uit de grond van mijn hart, een oprechte dank jullie - de betrokkenen zullen zich wel herkennen - wel voor het vertrouwen in mij.
19/10/2016 : De negen-weken-dracht-periode deel ik in drie delen op. Tot aan de echo, tot aan de RX en tot aan de geboorte. Het eerste deel hebben we al achter de rug. Eenmaal die dag bereikt, sms ik met Frederik. Om de dag te prikken waarop de RX plaats zal vinden. 28/10. Voor het eerst een groepsfoto van deze kleintjes. Nog 9 keer slapen. Is niet eens zo lang meer. En vanaf dan zitten we in het derde deel van haar dracht. Door die onderverdeling vliegen die negen weken toch zo voorbij ;-)
18/10/2016 : Ik heb voor de liefhebbers nog een column te delen. Herinner mij dat ik op deze gezwoegd heb. Mijn uitgangspunt was om zoveel mogelijk spreekwoorden en/of gezegden met honden in mijn verhaal te verwerken. Om ze te doen passen qua betekenis was hard labeur. Aan jullie om te tellen hoeveel zegswijzen ik in totaal gebruikte. Dit allemaal gewoon om mee te delen dat we op vrijdag 28/10 opnieuw mogen tellen ;-)
'Zo trouw als een hond'. Is een vergelijking die iedereen gebruikt. Ook mensen die amper weten dat een hond een dier is met vier poten en een staart. ‘Een hond is een kop en een staart, wat er tussen zit heeft geen belang’. Mij daarbij meteen afvragend of deze personen ooit stilstaan met het feit dat een hond een dier is met nood aan voeding, verzorging én affectie. Waarom eigenlijk ? Waarom wordt de hond in één adem geassocieerd met het woord 'trouw' ? Moet toch een reden voor zijn ? Voor ons allen, hondenliefhebbers bij uitstek, is deze uitdrukking absoluut aannemelijk en uiterst logisch. Doch we hebben het nooit geanalyseerd - ik alvast niet - maar altijd voor waar genomen - ik alvast wel -.
Met 'zo trouw als een hond' in te tikken in Google kwam ik niet ver. Minder dan ver want werd steeds verwezen naar die andere uitdrukking 'zo ziek als een hond'. Een hele leuke vond ik persoonlijk een site waar het gaat over 'een stok zo trouw als een hond'. De boemerang dus ;-) In mijn zoektocht had ik echter gedacht meteen één of ander heldenverhaal te kunnen lezen met een hond als hoofdfiguur die als voorbeeld had gediend om de stelling waar te maken. Het bekwam mij als de hond de knuppel na het stelen van de worst. ‘Hond : trouw, vriendschap, hulp, waakzaamheid. Vriend en steun voor de mens.’ Als een jonge hond groef ik dieper daar er meer hondjes zijn die Fikkie heten.
Ik was, echt waar, van het hondje gebeten want samen met mij zijn toch velen overtuigd dat de hond het trouwste dier is op aarde ? Waarom valt er dan op het wereldwijde web niets concreter of tastbaarder over te vinden … Ben er zeker van dat we allemaal de hond ‘Lassie’ kennen en geef maar toe, we hebben allemaal traantjes gelaten toen we zovéél kleiner waren. En daar ik het niet wil hebben over de oermens en de domesticatie van de hond, zat ik met deze column zo vast als een hond in zijn moer … Als oude honden blaffen is het tijd om uit te zien. Maar het is moeilijk om honden te leren blaffen. Gelukkig heb ik geleerd niet harder te blaffen dan dat de hond groot is daar je er geen hond mee van achter de kachel krijgt.
Terwijl ik het internet doorsnuffelde als een hond die in geen drie dagen eten kreeg, kwam ik tot de conclusie dat het geen zin heeft om spek te zoeken in het nest van de hond of worsten in de hondenstal. Maar het is niet omdat er geen God noch goed mens, kat noch hond te vinden is op Google over de trouwheid van onze viervoeters dat ik geen hondenneus heb. Tenslotte is het enkel met onwillige honden kwaad hazen vangen. Een goede waterhond ontziet geen morsige sloot. Google weet misschien van hond noch stront maar ik wel. Luc en ik zijn eigenaar van vier zodoende ;-) Omdat ik geen spek in het hondennest wou gooien, bedacht ik een andere invalshoek want … Als honden konden bidden, zou het kluiven regenen … Snot huilen en kwijlen als een hofhond had ook geen enkel nut. Die voor hond scheep komt, moet benen kluiven. Kwam ik over de hond dan kwam ik wel over de staart. Ik heb desalniettemin het hondengeloof en heb het vlees liever dan de botten. Dus zet ik er gewoon een stelling tegenover : ware hondenvrienden hoeven geen wetenschappelijk bewijs die aantoont dat honden hun trouwste metgezellen zijn. Omdat ze het ons met/in duizend kleine dingen laten voelen dat ze loyaal zijn.
Als hondenbaas word je iedere dag wel minstens een keer geconfronteerd met hun trouwheid. Neem nu de uitdrukking ‘als een hondje achter iemand aanlopen’. Is niet uit het niets ontstaan. Heb hier een schitterend voorbeeld van : het uitlaten van Aiko, Bailey, Danske en Câline op een losloopwei. Wel, dat is een on-mo-ge-lij-ke opdracht. Ook al is gezorgd voor het mooiste en grootste stuk afgebakend terrein - een waar hondenparadijs op aarde – wij kunnen er niet terecht met onze honden. Hebben dit op vakantie al meermaals geprobeerd. Natuurlijk crosten ze in eerste instantie rond en gingen ze op geurverkenning - ze lichtten alle honden hun steertje eens op - maar dat duurde hooguit enkele minuten of tot Luc en ik zelf bleven stilstaan. Voor het gemak van de baasjes staan er op zo’n hondenlosloopwei her en der zitbanken. Want je gaat als eigenaar toch niet voortdurend rondjes lopen op die wei ? Durfden wij ons neervlijen terwijl onze viervoeters hun pootjes strekten, stonden ze binnen de kortste keren met hun vieren, onafhankelijk van elkaar, rond onze zitplaats. En weken ze niet meer van onze zij. Ook al kregen ze het commando ‘vrij’, ze liepen weg als een hond voor de broodkorf.
Zo denk ik spontaan aan de zin waar ik altijd om moet glimlachen : ‘We hebben een grote tuin.’ Is veelal de ‘reden’ die mensen hanteren om te benadrukken dat ze uitstekende hondenbazen zullen worden. ‘Zullen worden’ want dat zijn ze in dat stadium nog niet. Deze personen bedoelen het waarschijnlijk enorm goed maar hebben nog niet door waar het bij de hond allemaal om draait. Ze menen in hun onwetendheid te denken dat een hond bij hen ‘een hondenleven’ zal hebben omdat hij een grote tuin ter beschikking heeft. Veel ruimte om te spelen … Kan er gegarandeerd zijn energie in kwijt … Zal zich ‘om de hond niet’ kunnen vervelen … Om dat beetje wil ik geen hondsvot wezen. Leg dan ook met alle plezier uit dat een hond niets liever wil dan bij zijn baas te zijn. Zo trouw als een hond hé. En mijn repliek begint steevast met de volgende vraag : Wanneer tref je een hond in de tuin aan als hij de vrije keuze heeft ? Bij deze, zo moe als een hond, groet ik jullie vanuit Vlaanderen,
Sabine Sintobin
17/10/2016 : Ondertussen vijf weken geleden dat Câline en Sky samen waren. M.a.w. Câline begint dikker te worden ;-) Deze week is de week waarin o.a. de geslachtsdelen van de pups zich gaan ontwikkelen. Wel, als ik zeggenschap kon hebben hierover, dat ze dan maar hoofdzakelijk vrouwelijk mogen zijn. Bij dit nest is er duidelijk meer vraag naar een teefje. Câline heeft tot nog toe meer dochters dan zonen op de wereld gezet. Sky zorgde met Danske voor meer dochters dan zonen. Over een slordige vier weken zullen we ontdekken tot welk geslacht de foetussen zich ontwikkelden ...
16/10/2016 : Volgende column kreeg eerder op deze site al een plek. Maar voor de nieuwkomers deel ik hem graag nog een keertje. Omdat ik stiekem hoop dat er ooit een OPP-reutje de naam Watson mag krijgen. Tom en co mogen zich aangesproken voelen ;-)
Mijn eerste Flatcoat die ik live ontmoette, heette Watson. Jammer dat wij enkel teefjes hebben want anders hadden we wel een Watson in onze roedel gehad. En een kater met de naam Sherlock erbij. Om het duo compleet te maken. Watson is de hond die ervoor zorgde dat ik vele jaren later mezelf de trotse eigenares mag noemen van ondertussen drie Flatcoated Retrievers. Watson heeft mijn liefde voor dit ras aangewakkerd. Waarom kiest een mens tussen de meer dan 300 verschillende hondenrassen specifiek voor een Flatcoated Retriever ? Wat is de motivatie van zijn keuze ? Met welk aspect houdt hij rekening ? Met het uiterst charmant en niet te evenaren gracieuze uiterlijk eigen aan deze soort ? Opteert hij voor de langdurige vriendschap die onvoorwaardelijk is bij de flat ? Vindt hij het karakter van deze trouwe viervoeter het einde ? Of gaat hij voor de onuitputtelijke wilskracht die er van dit ras uitgaat als het op werken aankomt ? Wat ook de beweegredenen mogen zijn om een Flatcoat in huis te halen, nooit mag vergeten worden dat deze hond in eerste instantie een jachthond is.
Twintig jaar geleden was het voor mij een uitgemaakte zaak. Ooit zou ik een Flatcoated Retriever bezitten want wat een schatje was Watson toch ! Of dit een gefundeerde reden was om voor dit ras te kiezen ? Neen. Daarom heb ik er ook 20 jaar over gedaan eer ik Bailey als pupje in mijn armen mocht sluiten. Niet dat ik zo lang naar dé Flatcoat gezocht heb die bij mij zou passen hé. Maar externe omstandigheden zoals o.a. werksituatie maakten dat het hebben van een flatje al die jaren niet met mijn manier van leven te combineren viel. Toen ik eindelijk tijd had om mij over een Flatcoat te ontfermen, in goede en kwade dagen, wist ik wat ik wou gaan doen met mijn hondje. Ik wist vooral ook wat ik niet wou. Ik had mij immers gedurende 2 decennia ruimschoots kunnen verdiepen in het ras Flatcoated Retriever geheten en vergat daarbij vooral niet dat deze hond in eerste instantie een jachthond is. Maar zelf op jacht gaan ? Owee José, niet mijn plat préféré !
Ik weet nog goed dat Luc en ik naar een working test gingen kijken. Ja, tot daar wou ik in het natuurlijk instinct van mijn jachthond meegaan. Dat was een prettig vooruitzicht. Dummy’s, die niet leefden, daar mocht mijn toekomstige Flatcoat voor werken. Eerder hadden lugubere gedachtenkronkels, over aangeschoten wild dat nog de ‘coup de grâce’, door de voorjager, ik dus, toegediend moest krijgen eer het naar de eeuwige jachtvelden kon vertrekken, menige van mijn dromen in ware ettertjes van nachtmerries veranderd. Ik, van in mijn kindertijd lid van Worldwildlife Fund, die organisaties steunt die ingaan tegen dierenmishandeling van walvissen tot kikkers, zou nooit van mijn leven een fazant of een eend eigenhandig de nek omdraaien. Ik weet ondertussen, enkele jaren verder, wel beter … Inmiddels kan ik, als een geroutineerde picking-upper, een runner die Bailey mij heel trots komt brengen, snel en efficiënt uit zijn lijden verlossen. Want de leidraad door dit verhaal : ik ben nooit vergeten dat mijn hond in eerste instantie een jachthond is.
En wat voor één ! Hoe graag ik met Bailey ook knuffel, train of wedstrijden loop, niets evenaart voor mij de gelukzaligheid die zij uitstraalt tijdens een jachtdag. Wat geniet ik van haar te zien genieten. Het begint al de avond ervoor. De routine van alles in gereedheid te brengen, is voor haar een voorbode dat we de volgende dag een ganse dag op pad gaan. Dan heeft ze het al in de mot, dan beginnen haar oogjes al te fonkelen, dan is ze niet meer van mijn zijde te slaan. Want stel dat ik ze zou vergeten mee te nemen ! Als de desbetreffende dag aangebroken is, hoef ik ’s morgens geen twee keer haar naam te roepen, ze staat bij wijze van spreken met haar knapzak al aan de voordeur klaar. Het hek is helemaal van de dam het moment dat ze beseft dat het een jachtdag wordt. Dat weet ze vanaf we ter plaatse aankomen, ook al is het een jachtterrein waar ze nog nooit eerder kwam. Haar zesde zintuig verraadt haar dat. Een glimlach verschijnt op haar gezicht, ze weet dat het vanaf dan slechts een kwestie is van nog even geduld te hebben.
Hoewel Bailey op wild een heel gedreven hondje is, is ze geleerd om rustig op post te zitten en te wachten op mijn aanwijzingen eer ze mag vertrekken. Dit ging niet vanaf de eerste keer goed hoor en soms, heel soms, zou ze nog een keertje durven vergeten dat ik het voor het zeggen heb. Ik begrijp best dat tijdens een drift waarbij fazanten als bakstenen uit de lucht vallen, het voor haar uiterst moeilijk is om braaf op haar poep te blijven zitten. Toch moet ze leren omgaan met zo’n Vlaamse kermistoestanden in Wallonië. Wanneer ze dan eenmaal mag aanzetten, kan niets haar deren. Bramen, struiken, doornen, ze gaat door tot ze het beestje te pakken heeft. De verste runners zijn voor haar de grootste uitdaging. Ik blijf het een waanzinnig mooi beeld vinden, mijn hondje die terugkomt met een stuk wild. Ook Câline zette dit seizoen haar eerste stappen in het jachtgebeuren. Eigenlijk moest dit kleintje niets, alleen kijken en indrukken opdoen. Toch apporteerde ze, net geen 6 maanden oud, weliswaar ietwat onhandig maar heel fier, haar allereerste runner. Een dikke fazanthaan nota bene. Aangeboren jachttalent steek je niet onder stoelen of banken hé.
Op een jachtdag valt er geen trofee te winnen of wordt er geen diploma uitgereikt. Geen titel te verdienen die op de stamboom kan pronken. Prestatiegericht naar de buitenwereld toe heeft het geleverde werk van die dag geen waarde, is het van geen enkele noemenswaardige betekenis voor derden. Toch is de prachtigste dag voor mij en mijn Flatcoat een dag waarop wij samen wild dienen binnen te halen. De uren jachttraining van voorjager en hond in praktijk omgezet. Van alle fazanten die op een dag geapporteerd worden, blijven er altijd enkele in het geheugen gegrift. Die stukken zorgen voor de extra prettige sprongetjes van het hart en leveren het ontegensprekelijke bewijs van de schitterende werkkwaliteiten die eigen zijn aan mijn jachthond. Ik hoef geen beker mee naar huis als bevestiging. Wat ook mijn beweegredenen mochten zijn om een Flatcoated Retriever in huis te halen, ik ben trots op mezelf dat ik nooit vergeten ben dat mijn hond in eerste instantie een jachthond is ! Vanuit Vlaanderen groet ik jullie,
Sabine Sintobin
15/10/2016 : Daar ik in dit stadium van haar dracht niet bijster veel te melden heb maar jullie toch wat leesmateriaal wil bezorgen, de volgende verschenen column. Câline nog steeds pup ;-) Ter info voor de toekomstige pupeigenaars : de hele heenreis heeft ze alleen maar gejankt. Op de terugweg was haar gejammer over. Héhé.
Ook wij hebben een televisie in de woonkamer staan. Maar Luc en ik zijn geen fervente kastjeskijkers. En dan al helemaal niet tijdens de zomer. Het is veel plezanter om met de honden ’s avonds te wandelen of te trainen. Maar deze week hebben we een DVD bekeken. We hebben die al lang liggen en Luc opperde om die als voorbereiding van onze trainingsweek eens af te spelen. De DVD in kwestie gaat, hoe kan het anders, over honden. Specifieker over jachthonden en het trainen ervan. Mijn mening over deze DVD doet er verder niet toe. Ik wil alleen maar vertellen dat Câline uiterst aandachtig meekeek. Grappig was het om haar in een perfecte zithouding met gestrekte hals en rug te zien staren naar de TV. Mijn pup van dertien weken leek te willen leren hoe het er aan toegaat in die grote hondenwereld. Haar kopje volgde de beweging die de, hoofdzakelijk zwarte, Labradors maakten op het kleine scherm. Gefascineerd zag ze dummy’s vallen en binnengebracht worden. Dit leek allemaal oké tot de voorjager in beeld begon te fluiten. Waar kwam dat geluid opeens vandaan ? Gedaan met geconcentreerd op d’r poep te zitten ! Ze moest en zou handelen want er was een fluitsignaal gekomen. Ze wist alleen niet wat van haar verwacht werd. Want Câline ‘kent’ nog maar de komfluit en ze zat al in mijn directe omgeving. Ze raakte er een beetje gefrustreerd door. Luc en ik hebben de rest dan maar zonder klank aanschouwd. Mijn mening over deze DVD doet er dus verder echt niet toe …
We worden weldra verwacht in St-Michel-en-Brenne. Voor de in aardrijkskunde geïnteresseerden, St-Michel-en-Brenne is een gemeente in het Franse departement Indre, regio Centre. De regio Centre ligt in het midden van Frankrijk en wordt omringd door de regio's Île-de-France, Bourgondië, Auvergne, Limousin, Poitou-Charentes, Pays de la Loire, Basse-Normandie en Haute-Normandie. Een belangrijk onderdeel van de regio, vooral toeristisch, vormt de Loirevallei. Wij gaan er weliswaar niet luieren of aan sight-seeing doen maar houden er een trainingsweek met onze honden. Bij Laurence Maudet. Laurence is professionele trainer/handler/fokker en heeft een naam opgebouwd binnen de Retriever wereld in heel Europa met Goldens en Labradors. En komend seizoen met enkele Flatcoats. Vorig jaar genoten we ook al van zo’n intensieve werkvakantie bij Laurence. Toen waren we er met een groep van 10 en hadden we samen 13 flatjes en 1 Akita (onze Aiko) bij. We hebben ook pret gehad voor 10 ondanks dat het telkens vroeg opstaan was. Overdag was het trainen geblazen. Al kwam er van slapen niet veel in huis, de volgende ochtend was iedereen op tijd en heel aandachtig tijdens de oefeningen. Want we hebben er prachtige dingen gedaan ! Ter beschikking stond 100 hectares afwisselend terrein en 20 hectares vijver ! Waterleliesgewenning, nabootsing van een veldwedstrijd zoals in Frankrijk gangbaar is, trainen met zigeunerpaarden als toeschouwers die in onze nek briesten, onze flatjes mochten dit allemaal meemaken !
Danske was vorig jaar net 4 maanden oud waardoor al deze spectaculaire ervaringen aan haar voorbij zijn gegaan. Zij had, samen met een halfbroer en –zusje van haar, aan een uurtje basistraining per dag genoeg. Verder heeft ze er onverschrokken kennis gemaakt met grote waterpartijen, lekker geravot en benchzitten geperfectioneerd gekregen. Deze keer mag Danske wel aan het werk. Zal voor haar een grote openbaring zijn. Net als voor Luc. Vorige vakantie leefde hij die week toch wel een beetje als god in Frankrijk maar nu wordt het ook voor hem aandachtig luisteren naar instructrice Laurence. Vooral omdat we in de taal van Molière les krijgen. Zijn oren zullen dubbel zo goed gespitst moeten staan. Want aan de zijlijn staan of het zelf allemaal werkelijk in praktijk brengen … een wereld van verschil ! We gaan met een kleiner groepje vrienden en met een bontere mengeling aan honden. Toch zijn de honden die training zullen krijgen voor de meerderheid Flatcoated Retrievers. Heerlijk vooruitzicht om in een vertrouwde omgeving nieuwe uitdagingen tegemoet te gaan. Aan de ene kant herkenbaar en toch uiteindelijk helemaal anders. Ben benieuwd hoe Bailey het zal doen. Zal ze in een mooie lijn geëvolueerd zijn ? Laurence zal dit het best kunnen beoordelen. En zal daar ook gewoon eerlijk in zijn. Vorig jaar was Laurence heel aangenaam verrast van onze groep flatjes en feliciteerde ze mij zelfs met mijn ‘petite’ Bailey, toen nog een rookie eersteklas. Het was ook tijdens die week dat Laurence Maudet besliste dat ze een flat wou aanschaffen en opleiden. Wil toch al wat zeggen hé !
Ienemiene Câline gaat mee naar Frankrijk. Krijgt zij dit jaar de indrukken die Danske te beurt vielen de vorige keer. Vooral op vlak van benchtraining zal het geen kwaad kunnen. Thuis valt het best mee maar op verplaatsing, als ze in de autobench moet achterblijven, schreeuwt ze moord en brand. Onophoudelijk blijft ze tieren en kabaal maken hoewel ze duidelijk weet dat ik in de buurt ben. ’s Vrijdags ga ik met Bailey op stap. Komen Sas, Ingrid, Betty en ik samen. Is onze nieuwe samengestelde meiden-met-jachthonden-trainingsgroep. Daarvoor heb ik een trip te maken van iets meer dan twee uren enkele reis. Want ik rijd namelijk naar Nederland en terug. Câline moet, gezien de lange afwezigheid van huis, dus noodgedwongen elke keer mee. Haar gejammer had laatst tijdens zo’n vrijdagse training tot gevolg dat er een bezorgde fietser de politie opbelde waardoor wij dames, die boven op de dijk aan het trainen waren, werden aangemaand meteen naar de auto te komen. Ik wist dat er niets met Câline aan de hand was maar moest de agentes daar ook van zien te overtuigen. Dus uitleggen dat dit jong hondje het gewoon niet leuk vindt om aan verplichte benchtraining te doen en dat ze echt niet aan haar lot overgelaten of aan het stikken was. Zij werden opgeroepen en konden natuurlijk niet weten dat Câline geen achtergelaten sukkel was maar onze zwarte waar zoveel van gehouden wordt. De dames van de wet hadden meteen door dat alles in orde was. Maar vertelden wel dat als ze mij niet zouden gezien hebben, ze de auto zouden geforceerd hebben en de pup naar het asiel hadden gebracht. Deze trainingsweek in Frankrijk zal ons dus allen ten goede komen ! Vanuit Vlaanderen groet ik jullie,
Sabine Sintobin
14/10/2016 : Om de hongerigen te spijzen. Dat diegene op wie ik het heb zich mag herkennen ;-). Wat ontspannende lectuur. De column die zovele jaren terug volgde op die die ik gisteren hier postte. Geestig omdat dit dagboek over Câlines kleintjes gaat en die column over Câline als kleintje.
Zojuist een mini-wandeling met mijn mini-flat gemaakt. Op moment van schrijven is Bailey niet alleen bevallen en moeder geworden van 8 maar zijn ook alle andere zeven kleine kadetjes naar hun nieuwe thuis vertrokken. Eentje is gebleven, ons zwartje. Net geboren kreeg ze de naam ‘teefje rood’. Pas toen ze 7 weken oud was en ik definitief beslist had dat het ‘de rooie’ was die onze roedel zou vervoegen, konden we ook haar roepnaam introduceren. Welke naam ze zou krijgen, stond al lang vast. Ik vind hem zelf heel erg passend voor een allerliefste Flatcoated Retriever meisje. Haar naam is afgeleid van het Frans ‘un câlin’ wat een streling - een liefkozing is. ‘Une câline’ is iemand van het vrouwelijk geslacht die aanhalig is. Ons zwartje heet bij deze Câline. Als er nu één hondenras aanhalig is, is het toch wel de Flatcoated Retriever, niet ? ‘Kalien’ is hoe je Câline uitspreekt. Dus niet alleen een naam met een mooie betekenis. Câline klinkt gewoon ook leuk. Nu maar hopen dat ze haar naam alle eer aandoet …
Onze Câline, dit zwart baby’tje van Bailey was niet de mooiste van het nest maar voor mij wel, ze was niet de schattigste van het achttal maar voor mij wel en ze was niet de liefste van de hoop maar voor mij wel. Ze was slechts drie weken oud toen ik al dat overweldigend gevoel had dat zij mijn hondje zou worden en ik heb mijn hart gevolgd, meer niet. Nu ze hier aan mijn voeten ligt, weet ik dat ik de juiste keuze gemaakt heb. De kleintjes van Bailey zijn geboren op 21 mei 2010. Op één van die 52 vrijdagen die het jaar rijk is. Vrijdag 21 mei, een doodgewone warme lentedag als aanloop tot een verlengd Pinksterweekend. Op wereldvlak is er op vrijdag 21 mei van het jaar 2010 niets spectaculairs voorgevallen. Vrijdag 21 mei 2010 is enkel een mijlpaal in mijn geschiedenis.
Câline zag op die bewuste vrijdag het levenslicht om 23h15 en woog bij de geboorte 380g. Ze is er als voorlaatste uitgefloept en heeft nog 4 broertjes en 3 zusjes. Kan moeilijk omschrijven hoe ik mij bij hun geboorte voelde. Moe vooral maar ook ontzettend fier, overweldigend gelukkig, fabelachtig verwonderd, geduldig nieuwsgierig, diep dankbaar, miraculeus overdonderd, grandioos vertederd en meer woorden vind ik er niet voor. Ik kon het niet laten om in het begin telkens tot 8 te tellen maar Bailey was zo voorzichtig in haar doen en laten dat ik in principe over haar pups niet hoefde in te zitten, deed zij als heerlijke mama wel. Ik was gek op die prille eerste lawaaitjes die ze maakten en ik was, zonder hen te kennen, al meteen stapelzot op ze. Liefde op het eerste gezicht, zoals dat heet. Een geboorte is al een unieke belevenis op zich en het extra gegeven dat één van deze, in eigen huis geboren, teefjes mijn Câline zou worden, zorgt ervoor dat deze vrijdag 21 mei 2010 in mijn hart staat gegrift voor eeuwig en altijd.
Pupselfrutsel met de rode vlek op de poep groeide op tussen de 7 andere kleurenpups. Van molletjes over nijlpaard-lookalikes en varkens zonder tafelmanieren kregen ze stilaan de allures van een Flatcoated Retriever. Gelukkig maar want één van die andere diertjes hoefden we niet noodzakelijk in huis te halen. Naast onze twee leverflatjes waren we gebrand op de komst van een zwart exemplaar deze keer. Ik moet toegeven dat een flat in ‘t zwart wel heel mooi is nu we er ook eentje hebben. Daarmee wil ik onze ‘bruintjes’ niet verloochenen want zonder mama Bailey was er geen sprake geweest van dochter Câline. En tante Danske ontfermde zich van dag één over de pupjes. Voor haar een aangenaam detail daar de zwartjes geboren zijn op haar eerste verjaardag. Danske was al de hele dag in de bloemetjes gezet geweest en ’s avonds zorgde haar grote zus voor de ‘bouquet final’ : 8 extra cadeautjes. Danske heeft ze nog net niet helpen uitpakken. Had ze daartoe de kans gekregen, ze zou het gedaan hebben ook ! Zo gefascineerd was ze !
Als het aan Danske had gelegen, mochten alle 8 baby’tjes van Bailey gebleven zijn. Zij had totaal geen voorkeur. Hoewel misschien toch, een lichte, voor de mannetjes van het gezelschap. Ja, wat willen jullie, ze werd loops - de eerste maal - toen de pups 5 weken oud waren, en ze had zomaar 4 reuen onder de duim. Weliswaar reu-tjes maar naar haar gevoel, 4 potentiële kandidaten. Haar voortplantingsdrift kwam sterk tot uiting in hun nabijheid. Reu roze bleef het langst – 9 weken - en hoewel zijn kleurtje, voor een Flatcoated Retriever van het mannelijk geslacht, ons op andere gedachten zou kunnen brengen wat zijn geaardheid betreft, deed hij heftig mee op het laatste. Wie boven op wie zat, deed er wel niet toe. Ze hielden het bij het voorspel dus al bij al, brave hondjes en vooral niets om mee in te zitten. Slechts ongewenste intimiteiten als er dan net bezoek was – want leg dat maar eens uit - maar geen ongewenste zwangerschap – dit zou niet uit te leggen zijn - …
Câline is ondertussen al bijna 10 weken oud en nog maar enkele dagen ‘alleen’. Zij mist hoegenaamd niet haar broertjes en zusjes en ze doet haar naam alle eer aan. Ze is een echte lieverd, een ‘flokkedoos’. Ze kan heerlijke piepkleine likjes geven en ze is ontzettend graag bij ons. ‘Ons’ zijn Luc en ik maar is ook vooral mama Bailey, want wie staat er altijd voor je klaar, is ook Aiko, want haar staart is een heerlijk speelobject, is ook Danske want zij durft veel en zijn ook de katten want zij zijn even grote kameraadjes om mee te stoeien. Helemaal ingeburgerd is ze en hoewel ons huis haar geboorteplaats is en ze al lang haar plaatsje veroverd had in onze harten, is het pas sinds ze als enige overblijft dat haar avontuur bij ‘ons’ echt kan beginnen … Vanuit Vlaanderen groet ik jullie,
Sabine Sintobin
13/10/2016 : Voor een hersenbloeding Luc trof, waren hij en ik op nog andere vlakken aktief in de hondenwereld. Luc was penningmeester en ik gehoorzaamheidsinstructrice van de Retrieverclub Will to Please in Ardooie. Ik zorgde ook tweemaandelijks voor de column in de 'Flatcoat Koerier', het clubblad van de Flatcoated Retriever Club Nederland. Wat lijkt dat allemaal lang geleden ... Volgend schrijfsel is één van die columns, ook van lang geleden. Namelijk van een zelfde periode als nu. Alleen met Bailey als toekomstige mama en Câline als foetus. Het beleven van mijn allereerste echo met als doel de vaststelling van dracht bij mijn hondje. Ik heb het herlezen met een grote glimlach.
De morgen van de echografie, had niet Bailey, maar ik last van ochtendmisselijkheid. Wist niet welke lichaamsopening het eerst boven de WC-pot te houden. Voelde mij verschrikkelijk beroerd. En waarom eigenlijk ? Ik wist immers al lang dat Bailey drachtig was. Zelfs die bewuste dag bij het opstaan, vond ik haar zoveel dikker dan de avond ervoor bij het slapengaan. Zomaar, in 1 nacht tijd, had die in volume toegenomen, jullie willen het niet weten. En toch stak die ‘last minute’ twijfel de kop op. Stel dat alle kleine hints die mijn lief flatje mij de laatste weken had gegeven over haar nakende moederschap ‘fake’ zouden zijn geweest ? Voelde mij dus verschrikkelijk beroerd die morgen en beide lichaamsopeningen deden grandioos hun best om winnaar te worden van de ‘wie produceert de meeste onsmakelijke massa in gewicht’ competitie. Ik laat jullie het raden naar wie uiteindelijk won. Er was toch geen prijsuitreiking voorzien. Zonder beker vertrok ik met Bailey naar de dierenarts.
Echo was om 09h. Toen ik belde om dit tijdstip vast te leggen, waren ‘the loving days’ tussen Bailey en haar liefdespartner nog maar net voorbij. Een echografie wordt normaal gezien 28 dagen na de laatste dekking gepland. Was met andere woorden ruim op tijd om een afspraak te regelen. Waardoor ik de luxueuze keuze had om als een grote meid zelf te beslissen over het uur van consultatie. Wat had die dierenarts dan wel gedacht ? Dat ik pas in de namiddag zou komen ? Of nog beter, tegen de avond ? Hoe zou ons toilet er dan uitgezien hebben ? Neen, neen, meteen de eerste klant wou ik zijn. Geen “Er zijn zoveel wachtenden voor u”, voor mij. Als eerste op consultatie zag ik als enig alternatief om met een heel zuiver geweten te kunnen stellen dat het watercloset van mijnheer den dierendokter, althans na mijn vertrek, nog steeds spic en span zou zijn. Wat daarna mogelijks kwam, was niet mijn ‘shit’. Had een uur te rijden om ter plaatse te zijn en rekening houdend met het verkeer op dit uur van de dag, waren ik en Bailey al op pad om halfacht.
Natuurlijk waren we te vroeg op de plaats van bestemming. Een kwartiertje, zoals bij de afhaalchinees. Daar de dierenarts gespecificeerd had dat ik Bailey niet mocht laten plassen die ochtend – met een volle blaas kan gemakkelijker resultaat waargenomen worden – stapte ik de praktijk dan maar eerder binnen. Wou net op zoek gaan naar de deur met het bordje waar een vrouwtje op afgebeeld is (om de tijd te doden) toen een vriendelijke dierenarts mij tegemoet kwam. Bleek hij de man van de echografie te wezen. Mochten we meteen achter hem aan naar zijn kabinet. Eerst nog de klassieke vragen om het dossier ‘Bailey’ aan te maken. Toen keek hij naar haar buik. Op het moment van afspraak aan de telefoon had ik gevraagd om Bailey’s buik niet te scheren. Hij wist het nog. En het zou wel lukken zo. Verhuizing met zijn allen naar de echografiekamer. Bailey werd opgetild en op haar rug gedraaid. Haar ‘knopvormige erectiele uitsteeksels’ staken werkelijk uit. Wat stonden we hier te doen ? Ze is zwanger gewoon, geen twijfel aan. Bailey’s 10 tieten pronkten terwijl de blauwe gel op haar buik werd aangebracht.
8h56. Om 8h56 exact zagen we het hartje kloppen van één van Bailey’s pupjes. De vraag van daarnet over wat we hier stonden te doen, werd beantwoord. Had dit toch niet willen missen, ook al was ik al zo lang overtuigd dat Bailey mama wordt ! Mijn eerste nestje en dan hoort een echografie daar gewoon bij ! Onwezenlijk staarde ik naar het scherm en hoewel het geheel behoorlijk zwart, wit en grijs getint is, toch kon ik er een klein zwart op en top rasstandaard Flatcoated Retriever in herkennen. Zou zelfs durven stellen dat ik dat pupje voor een teefje aanzag. Dit is het begin van een mooi verhaal die er aan zit te komen. Mijn eigenste flatje krijgt puppies ! We zagen 4 verschillende foetussen. Volgens de dierenarts zit Bailey ‘goed vol’ maar daarmee weten we niet hoeveel kindjes ze draagt. Die verrassing komt nog. Hij heeft ook niet verder gezocht. Was ook niet van belang. Ik kwam om met zekerheid te weten of ze drachtig was en ze is het ! Een speculatie van het aantal is nergens voor nodig. Nog even geduld …
Mijn flatje, schoon flatje. Klinkt heel subjectief en moeiteloos toegegeven, dat is het ook. Maar dat denkt toch ieder van jullie over zijn eigen hond ? En terecht ! Ik vond Bailey altijd al een superknappe meid. Nu ze kindjes onder het hart draagt, is ze – de schoonheid in haar grootste vorm of graad vertonend -, is ze - in hoge mate verheven of mooi – is ze, in één woord : subliem ! Heel trots paradeert ze met haar juweel van een buik. Dat volslanke staat haar fabelachtig goed. Zwangere vrouwen zijn mooi om naar te kijken, wel drachtige flatjes zijn evenzeer mooi om gade te slaan. Bailey houdt rekening met haar pupjes in de buik. Toen ze vier weken zwanger was, nam ze nog deel aan een working test in Frankrijk. De organisatoren van deze WT zijn vrienden en binnen deze gemoedelijke sfeer mócht Bailey werken doch moest Bailey niet werken. Haar zwangerschap gold als ‘dik’ excuus toen ze bij de waterproef uiterst voorzichtig de kant afging. De keurmeester kon dit alleen maar goedkeuren dat ze zo op haar kleintjes lette, wat wel niet voor de volle pot punten kon zorgen. “Tant pis” zeggen ze dan in Frankrijk. Ik maak daar altijd ‘Tante Pis’ van. Is ook vreselijk “jammer” om pistante te zijn, niet ?
Nu ze pertinent mama wordt, mag ze lekker zwanger wezen. Ze heeft zwangerschapsverlof en ze neemt het er goed van. Op het ogenblik is ‘luilekkeren en verdikken’ haar leuze. Ik merk in alles dat ze straks haar moederrol met verve zal vervullen. Zo voorzichtig dat ze uit zichzelf omgaat met verschillende situaties. Nu ze echografisch gedetermineerd zwanger is, heeft Bailey al mijn aandacht. En ze vindt het ontzettend fijn. Ze volgt mij overal en dat vind ik dan zo ontzettend fijn. Onze compliciteit wordt met de dag groter. Ik en Bailey, Bailey en ik, twee handen op één buik vol puppies. Nu ze voor 100% absoluut zeker drachtig is, krijgt onze moeilijke eter extra lekkere hapjes toegediend. Onder de vorm van filet pur, koteletten in hoeveboter gebakken, kip aan het spit, zwanworstjes, gegrilde zalm en nog tal van andere gerechten waar ook Luc gaat van watertanden. “Nu even niet, schat ! Denk aan ons moedertje in spé en aan haar puppies. Jouw beurt komt wel, nog even geduld …” Vanuit Vlaanderen groet ik jullie,
Sabine Sintobin
12/10/2016 : Volgende maand deze tijd ... Ik heb als geboortedatum in mijn hoofd 11 of 12 november. Als ik gelijk krijg, zullen ze samen met één van de puppymensen hun verjaardag kunnen vieren. Leuke bijkomstigheid ;-)
By the way, bedankt Isabelle en Christophe voor jullie hartelijke woorden in het gastenboek. Jullie, als eigenaars van een OPP-pupje, zijn het best geplaatst om te oordelen welke honden ik fok en hoe ik ze fok. En ook van dit nest verlangen er twee koppels, die by the way ;-) al zo'n Vivenkapels flatcoatexemplaar lopen hebben, naar eentje erbij. Extra leuke bijkomstigheid.
11/10/2016 : Gisteren nam de dierenarts eerst tijd om met haar handen aan Câlines buik te voelen. Nooit eerder maakte ik dat mee. En dat zal allemaal wel tof wezen maar inmiddels verbleef ik in grote spanning. Waar wachtte ze nu op om die echo te nemen ;-) Vooral omdat ze niets zei. En in mijn gedachten bedenkelijk keek. Verbeelding en werkelijkheid door elkaar gehusseld ;-) Och, ettertjes van minuten waren dat. Câline op de tafel, scheerbeurt, gel op d'r buik ... en dan ben ik zo ene die niet meteen durft mee te kijken ... Dierenartsen hebben slechts één luttele seconde nodig om via echo zwangerschap vast te stellen. Hun opgetogen gezicht onthult gelijk het antwoord ;-) Want hoewel ik ondertussen wel weet dat die zwarte 'bollen' vruchtzakjes zijn, ik vind het nog altijd moeilijk om er een pup - op deze foto zelfs twee - in te herkennen. An, je bent dus niet alleen ;-)
10/10/2016 : Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, Câline wordt mamaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa ! Ons buikgevoel bevestigd ! Meer tekst hoeft niet vandaag ;-)
09/10/2016 : Cadeautje van Gun-Gun voor onze jongste. Een stuk wild meegebracht van de jacht. Noodles' eerste patrijsapporten. Dit beeldmateriaal als souvenir. En gelijk een dankbaar afleidingsmanoeuvre om niet herinnerd te worden dat morgen DE dag van de waarheid is ;-) Noodles, net als Câline, klein van gestalte. Maar, net als Câline, heel dapper. En boven alles, net als Câline, erg groot van hart.
08/10/2016 : We naderen de dag van het echografiegebeuren. Nog twee keren slapen. Héél erg binnenkort weten we of het geholpen heeft dat Câline vier weken geleden de 'hottest bitch in this place (Vlaardingen)' was.
07/10/2016 : Terwijl haar maaltijden meestal onaangeroerd blijven, gaan extra's naar binnen als koek. Gevolg : krijgen ze alle 5 meer extra's ;-) Câline en Noodles hebben het al op, Danske is er nog mee bezig.
Een jaar geleden maakten Bianca, Giovanni en hun kinderen Bo, Arne en Jens voor het eerst de geboorte van pups mee. En niet om het even welke geboorte. Hun eigen Lilith werd mama. Het 'One-night stand'-nest van ons allen. Was een heel mooi avontuur voor ieder van ons. Een supecalifragilisticexpialidocious à la Mary Poppins dag voor Odelle, Lilly, Onah, Odinne, Pepper, Cooper, Wannes en Otis.
06/10/2016 : Een jachtdag voor mij en Gun-Gun. Wil hierin met haar vooral voorzichtig blijven want OOOOO wat weten ze snel wat de bedoeling is. 'Ik mag, ja, ik mag beestje halen. Ik wacht niet tot je het mij zegt, ik weet perfect waar ik zijn moet en ren alvast want er zullen er nog uit de lucht komen vallen die toch ook gehaald moeten worden dus kan ik best al om die ene.' Als temperamtentvolle hond door het leven gaan, kan soms moeilijk zijn ;-) 210 stukken vliegend wild haalden vijf Retrievers - waaronder Gun-Gun - binnen. Heb haar de eerste drie driften aangelijnd gehouden. Kwestie van haar er aan te herinneren dat ze net als met dummy's steady dient te zijn. De volgende vijf driften kon ze onaangelijnd naast me zitten en ging ze pas uit wanneer ik haar vertelde dat ze mocht. Opnieuw een dag waarop ik als vrouw blij ben dik te zijn. Want ik ben dik tevreden ;-) hoe ze werkte en luisterde. Ook op jacht vormen we een mooi team. Het ontging de jachtheer en zijn gezelschap niet. Ze waren vol lof. Moet ik straks nog op dieet ;-)
05/10/2016 : Leven met (een) Flatcoat(s). Aan wat hebben we ons te verwachten ? Hoe hebben we ons dat in te beelden ? Wordt mij wel eens gevraagd bij een kennismaking. In The Canine Chronicle geeft Neil Goodwin het antwoord ;-)
Gisteren tijdens onze wandeling komen we langs 'Surfers Paradise'. Zo'n 30 jongeren staan te luisteren naar een instructeur. Krijgen ze tekst en uitleg over paddleboarden. Toch gaan we niet ongemerkt voorbij. Hoor ik een meisje zeggen : 'Dat ben ik later.' Doelend op mij. She made my day !
04/10/2016 : 'k Weet het, nog eens een foto van 'De 5'. Maar als ik die nu titel 'Hazenrein' - de eigenschap van een jachthond om onbeschoten hazen niet te achtervolgen - dan is-ie toch megaleuk ?
03/10/2016 : Lucs buikgevoel ging dan gisteren overstag. Had net de tekst onder 02/10/2016 geplaatst, hoor ik Luc - terwijl hij naast Câline staat en zijn handen uit elkaar haalt als wil hij aantonen dat ze verdikt is : 'Câline, zwan-ger, ja zwan-ger.' En als hij het ook al denkt dan zal het zo zijn toch ? Volgende maandag het verdict ...
02/10/2016 : Twee dagen geleden zag ik ze rennen op het strand. Een warm gevoel in mijn buik : ze is drachtig. Ik schrijf het hier en nu. Naar mijn idee zijn er kleintjes aan het groeien. Mijn intuïtie zette me wat zwangerschappen ten huize 'of Perfect Promise' betreft nog nooit op het verkeerde pad. Maar ik durf het eigenlijk niet zwart op wit te zetten. Altijd een beetje bang om het lot te tarten. Raar hé. Want ik ben een behoorlijk nuchter mens in zo'n zaken. Pfff, nog 'slechts' 8 keren slapen om te weten te komen of mijn intuïtie het ook deze keer bij het rechte eind heeft.
01/10/2016 : Ze zijn nog steeds waterproof.
Bijna 9+2+3+6+7 jaren flatcoatliefde bij elkaar.
30/09/2016 : Blijkbaar staken er in mijn jeansbroek links vooraan hondensnoepjes. Diezelfde jeans lag gisteren over de wasmand slordig te wezen. Is toch hoe Câline er over dacht. Vond het al vreemd dat die wasmand omgekieperd was. De euro viel deze morgen toen ik iets in mijn linker ;-) broekzak wou steken. Mijn hand kon dieper dan verwacht. Câline deed dit nog maar één keer eerder. Ik hoef wellicht niet te specifiëren in welke periode van haar leven dat toen was ? Een teken aan de wand ? Ik en mijn broek hopen dan toch van wel !
29/09/2016 : Of ik iets wil zien die zou aangeven dat er pupjes zich sterk aan het maken zijn in Câlines buik ? Ik doe daar niet aan mee om mij van een te grote teleurstelling te vrijwaren. Maar als Câline zoals deze morgen minder happig is om te eten dan ... dan ben ik er onbewust toch mee bezig ;-) Volgens de drachtkalender - ik citeer : De teef kan vanaf de 20ste dag last krijgen van ochtendziekte en misselijkheid als gevolg van hormonale veranderingen en het uitrekken van de baarmoeder. Ze kan wat apathisch zijn en weinig trek in eten hebben - zit ze precies op het tijdstip dat ze minder zin in eten zou kunnen hebben ... Nog 12 lange dagen hebben we te overleven in 'wel of niet' blijde verwachting.
27/09/2016 : Eind september Knokke strand. Indian Summer of iets dergelijk. Mermaids in flatcoatuitvoering.
25/09/2016 : Câline zou altijd kunnen eten voor twee. Maar om haar zussen nu mee in 't gat te steken om meer eten te krijgen ;-) 'Pakt niet meid ! Jouw hoeveelheid voer dient nog niet opgevoerd te worden. Je bent nog niet in die fase van je dracht dat jij naar hartenlust voedsel naar binnen mag spelen omdat je mama wordt. Niet dat we niet verlangen naar jouw ronde buik ...'
Câline, Noodles, Gun-Gun, Danske en Bailey.
24/09/2016 : Câline is al mama van fantastische kleintjes. Ondertussen 'volwassen' ;-) flatcoats. Haar allereerste baby die ze op de wereld zette hieronder in beeld. Voor altijd de roze Naughty-pup. Ben ik bevooroordeeld als ik vind dat hij er ontzettend knap uitziet ? Het antwoord is neen.
Zeppos by Michaël De Braekeleer
23/09/2016 : De koetjes en de kalfjes staan in de wei en onze Câline is niet meer of niet minder blij. M.a.w. geen nieuws te melden. Het is nog veel te vroeg om te gaan speculeren of ze drachtig is. Deze morgen nog maar een keer ;-) een bijzondere leuke wandeling op het strand. Tot 15/10 heb ik eerst een stuk dijk af te stappen voor onze roedel het zand op mag. Het moet een mooi zicht zijn om ze alle vijf naast mij te zien volgen. Daar ik heel veel complimenten over mijn flatcoatdames krijg. Is ALTIJD leuk natuurlijk. En op het strand blijven af en toe mensen staan om hen na te kijken. Soms krijg ik de vraag of ze op de foto mogen. Ik vind het ook iedere keer een prachtig schouwspel. Niet zozeer dat ze gewoon rond mij blijven wandelen. Wel hoe ze met elkaar omgaan en hoe ze tig keren in en uit de zee huppelen en achter elkaar aanhollen. Helemaal verliefd op deze meiden.
19/09/2016 : Câline bewees al mama te kunnen zijn. Sky bewees al papa te kunnen zijn. We hebben Câline op haar vruchtbaarste dagen naar Sky gebracht. De twee waren drie opeenvolgende dagen samen. Van de vier weken die we door moeten vooraleer we via echografie bevestiging mogen krijgen of er daadwerkelijk pupjes in de maak zijn, is er al één voorbij. Nog drie te gaan ;-)
13/09/2016 : Collage van Maaike gekregen. Beelden van gisteren. Van 'tijdens' en 'na' de 'daad'. Lijkt Sky nu immens groot of is Câline gewoon een kleine ;-) ? Hoe dan ook ziehier hét koppel van hét moment.
12/09/2016 : Speeddaten. Câline en Sky weten er alles van ! Ze zouden ook buiten de omheining van de tuin, aan het hekje, op straat, in elkaar opgegaan zijn als we hen hadden laten doen. Want daar zagen ze elkaar voor het eerst vandaag ;-) Geen van beiden die zin had om te wachten op de beleefdheidsvormen. Aankomst 19h12. Gekoppeld om 19h14. Voor 11 minuten deze derde en laatste keer.
11/09/2016 : Het was een herhaling van die snelle aanpak. Hier om 18h doorgegaan. En krak vijf uren later stonden we opnieuw in de Vierscharestraat. Câline en Sky hingen aan elkaar vast van 20h40 tot 20h56. Heel gelukkig dat het zo vlot liep. We hebben niet lang nagepraat. Iedereen had er een lange dag opzitten. Noodles, tja, is er dus eentje die last van hormoontjes zal hebben na de loopsheid. Heb ik ondervonden. De combinatie met het warme weer maakten haar traag. Bij het los volgen, liep ze dan ook niet gezwind mee maar hing ze een meter achter te tjokken. Ze behaalde het Basisbrevet met 89/100. Africhtingsbrevet wordt er één voor volgend jaar. Blind over water 18/20. Was trouwens onze allereerste proef. Dus heel knap van Noodles om een water die ze niet kent vlot over te zwemmen. Markeer apport 15/20. Daar liep het eigenlijk fout. Ze liep er in één streep naar toe, perfect gemarkeerd en dacht eenmaal bij de eend : 'wat is me dat ?' En aarzelde heel erg om het vast te nemen. Ik zei meteen aan de km dat het niet haar eigen eend was. En bij nader controle bleek ik helemaal juist te zijn. Bailey is er eentje die mij het meest 'oude, stinkende' wild zou brengen maar een stuk waar het speeksel van een andere hond aan was, moet ze niet. Dat is een gegeven die ik altijd voor ogen heb. Daarbij gaan de meeste andersoortige jachthonden anders om met wild dan Retrievers. Laat ik het beleefd stellen dat de 'nieuwe' eend van Noodles er niet meer zo fraai uitzag. We ontdekten wat er mis was gegaan. Iedere hond heeft recht op zijn eigen eend. Noodles mocht de proef herdoen maar toen was de fut er uit. Geen snel uitgaan en zeker geen snel terugkomen. Raapte beestje wel gelijk op. Meteen volgden de 'volg' proef en de 'verloren zoek'. Volgwerk vertelde ik eerder en de eend vond ze hoor. Bracht ze ook terug hoor. Maar een tiental meter voor me herpakte ze de eend door hem een fractie van een seconde neer te leggen. 0/20. Beest was omgeven van vliegen. Pech heet dat. Morgen daten Câline en Sky nog een keertje ;-)
10/09/2016 : Om 11h15 vertrokken en om 16h15 terug de oprit zien. Waaronder vier uren autorit. Moet kunnen voor Câline. Bij dit warme weer dan nog. Zij en Sky stonden 6 minuten gekoppeld. Ik weet niet hoeveel zaadcellen er dan stroomopwaarts zwommen. We hebben er natuurlijk maar zoveel nodig als er eicellen rijp zijn. Morgen graag een herhaling van deze snelle aanpak.
09/09/2016 : Planning voor het weekend ; Om 9h ontmoeting met een koppel die interesse heeft in een pupje van Câline en Sky. Eindelijk zal ik er maar bijschrijven. Heb dit gebeuren al een paar keren uitgesteld en nu een uur vervroegd ;-) Omdat ik om 11h richting Vlaardingen vertrek. Daar is het de bedoeling dat Câline en Sky in de vroege namiddag aktie ondernemen. Zondag neem ik deel aan het Africhtingsbrevet met Noodles. In Merkem. Is een uur hiervandaan. Thuiskomen op een hopelijk deftig uur, Noodles afzetten, Câline inladen en naar Nederland opnieuw. Wordt een vermoeiende tweedaagse.
08/09/2016 : 5,69 ng/ml. Ovulatie vindt plaats. Eisprong ! Nog twee dagen rijpen. Dus zaterdag zou DE dag moeten zijn ;-)
07/09/2016 : Ze staat op 3,29 ng/ml. De reden waarom we vandaag opnieuw bloed lieten prikken - ik was er niet voor maar dierenarts zag het anders -, is omdat Câline bij haar vorig nest op dag 9 top stond. We zitten op dag 9 ;-) Geen risico nemen, noemt dat.
06/09/2016 : Ik dacht dat we eerst op de pupjes van Gun-Gun zouden mogen sitten. Want ja ook zij zal bij haar volgende loopsheid gedekt worden. Maar Câline is haar voor. Daar er toch wel al wat gezinnen op een kindje van haar wachten, besloot ik om haar nu in plaats van over zes maanden mama te laten worden. Als alles loopt zoals we het graag zouden willen natuurlijk. 30 augustus was het zover. Noodles trok haar mee. Toen ik uit vakantie kwam, was Noodles loops. En 10 dagen nadat ik thuis was, mocht ik bij Câline hetzelfde vaststellen. Vandaag voor het eerst bloed geprikt. 2,05 ng/ml. Nog geen stress ;-)